Phideaux

Τι έχει ένας τυπικός progressive rock δίσκος; Εναλλαγές ρυθμών και μελωδιών, πολλά και διαφορετικά όργανα, μεγάλης διάρκειας συνθέσεις, εναλλαγές αντρικών και γυναικείων φωνητικών, ίσως και ένα χαλαρό concept; Ε, αυτός ο δίσκος τα έχει όλα και μάλιστα τέλεια. Ίσως υπερβολικά τέλεια.

Οι Phideaux είναι το παιδί του Αμερικανού Phideaux Xavier, που προφανώς με αυτό το όνομα δεν είχε και πολλές επιλογές πέρα από το να γίνει καλλιτέχνης, και το "Snowtorch" είναι το ένατο άλμπουμ τους, αφού οι δραστηριότητές τους αρχίζουν κάπου στο μακρινό 1992. Η πραγματικότητα όμως λέει ότι ήταν το "Doomsday Afternoon" του 2007 που τους έκανε πιο γνωστούς και η φετινή δουλειά είναι πιθανότατα μία συνειδητή προσπάθεια να καθιερωθούν ως μεγάλο όνομα στο χώρο. Η λογική λέει ότι θα το καταφέρουν σίγουρα και αναμφισβήτητα το αξίζουν.

Το "Snowtorch" αποτελείται από τέσσερις συνθέσεις, οι δύο ομότιτλές και επικότερες, με το διακριτικό χαρακτηρισμό «part 1» και «part 2». Το ξεκίνημα της πρώτης, που θα σημάνει και την έναρξη του δίσκου, είναι σχεδόν αδύνατο να μη σε συγκινήσει. Η μελωδία του είναι λυρική, καθηλωτική αλλά και κολλητική ταυτόχρονα. Το επόμενο μοτίβο θα είναι και το κεντρικό, αφού θα επανέρχεται ανά σημεία στο άλμπουμ. Σύντομα θα λιώσει μέσα σε ένα σύνολο οργασμικού progressive που δε χάνει ποτέ το στόχο της μελωδίας, αλλά δεν ξεχνάει να δίνει στου οπαδούς του είδους και τις απολαύσεις που επιζητούν. Τα πλήκτρα, είτε στη μορφή πιάνου, είτε keyboards, είναι συνήθως υπεύθυνα για αυτό, ενώ, από την άλλη, μπάσο και drums είναι μάλλον πολύ ντροπαλά για το ιδίωμα που επέλεξαν να υπηρετήσουν. Το ύφος του άλμπουμ κάνει ευθείες αναφορές στη '70s ιστορία του είδους, πάντως, προς τιμήν των μουσικών, ενώ ανά περιπτώσεις ο ήχος είναι εξαιρετικά οικείος και θυμίζει τα κορυφαία συγκροτήματα του παρελθόντος (Genesis και Van Der Graaf Generator έχουν τα πρωτεία), το σύνολο αποφεύγει το μιμητισμό και διατηρεί δικό του χαρακτήρα.

Όπως ακριβώς ξεκινάει ο δίσκος, έτσι συνεχίζει, διατηρώντας μέχρι τέλους τα χαρακτηριστικά του, την υψηλή ποιότητά του και το ενδιαφέρον που προκαλεί. Όλα καλά λοιπόν; Περίπου. Γιατί η αλήθεια είναι ότι είναι υπερβολικά δουλεμένος και επιτηδευμένα «prog rock». Αυτό δεν είναι, απαραίτητα, κακό και δε μειώνει την αξία του, παρά μόνο στο βαθμό που του αφαιρεί κάποια αυθεντικότητα και έναν αναγκαίο αυθορμητισμό. Δίνει δηλαδή την εντύπωση ότι κατόπιν σκέψης περισσότερο παρά δημιουργικού οράματος οι απλές ιδέες πίσω από το "Snowtorch" καλύφθηκαν με στρώσεις πολυπλοκότητας, στο στυλ «ας προσθέσουμε ένα βιολί εδώ, ακουστικές κιθάρες παραπέρα, τσέλο, σαξόφωνο, φλάουτο, ας τραβήξουμε και τις συνθέσεις όσο μπορούμε».

Επειδή οι Phideaux είναι ικανότατοι μουσικοί και αυτό φαίνεται, το αποτέλεσμα τελικά τους δικαιώνει. Ό,τι δοκιμάζουν τους «βγαίνει» και δικαιολογημένα το "Snowtorch" θα βρει τη θέση του μέσα στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς (στο είδος του και ίσως όχι μόνο). Αλλά αν μελλοντικά προσπαθήσουν λίγο λιγότερο να δημιουργήσουν ένα prog αριστούργημα, ίσως να μπορέσουν να προσθέσουν και τον αέρα της πηγαίας έμπνευσης και των πιο ουσιαστικών ιδεών που λείπει από το "Snowtorch" και τότε τελικά το καταφέρουν.