Paul McCartney

Εδώ που τα λέμε, θέλει και λίγο θράσος. Δηλαδή, τι «λίγο»... Πολύ θέλει. Είναι δυνατό να ονομάσεις τον νέο σου δίσκο έτσι, τη στιγμή που έχεις μισό αιώνα στα μουσικά δρώμενα και αυτός είναι η δέκατη έκτη προσωπική σου κυκλοφορία; Εντάξει, είσαι ο κύριος Paul McCartney και μάλιστα όχι απλός κύριος αλλά τιτλούχος Sir, αλλά είναι αυτό ελαφρυντικό;

Τέλος πάντων, ας μην κολλάμε στον τίτλο, όσο κι αν αυτός (πρέπει να) αντικατοπτρίζει την ουσία. Ξέρετε κάτι; Σωστός είναι ο τίτλος, όχι όμως αναφορικά με το περιεχόμενο του δίσκου, αλλά με την ψυχοσύνθεσή του. Θυμηθείτε ότι ο Macca είναι ανανεωμένος μετά το (νέο) γάμο του -αυτή τη φορά με την Nancy Shevell- και ατενίζει το μέλλον με εμφανή θετική διάθεση. Γι' αυτό συνεργάστηκε με τέσσερις κατά πολύ νεότερούς του παραγωγούς, αποσκοπώντας να δώσει στον ήχο του τη φρεσκάδα που εδώ και χρόνια αναζητά. Στην πράξη, όμως, οι Mark Ronson (Amy Winehouse), Paul Epworth (Adele), Ethan Johns (Laura Marling, Kings Of Leon) και Giles Martin (γιος του παραγωγού George Martin, ο οποίος αποκαλείται και ως πέμπτο μέλος των Beatles) έπεσαν, άθελά τους, στην παγίδα να σεβαστούν περισσότερο το όνομα και το παρελθόν του McCartney από τις δικές τους καταβολές. Αυτή είναι η αιτία που ο τελικός ήχος του δίσκου ακούγεται ...παλιός. Προσέξτε, δεν ισχυρίζομαι ότι είναι κακός, απλά ότι μοιάζει χιλιοπαιγμένος από τον ίδιο τον Paul στα τόσα χρόνια που κυκλοφορεί δίσκους. Άλλωστε, η «κατάρα» που συνοδεύει κάθε δουλειά του είναι η δημιουργία παραδεκτών μεν δίσκων, οι οποίοι όμως δεν αγαπήθηκαν ποτέ αληθινά.

Ομολογουμένως, είχαν δημιουργηθεί κάποιες, έστω και ελάχιστες προσδοκίες ότι μετά το ηλεκτρονικό ambient "Electric Arguments" (2008) που κυκλοφόρησε ως The Fireman, μαζί με τον Martin Glover ή "Youth" (Killing Joke), είχε έρθει η στιγμή να μείνει το παρελθόν στο πατάρι. Κι όμως, το "New" το αναβιώνει πλήρως και ειδικότερα θυμίζει δίσκο της δεκαετίας του '80, χωρίς καμία απολύτως ανανεωτική διάθεση. Βέβαια, όσο είναι ελαφρώς άδικο τώρα πια να περιμένει κανείς καινοτομίες, τόσο είναι και βαρετό να ακούς επαναλαμβανόμενο κάποιο μη συγκλονιστικό μοτίβο. Εδώ, λοιπόν, υπάρχει πολύς Jeff Lynne, Roy Orbison και Chris De Burgh. Δυστυχώς, θα βρείτε και ψήγματα από τον μέγιστο Johnny Cash, τον οποίο προσπαθεί ερμηνευτικά να μιμηθεί στο "In Our Time", επιτυγχάνοντας το... αναμενόμενο. Δεν έχω αντίρρηση ότι αυτός ίσως είναι ο πιο σφιχτοδεμένος δίσκος του εδώ και καιρό. Αυτό όμως δεν σημαίνει κατ' ανάγκη ότι είναι αληθινά καλός.

Τελικά, έχω την εντύπωση ότι ο Paul δεν μπόρεσε, με εξαίρεση ελάχιστες φορές, να απαλλαχθεί από το βάρος του να είναι ο McCartney.