Poem

Μεσολάβησαν τρία χρόνια από το πρώτο demo μέχρι την κυκλοφορία  του ντεμπούτου "The Great Secret Show" και θα έλεγε κανείς πως για μια μπάντα που έτυχε τόσο καλής υποδοχής η δεύτερη δουλειά δεν θα καθυστερούσε να έρθει. Κι όμως χρειάστηκαν τελικά επτά ολόκληρα χρόνια...

Η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό είναι ότι αυτό το διάστημα μοιάζει απαγορευτικό στους καιρούς της τόσο γρήγορης ροής πληροφορίας και της τόσο μαζικής (μουσικής) προσφοράς. Σας διαβεβαιώνω, όμως, πως μετά το πέρας της ακρόασης του "Skein Syndrome" ο χρόνος δεν θα έχει καμία σημασία.

Ο δίσκος αυτός είναι συνθετικά έτοιμος εδώ και τουλάχιστον δυο χρόνια, αλλά τα μέλη της μπάντας είχαν το σθένος να πετάξουν το αρχικό αποτέλεσμα στα σκουπίδια και να το ξαναφτιάξουν από την αρχή όπως του άξιζε. Το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει αυτή τους την απόφαση, διότι πλέον έχουν στα χέρια τους μια δουλειά που κάνει την διαφορά κι όχι μια κυκλοφορία που απλά έπρεπε να βγει.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως αυτές οι καθυστερήσεις να αποτελούν παράπλευρες επιπτώσεις της επιρροής των Tool, των οποίων το πνεύμα αποτελεί την βάση της μουσικής των Poem. Επίσης, γίνεται αρκετά πιο εμφανής πλέον η αγάπη τους για τους Opeth, με τρανταχτό παράδειγμα αυτό του "The End Justifies The Means", το οποίο δανείζεται κάτι από το "Deliverance" στην τεχνοτροπία του riff του, ενώ ο πιο παρατηρητικός ακροατής θα εντοπίσει ακόμα και τους Machine Head στο τέλος του "Fragments", όπως κι άλλα επιμέρους στοιχεία κατά τη διάρκεια του "Skein Syndrome".

Αναφέρω με τόση ευκολία τις παραπάνω επιρροές, διότι σε καμία περίπτωση η μουσική των Poem δεν ορίζεται από αυτές. Αντιθέτως, τις τιμούν και τις φιλτράρουν τόσο καλά που τις κάνουν κτήμα τους και στο τέλος το αποτέλεσμα που παρουσιάζουν είναι δικό τους, με ταυτότητα, με χαρακτήρα, με έμπνευση και ποιότητα, ταυτόχρονα με το πάθος και του ταλέντο, που ούτως ή άλλως γνωρίζαμε ότι διαθέτουν.

Παικτικά, η μπάντα κινείται σε πολύ υψηλό επίπεδο, με «βραχώδες» rhythm section, ενώ τα lead μέρη είναι μειωμένα αλλά πολύ ουσιώδη, με την καθαρή παραγωγή να αναδεικνύει ιδανικά όλες τις δυναμικές των συνθέσεων. Επίσης, πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στα multi layered φωνητικά του Γιώργου Προκοπίου, ο οποίος με τις παθιασμένες ερμηνείες του αποτελεί τον πρωταγωνιστή του "Skein Syndrome". Με την απόδοσή του, επιβεβαιώνει την θέση μου πως είναι ένας ενός εκ των δυο σπουδαιότερων τραγουδιστών που έχουμε σε αυτή τη χώρα, παρουσιάζοντας τρομερή βελτίωση και ωρίμανση σε σχέση με το "The Great Secret Show".

Στο νέο άλμπουμ οι Poem δεν προσπάθησαν να χωρέσουν όλες τις ετερόκλητες επιρροές, όπως στην προηγούμενη δουλειά τους, αλλά επικεντρώθηκαν σε αυτά που κάνουν πολύ καλά και τα έκαναν ακόμα καλύτερα. Οι επτά συνθέσεις που εμπεριέχονται στο άλμπουμ είναι όλες εξαιρετικές, με πραγματικό λόγο ύπαρξης και καμία εξ αυτών δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως συμπληρωματική. Παρ' όλα αυτά, αν έπρεπε να ξεχωρίσω δυο εξ αυτών, θα επέλεγα το πιο μελωδικό και εν γένει εντυπωσιακό "The End Justifies The Means" και το "Weakness" με την τρομερή μελωδία στο ρεφρέν και την εξίσου παθιασμένη ερμηνεία. Από κοντά το πιο πιασάρικο, εναρκτήριο "Passive Observer" και το πιο επιθετικό "Fragments", ενώ τα οχτάλεπτά "Bound Insanity" και "Remission Of Breath" αποτελούν τις πιο prog στιγμές του άλμπουμ, με αρκετές εναλλαγές έντασης και διάθεσης, την στιγμή που το "Desire" αναδεικνύει ξεκάθαρα την αγάπη της μπάντας για τους Tool, χωρίς όμως να μένει εκεί.

Το "Skein Syndrome" είναι από εκείνα τα απολαυστικά progressive άλμπουμ που μπορείς να ευχαριστηθείς είτε απλώς ακούγοντάς το ή προσπαθώντας να αναλύσεις τις πολλές επιμέρους και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες πτυχές του, κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει. Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, είναι τόσο καλό που τα σχεδόν επτά χρόνια μοιάζουν να άξιζαν την αναμονή. Οι Poem επέστρεψαν καλύτεροι από ποτέ.