Planks

Αυτός ο δίσκος ολοκληρώνει την τριλογία, που δημιούργησε η μπάντα με τους δίσκους της. Επίσης, ολοκληρώνει και την διαδρομή της μπάντας εν γένει, μιας και ήδη οι Γερμανοί είχαν δηλώσει ότι δεν θα υπάρχουν με την κυκλοφορία του τρίτου και τελευταίου δίσκου τους.

Ο ήχος γνώριμος, αν και διαπιστώνεις ότι κάθε δίσκος τους περιέχει όλο και περισσότερα, βατά, ατμοσφαιρικά και ήρεμα σημεία, σε σχέση με τον αμέσως προηγούμενο του. Το άσχημο είναι ότι κάθε κυκλοφορία τους, κατ' εμέ, είναι λίγο χειρότερη από την προηγούμενη. Ξεκίνησαν φανταστικά με έναν μουσικό οχετό στο "The Darkest Of Grays", περάσαν προς την ατμόσφαιρα, στο επόμενο "Funeral Mouth" και καταλήγουν σε ένα μεν ώριμο, αλλά αδύνατον να πιάσει σε έμπνευση και δημιουργία τα προηγούμενα, φετινό δίσκο.

Οι μουσικές τους έχουν λίγο από όλα. Έχουν μπόλικα στοιχεία από σάπιο sludge. Βρωμίζουν τα φωνητικά τους με black στυλάκι. Εκμοντερνίζουν το hardcore τους σε βαθμό που μάλλον δεν τους ταιριάζει. Σε πολλά πλέον σημεία, θα έλεγες ότι ακούς post-rock, αλλά τελικά διατηρούν τον uderground χαρακτήρα τους και κρατάνε ακόμα λίγο από το crust punk που τόσο τους πήγαινε. Ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια εδώ, και σίγουρα ένα από τα πιο διαφορετικά τους, είναι το "She Is Alone" με φωνητικά και από την Leonie Marie Lollmann από τους Svffer. Η τριάδα των κομματιών, "Bliss In All Sorrows Found", "Only Now" και το ομώνυμο "Perished Bodies", κάπου στο μέσο του δίσκου, είναι όλα τα λεφτά. Εκεί διαπιστώνω ότι το συγκρότημα απολαμβάνει αυτό που κάνει. Εκεί νιώθεις ότι η μουσική τους είναι ακόμα προοδευτική και οι ιδέες τους δεν μαραζώνουν ποτέ. Στα υπόλοιπα κομμάτια, δεν βρίσκω να σημειώσω κάτι. Δεν μου λένε και πολλά και δεν αντέχουν να συγκριθούν ούτε με τα παραπάνω, ούτε με τα προηγούμενα που έχω ακούσει από αυτούς. Δυστυχώς, τα φωνητικά, δεν αντέχουν να ακολουθήσουν την ομολογουμένως καλή μουσική. Ίσως είναι και το μεγαλύτερο μειονέκτημα που ακούω εδώ. Αυτά τα τύπου dark, αλά Cure φωνητικά στο "Nothing Will Ever Change", είναι άσχημα, πως να το κάνουμε.

Σε γενικές γραμμές είναι ένα όμορφο αντίο, από μια μπάντα που έπαιξε σωστά το παιχνίδι, δεν ξεπουλήθηκε και έφτιαξε μερικά κομμάτια που μπορούν να κρατηθούν και να χαρακτηριστούν ως εξαιρετικά. Αν κάνεις σύγκριση, όπως είπα, με τα παλιά τους, θα βρεις ελαττώματα. Αν απολαύσεις όμως τις συνθέσεις που αξίζουν κι αυτές που θα σε τραβήξουν με την μία, θα γουστάρεις αρκετά.