Poem

Κύλησε τελικά μπόλικο νερό στο αυλάκι των Poem. Από το demo τους μέχρι τον πρώτο ολοκληρωμένο τους δίσκο, το γιοφύρι τους χτίστηκε, γκρεμίστηκε και δημιουργήθηκε εκ νέου. Τελειομανείς ή απλά άτυχοι; Δικαιωμένοι μου κάνει καλύτερα, γιατί το πνευματικό τους παιδί που ακούει στο όνομα "The Great Secret Show" βγήκε στην ώρα του κι όχι εφταμηνίτικο. Μια γέννα που ευελπιστώ να έχει και συνέχεια και θαρρώ πως δε θα αργήσει και πολύ.

Μπορεί να μοιάζει με παραδοσιακό ανέκδοτο, μα είναι η αλήθεια μου. Τί μπορεί να κάνει ένας βυζαντινολόγος / παραδοσιακός heavy metal-άς, παρέα με ένα hardcore-ά κι έναν τρυπαριστό progressive-ά; Ο τέταρτος της παρέας μπορεί να χαρακτηριστεί και «πουλέν», μιας και χωρίς να έχει συμμετάσχει στην ηχογράφηση του δίσκου (ελέω Βαγγέλη Γιαλαμά στο μπάσο), αποτελεί την ήρεμη, «μαύρη» δύναμη της μπάντας. Και σας ερωτώ ξανά. Τί μας κάνουν όλοι αυτοί; Το head-banging των αμανετζήδων, τη μεταλλική προοδευτικότητα των Rasta, τη hardcore-ίλα του grunge-ά. Σκέτο ποίημα δηλαδή...

...που έχει τις ρίζες του στην Edna St. Vincent Millay και στο μελοποιημένο της έργο, "I Will Put Chaos Into Fourteen Lines". Μακάρι να μπορούσα κι εγώ... Και πού ακούς όλα τα παραπάνω ρε παληκάρι; Στα "Pillow Sickness", "Against Me", "Traitor", στο επικών προδιαγραφών "Instinct". Βαριές κουβέντες. "Freedom, Freedom...". Βαριά είναι η ώρα που γράφω. "...Waited For Ages". Βαρύ κι ασήκωτο το solo μπουζούκι. "...Burden, My Burden". Βαριά και συνάμα πληγωμένη η φωνή. Βαρύ κι ανατολίτικο, σαν τούρκικος καφές με τρεις φουσκάλες το solo της κιθάρας. Απολογητικό. Forgive me father, for I have sinned...

Μην τρέφετε αυταπάτες. Οι Poem δημιούργησαν ένα δίσκο που μετά βίας περιορίζεται στα στενά εγχώριά μας σύνορα. Του αξίζει να ακουστεί και σ' αυτό ευελπιστεί η μπάντα. Δεν απευθύνεται σε λίγους, αλλά σε όλους. Πόσα ποιήματα άλλωστε δεν έχουν πάει χαμένα μόνο και μόνο λόγω της προκατάληψης; Τούτο εδώ που σου ήρθε συστημένο στην πόρτα σου, σου κάνει καρδιά να μην το ανοίξεις καν; Μαλακία σου...