Q5

Θυμάμαι, πιτσιρικάς ακόμη, να κάνω «ανασκαφές» στη μουσική συλλογή του πατέρα μου, ψάχνοντας για ώρες τα βινύλια και τις κασέτες των νεανικών του χρόνων. Αυτές οι αναζητήσεις καθόρισαν εν πολλοίς το μουσικό μου γούστο, αποκαλύπτοντας μου τραγούδια και μπάντες που δύσκολα θα μπορούσα να γνωρίζω με τις παραστάσεις εκείνης της ηλικίας, λόγω των ιδιαιτεροτήτων της ύπαρξης τους.

Σε μια από εκείνες τις φορές, λοιπόν, ο έφηβος εαυτός μου έπεσε πάνω σε μια κασέτα/συλλογή, όπου στη μία της πλευρά περιείχε ένα μεγάλο μέρος του "Damaged Justice" bootleg των Metallica και από την άλλη μια επιλογή τραγουδιών, από διάφορα συγκροτήματα του ευρύτερου metal χώρου της εποχής. Μετά από μέρες επανειλημμένων ακροάσεων της πλευράς των Metallica, αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία και στην άλλη πλευρά της κασέτας, γεγονός που θα αποδεικνυόταν καθοριστικό για τη μετέπειτα πορεία μου ως ρέκτης της σκληρής μουσικής.

Τι περιείχε, όμως, εκείνη η περίφημη πλευρά; Όσο κι αν θέλω να πλατειάσω, αναφέροντας κομμάτι-κομμάτι το tracklist της, θα περιοριστώ λέγοντας πως ανάμεσα σε κομμάτια των Queensryche, Paradox, Loudness, Fates Warning και βεβαίως των Iron Maiden και Helloween, μεταξύ άλλων, υπήρχε κι ένα κομμάτι από μια μπάντα που δεν είχα ξανακούσει μέχρι τότε, το περίφημο "Steel The Light" των Αμερικανών Q5. Αυτό ήταν. Από τη στιγμή που το άκουσα κι έπειτα, οι Q5 μεμιάς απέκτησαν, στην άγουρη ακόμη συνείδηση μου, μια θέση στις καλύτερες μπάντες του heavy metal, ένα όνομα που θα άξιζε να διαδοθεί παντού, λόγω του έργου του.

Θα αναρωτιέστε προς τι αυτή η ιστορική αναδρομή στα εφηβικά χρόνια του γράφοντα - και με το δίκιο σας. Ωστόσο, αυτή η εισαγωγή είναι σχεδόν αναγκαία για να (απο)δείξω πως η σχέση μου με τα έργα των Q5, και δη με τον κορυφαίο δίσκο τους, το θρυλικό "Steel The Light" δεν είναι απλά επιδερμική, προς χάριν μιας ακόμη κριτικής δίσκου, μα αποτελεί βίωμα, το οποίο κρατάει μέχρι και σήμερα, όσο κι αν εδώ και χρόνια έχω συνειδητοποιήσει τις πραγματικές δυναμικές και τη θέση της μπάντας από το Σηάτλ, στο μεταλλικό στερέωμα.

Έτσι, η αναγγελία κυκλοφορίας ενός νέου δίσκου από μεριάς τους, τριάντα ολόκληρα χρόνια έπειτα από το αμφιλεγόμενο για κάποιους "When The Mirror Cracks", με βρήκε διχασμένο, πανηγυρίζοντας μα ταυτόχρονα ανησυχώντας για την υστεροφημία της μπάντας. Άλλωστε, η περίφημη επανασύνδεση είχε σημαντικές απώλειες, όχι τόσο εκείνη του ντράμερ Gary Thomson, όσο αυτή του σπουδαίου κιθαρίστα Floyd Rose (δημιουργού και του ομώνυμου συστήματος tremolo).

Ας πάμε, όμως, στο σημαντικότερο, το οποίο είναι το ποιόν του νέου δίσκου. Το "New World Order" δεν είναι ούτε "Steel The Light", μα ούτε και "When The Mirror Cracks". Ουσιαστικά, οι «νέοι» Q5 αποτελούν μια μετενσάρκωση των Nightshade (που με τη σειρά τους υπήρξαν η συνέχεια των Q5, μετά τη διάλυση τους), με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό. Με ξεκάθαρο hard & heavy χαρακτήρα, που «χρωστάει» στους AC/DC, τους Krokus αλλά και τους Accept, ο νέος δίσκος πατάει στις μανιέρες του "Steel The Light", προσπαθώντας να αναβιώσει ένα μέρος έστω από τα περασμένα μεγαλεία τους.

Και μέχρι ενός σημείου τα καταφέρνει αρκετά καλά, ως προς αυτόν τον σκοπό του. Το εναρκτήριο "We Came Here To Rock" είναι μια διασκεδαστική σύνθεση, ενώ το επόμενο "One Night In Hellas" αποδίδει έναν φόρο τιμής στη χώρα μας και, μουσικά τουλάχιστον, αποτελεί μια ενδιαφέρουσα στιγμή, παρά τα αδύναμα φωνητικά του. Το "The Right Way" παραείναι τυπικό AC/DC κομμάτι για να το πάρεις στα σοβαρά, ενώ στα "A Prisoner Of Mind" και "Unrequited (A Woman Of Darkness And Steel)" έχουμε δύο απ’ τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, με το πρώτο να ζητά απεγνωσμένα ένα αξιομνημόνευτο σόλο για να απογειωθεί και το δεύτερο να έχει μια ψευδοεπική ατμόσφαιρα και τα leads που έλειπαν από αρκετά τραγούδια πριν απ’ αυτό.

Το πρόβλημα, ωστόσο, έγκειται στο γεγονός πως για κάθε μία καλή σύνθεση υπάρχει μια, η οποία άνετα θα χαρακτηριζόταν ως filler. Για κάθε ένα "A Warrior’s Song" ή "Just One Kiss" (το λιγότερο καλό alter ego του "Lonely Lady") υπάρχει ένα "Tear Up The Night" ή "Halfway To Hell", τα οποία παρουσιάζονται κατά πολύ κατώτερα των περιστάσεων, δείχνοντας πως μια αυστηρότερη διαλογή κομματιών, με απόρριψη όσων περισσεύουν, θα βοηθούσε τον δίσκο να σταθεί καλύτερα.

Εν κατακλείδι, το "New World Order" αποτελεί μια άνιση επιστροφή στη δράση, παρουσιάζοντας μια θρυλική μπάντα που, αν και δυσκολεύεται εμφανώς να χωρέσει στα προ τριακονταετίας καλούπια της, προσπαθεί να προσφέρει μερικές στιγμές μαγείας, για να δικαιολογήσει το βαρύγδουπο όνομα που φέρει. Το αν τα καταφέρνει τελικά, εξαρτάται μονάχα από τις απαιτήσεις του καθενός και τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει πριν την ακρόαση. Προσωπικά, όμως, θα προτιμήσω να βάλω για ακόμη μια φορά το "Steel The Light" να παίζει δυνατά στα ηχεία.