Radio Moscow

Το πνευματικό παιδί του Parker Giggs φτάνει στον τέταρτο ή πέμπτο (αν μετράει κανείς και το ηχογραφημένο πριν την επίσημη ημερομηνία γέννησης του συγκροτήματος "3+3 Quarters") απαράλλακτο δείγμα της ξεροκέφαλα παλιομοδίτικης μουσικής τους πρότασης που από δίσκο σε δίσκο ούτε αλλάζει ούτε αλλοιώνεται, θα έλεγε κανείς ούτε και βελτιώνεται αλλά και ούτε χαλάει. Το μόνιμο χαρακτηριστικό του Giggs είναι ότι από την ώρα που τα δάχτυλά του αγγίζουν την κιθάρα δεν σταματάνε να τρέχουν πάνω - κάτω στην ταστιέρα, όχι φυσικά σε κάποια επίδειξη τεχνικής δεξιοτεχνίας, αλλά υπηρετώντας το αλήτικο ψυχεδελο-bluesy rock που σίγουρα έμαθε στο δωμάτιό του κάτω από την αφίσα του Hendrix και των υπολοίπων μιμητών του (Frank Marino, Robin Trower κτλ), αλλά και άλλων σύγχρονων όπως οι πολυαναφερμένοι Mountain, Cream και Blue Cheer.

Τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο σαν σε παραζάλη, με διακριτικές εξαιρέσεις τα "Sweet Little Thing" και "Stingin" που με την slide και ακουστική τους κιθάρα μεταφέρουν το παιχνίδι σε ένα διαφορετικό γήπεδο, λειτουργώντας όμως περισσότερο σαν πλατύσκαλα στην κλιμάκωση της έντασης του παιξίματος των Radio Moscow παρά σαν αναχώματα. Κατά τα άλλα, κοφτά riff και αλλαγές ρυθμών έχουν τα ηνία, τα αλήτικα, γεμάτα αυτοπεποίθηση solo τριγυρνάνε από το δεξί στο αριστερό κανάλι και οι στίχοι φτύνονται ανάμεσα στα licks της κιθάρας ή ίσως τούμπαλιν.

Υπάρχει τύποις και ένα single από τον δίσκο, αλλά στην πραγματικότητα τα περισσότερα τραγούδια είναι βγαλμένα από το ίδιο καλούπι και αυτό ίσως δημιουργεί και ένα πρόβλημα στερώντας τον δίσκο από κάποια, μάλλον αναγκαία τελικά, κορύφωση. Αν σε αυτό προσθέσουμε ότι από την πρώτη ημέρα μέχρι τέλους οι Radio Moscow δεν έχουν προοδεύσει στο ελάχιστο και καθ' οιοδήποτε τρόπο, προκύπτει ένα θέμα «βαλτωμένων υδάτων». Ως αμετανόητος fan του είδους θα τον ξανακούσω τον δίσκο ευχαρίστως και πολλάκις. Ως αντικειμενικός κριτής όμως θα τον προτείνω στους ομοίους μου και μόνο.