Radiohead

Κάθε γενιά μουσικόφιλων αναζητά και τους δικούς της ήρωες. Και αδιαμφισβήτητα οι μεγάλοι Radiohead ανήκουν σε μια τέτοια κατηγορία της τελευταίας εικοσαετίας περίπου, με μια ακατάπαυστη δημιουργία μουσικής που αγγίζει ένα μεγάλο μέρος των ακροατών και κάθε φορά προσφέρει το επιπρόσθετο λιθαράκι στην εντυπωσιακή επιρροή που αφήνει με κάθε άλμπουμ η μπάντα. Έχοντας φτάσει πλέον στο 2011, οι Radiohead είναι ικανοί και έχουν κερδίσει το δικαίωμα να κάνουν ό,τι ακριβώς γουστάρουν. Δεν ακολουθούν πια τις επιταγές των πολυεθνικών, δε διαφημίζουν τις δουλειές τους και έτσι ξαφνικά, 5 μέρες πριν την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ, "The King Of Limbs", ανακοινώνουν τα σχέδιά τους. Απλά, λιτά και με μαεστρία, όπως όλα αυτά τα χρόνια. Πιστοί στην ειλικρίνειά τους και το ήθος τους απέναντι στους οπαδούς τους, κάνουν το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα και προκαλούν τις εντυπώσεις μια ακόμα φορά, μετά και τις θριαμβευτικές αντιδράσεις που ακολούθησαν το εκπληκτικό "In Rainbows".

Το ερώτημα πλέον είναι κατά πόσον οι Radiohead έχουν ανάγκη ή είναι ορθό να αναμένουμε από αυτούς να αλλάξουν πάλι το γίγνεσθαι γύρω από τον πειραματικό, ας πούμε rock, κατά βάση ήχο. Νομίζω ότι δεν το 'χουν ανάγκη. Το έπραξαν τουλάχιστον άλλες τρεις φορές στο παρελθόν και προς τιμήν τους συνεχίζουν να εξελίσσονται και να αλλάζουν ύφος με εντυπωσιακή ευκολία. Καταρχάς να σημειώσουμε ότι στο "The King Of Limbs" οι Radiohead επισκέπτονται πάλι ηχοτοπία του "Kid A" και του "Amnesiac", σε γενικές γραμμές, κάτι που σημαίνει ότι αν οι παραπάνω δίσκοι δε συγκαταλέγονται στους Radiohead δίσκους που προτιμάτε, τότε πιθανότατα και ο καινούριος δε θα σας αλλάξει άποψη. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με ένα άλμπουμ, ηλεκτρονικό κατά βάση, αρκετά πιο ambient και αφαιρετικό από τον προκάτοχό του και σχετικά κοντά στο "The Eraser" του Thom Yorke και τα soundtracks του Jonny Greenwood. Πιο minimal με τις πρώτες ακροάσεις, αλλά σε κάθε σύνθεση κρύβονται πολλές και όμορφες λεπτομέρειες, ακόμα και κιθάρες! Και ακρόαση με ακρόαση αντιλαμβάνεται κάποιος την ποιότητα και την ικανότητα της μπάντας να γράφει τραγούδια με έντονο συναισθηματικό φορτίο και μελωδικές φωνητικές γραμμές που μετατρέπουν το οικείο πια φαλτσέτο του Yorke σε ιδιοφυή σύμπτωση. Για παράδειγμα, το "Codex", μαζί με το "GiveUp The Ghost" που ακολουθεί, προσφέρουν το γνώριμο ύφος στιγμών των Radiohead, που πρωταγωνιστούν τα φωνητικά και ταξιδεύουν μέσα από πολλαπλά layers στους μοναδικούς προορισμούς που επιβάλλει η μπάντα.

Παρ' όλα αυτά, ακόμα και μετά από αρκετές ακροάσεις, τα οκτώ κομμάτια, διάρκειας περίπου 40 λεπτών, σου αφήνουν μια εικόνα ανικανοποίητου και ίσως ανολοκλήρωτου έργου, που ίσως αφήνει και υπόνοιες για επόμενη κοντινή κυκλοφορία. Είναι ο δίσκος που θα συζητηθεί και θα αφήσει εντυπώσεις ανάλογες με του "In Rainbows"; Θεωρώ πως όχι, το "In Rainbows" ήταν ένας θρίαμβος, αλλά από την άλλη, και δεδομένης της αγάπης των οπαδών για το συγκεκριμένο συγκρότημα, θα προσφέρει πολλές όμορφες στιγμές και σίγουρα επί σκηνής θα δέσει υπέροχα με τις πιο συναισθηματικές συνθέσεις τους. Η πειραματική διάθεση των Radiohead συνεχίζει να προκαλεί τους ίδιους και τους οπαδούς τους και, ως ήρωες της γενιάς τους, προσφέρουν διαρκώς νέες τάσεις και προτάσεις που απομακρύνουν τη μπάντα από τα μεγαλεία του "OK Computer", αλλά τη φέρνουν πιο κοντά στο γήινο, το προσιτό, καθώς δίσκοι σαν τον παραπάνω βγαίνουν μια φορά και δεν επαναλαμβάνονται ούτε ηθελημένα. Και προς τιμή τους, οι Radiohead πάτησαν πάνω στον τεράστιο αντίκτυπο για να δημιουργήσουν νέες διαφορετικές προσεγγίσεις στον ήχο που τους αγγίζει και εκφράζει μια φυσιογνωμία σαν τον Thom Yorke. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και την επιρροή που άφησε το "Third" των Portishead στη μπάντα, τότε είναι κατανοητή η σημερινή της κατεύθυνση προς το πειραματικό, ακόμα μια φορά. Προτεινόμενο αυστηρά σε οπαδούς των Radiohead.