Queensryche

Έχοντας αφήσει πλέον πίσω τους τα δράματα και τις ίντριγκες και με έναν δίσκο «επανεκκίνησης», οι Queensryche καλούνται να αποδείξουν ότι όντως αναζωογονήθηκαν και μπορούν ξανά να θεωρούνται μια ισχυρή δύναμη στον χώρο του progressive metal.

Ομολογώ πως το "Queensryche" με είχε εκπλήξει ευχάριστα, καθώς δεν περίμενα πως η μπάντα μπορούσε να βγάλει ακόμη έναν αξιοπρεπέστατο δίσκο, πόσο μάλλον κομμάτια σαν το "Open Road" που θύμισε τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος. Συνεπώς οι προσδοκίες για τον διάδοχό του ήταν ιδιαίτερα ανεβασμένες, θεωρώντας πως θα υπάρχει λιγότερη πίεση στη δημιουργική διαδικασία και μεγαλύτερη συνθετική ευελιξία.

Πείτε το προκατάληψη, αλλά μόλις αποκαλύφθηκε το εξώφυλλο του δίσκου ξεκίνησα να έχω αμφιβολίες. Παρωχημένο, πρόχειρο, μοιάζει με αποτυχημένη προσπάθεια μίμησης εξωφύλλων τύπου "Awake" με διάφορα στοιχεία που αναφέρονται σε κομμάτια του δίσκου, αλλά κακή εκτέλεση και μια αίσθηση φθήνιας που μου άφησε άσχημη εντύπωση. Δυστυχώς η εντύπωση δεν βελτιώθηκε προχωρώντας και στην ουσία του "Condition Human".

«Πέρασε και δεν ακούμπησε». Δεν ξέρω πώς να το θέσω αλλιώς. Πού είναι οι μελωδίες ρε Todd; Τόσα και τόσα κομμάτια, ζήτημα να σου μείνουν ένα-δυο ρεφρέν, κι αυτά με το ζόρι. Εντάξει ο δίσκος είναι πιο heavy, ok έχει και δισολίες να θυμηθούμε τα παλιά, αλλά και αυτές είναι το ίδιο ανέμπνευστες με τις μελωδίες των φωνητικών. Η παραγωγή αν και καθαρή έχει μια αίσθηση πλαστικούρας (ειδικά τα τύμπανα) που κάνει το αποτέλεσμα ακόμη πιο αδιάφορο, σαν μια προσπάθεια μοντερνοποίησης των παλαιολιθικών ιδεών που περιέχονται στον δίσκο.

Για να μην είμαι εντελώς αρνητικός, αξίζει να αναφέρω ότι το άλμπουμ έχει αρκετά progressive στοιχεία, κάτι που δείχνει ότι τουλάχιστον η μπάντα προσπάθησε να δώσει μια ποικιλία και θέλησε να εξελίξει το songwriting, άσχετα αν τελικά οι μελωδίες δεν είναι ικανές να κρατήσουν το ενδιαφέρον του ακροατή.

Μάλλον δεν αξίζει να ασχοληθούμε ξεχωριστά με καθένα κομμάτι του δίσκου, ακούστε ενδεικτικά τα "Hellfire", "Selfish Lives" και "Bulletproof", από κει και πέρα ξεκινάει ο κατήφορος. Αν τα προαναφερθέντα κομμάτια σας κεντρίσουν το ενδιαφέρον, τότε δώστε μια ευκαιρία στον δίσκο αν και θεωρώ πως σε αυτά τα τρία εμπεριέχεται η όποια έμπνευση υπάρχει σ' αυτή τη δουλειά.

Συμπερασματικά λοιπόν, με το "Condition Human" οι Queensryche αποδεικνύουν πως η επιστροφή στις ρίζες και η πιο heavy προσέγγιση δεν αρκούν για να κάνουν έναν δίσκο καλό. Δυστυχώς είναι εμφανής η έλλειψη έμπνευσης, τόσο στις κιθάρες όσο και στις μελωδίες των φωνητικών, κάτι που κάνει όλο το άλμπουμ να κυλάει αδιάφορα και χωρίς να προκαλεί ούτε στο ελάχιστο τις συγκινήσεις που έχουμε συνηθίσει (ή μάλλον είχαμε συνηθίσει) από αυτή τη μπάντα.