Pig Destroyer

Ακόμα δεν έχω χωνέψει καλά-καλά την περσινή φανταστική δισκάρα των Pig Destroyer και σαν κεραυνός εν αιθρία, σκάει τούτο εδώ. Βέβαια, δεν πρόκειται για κανονική κυκλοφορία αφού στην ουσία αποτελεί ένα φόρο τιμής στον αδικοχαμένο Pat Egan, στέλεχος της Relapse, ο οποίος απεβίωσε πριν λίγο καιρό, αποτελούμενο απο ηχογραφήσεις της περιόδου ακριβώς μετά το "Phantom Limb" (2007) και ΔΕΝ είναι grind.

Αυτή είναι η δεύτερη προσπάθεια των grind θεών να παίξουν sludge, μετά το EP του "Natasha", και αν και φαίνεται ότι το κατέχουν το άθλημα και θα ήθελα να τους δω να το εξερευνούν περισσότερο στο μέλλον (πώς έκαναν οι Converge με το ομότιτλο έπος στο "Jane Doe", κάτι τέτοιο θα ήθελα), εδώ το αποτέλεσμα είναι μέτριο. Ο δίσκος είναι διαθέσιμος μόνο σε ψηφιακή μορφή και μπορεί να τον αγοράσει όποιος θέλει από το bandcamp που φτιάχτηκε προς τιμήν του Pat Egan (και ονομάζεται Patlapse). Όλα τα έσοδα θα πάνε στην οικογένεια του Egan.

Στο ψητό τώρα, εδώ έχουμε δύο κομμάτια και 25 λεπτά περίπου, θανατερά αργού και συντριπτικά heavy drone doom / sludge, στο ύφος μεγάλων μπαντών όπως οι Khanate και Corrupted, με μπόλικο κιθαριστικό noise να εμπλουτίζει τις συνθέσεις και να ταράζει τα ηχεία. Το πρώτο κομμάτι (ομότιτλο) είναι ένα σερνάμενο κτήνος 19 λεπτών, στο οποίο σχεδόν καθ' όλη τη διάρκειά του, ο κιθαρίστας Scott Hull, παίζει με το feedback προσφέροντας riff που μοιάζουν να σέρνουν αλυσίδες. Μετά το εντέκατο λεπτό, αποκτάει πιο σταθερό -downtempo πάντα- ρυθμο, πηγαίνοντας έτσι μέχρι τέλους, με λίγα απόκοσμα ambient synths να μπαίνουν σφήνα, δίνοντας έναν σκοτεινό χαρακτήρα. Τα φωνητικά του J. R. Hayes μοιάζουν να έρχονται από το υπερπέραν, τίγκα παραμορφωμένα, περασμένα δύο, ίσως και τρεις φορές, αλλά δεν προσφέρουν πολλά πράγματα πέρα ίσως από το να εντείνουν την ατμόσφαιρα.

Το δεύτερο κομμάτι ("Red Tar"), αποδεικνύεται πιο περιπετειώδες από το επαναλαμβανόμενα βαρετό πρώτο. Οι ρυθμοί ανεβαίνουν και τα riff αποκτούν υπόσταση, χάρη στα πιο γρήγορα τύμπανα (του Brian Harvey εδώ). Αυτό εδώ μάλιστα, είναι πωρωτικό και θυμωμένο όπως πρέπει, ο Hull βασανίζει την κιθάρα του προσφέροντας riff-άρες και τα φωνητικά κολλάνε καλύτερα, αν και πιστεύω ότι αν έλειπαν κιόλας, δεν θα καταλάβαινε κανείς τη διαφορά.

Συμπερασματικά, το "Mass & Volume" είναι ένας μέτριος δίσκος, ο οποίος όμως αποτελεί ένα καλό επιδόρπιο μετά τον θρίαμβο του περσινού "Book Burner" (παρόλο που ηχογραφήθηκε σχεδόν έξι χρόνια πριν). Αν θέλετε να ακούσετε πως είναι να παίζουν sludge grind-άδες, προτιμήστε το "Natasha" που είναι μεγάλη δισκάρα, αλλά ρίξτε και αυτουνού εδώ μια αυτιά. Οι υπόλοιποι, προσπεράστε άφοβα.