Parquet Courts

Ενώ το μεγαλύτερο μέρος της indie σκηνής διεθνώς έχει επικεντρωθεί στην παραγωγή πιο πειραματικής μουσικής, το κουαρτέτο από το Brooklyn συνεχίζει να παίζει αυτό που ξέρει πολύ καλά: εξαιρετικό art rock, με κιθάρες, μπάσο και λοιπά basic shit που κοντεύουν να εκλείψουν. Μη σας ξεγελά η φλώρικη εμφάνιση τους, είναι άξιοι απόγονοι των CBGB ημερών. Λίγους μήνες μετά το εκτρωματικό EP "Monastic Living" κι έχοντας ήδη τρία υποδειγματικά σερί άλμπουμ στις αποσκευές τους ("Light Up Gold", "Sunbathing Animal" και "Content Nausea"), οι Parquet Courts επιστρέφουν για να υπεραμυνθούν τον τίτλο των indie βασιλιάδων της Νέας Υόρκης.

"Sneaks in ignored/It stacks up around/ Dust is everywhere - Sweep!". Κάπως έτσι ξεκινά ο δίσκος, με το "Dust" να τρυπώνει στο μυαλό σου από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Γι' ακόμη μία φορά η μουσική κινείται στο μοτίβο που τους έκανε γνωστούς: δωρικό, ευθύ indie rock / noise rock / art punk, όπως θέλετε πείτε το, κοφτές κιθάρες και έξυπνα δουλεμένα riffs, γι ακόμη μια φορά δίνεται έμφαση στο καθαρά οργανικό σκέλος κι όχι στην παραγωγή. Τα garage στοιχεία είναι πάντα δεμένα με τις τσαχπίνικες southern πινελιές και το punk παρελθόν τους, που δεν εμφανίζεται πια με τον αιματώδη τσαμπουκά του "Light Up Gold", αλλά πιο συγκροτημένα και στοχευμένα, με τη μορφή μεμονωμένων εκρήξεων που είναι όμως ικανές να ταράξουν την όποια ατμόσφαιρα, έστω και προσωρινά, αφήνοντας σέ σε επιφυλακή για την επόμενη.

Σε αντίθεση με κάθε τι προηγούμενο, οι Parquet Courts φαίνονται να προσθέτουν νέα όργανα στη μουσική τους, όπως πλήκτρα, περίεργα κρουστά και ηχητικά εφέ, παίζοντας ταυτόχρονα με επιτυχία τις εναλλαγές ανάμεσα σε rhythm και distorted κιθάρες. Το εύρος των συνθέσεων του "Human Performance" είναι πρωτοφανές για το συγκρότημα: από την (επίσης πρωτοφανή) γαλήνη και την ισορροπία των "Steady On My Mind" και "Keep It Even" μέχρι την post-punk των "Dust", "Paraphrased" και το εντυπωσιακό instrumental τέλος του "One Man, No City", όλα μαζί δένουν ιδανικά. Ξεχωρίζουν επίσης και τα πιο radio friendly και pop-ish singles "Berlin Got Blurry" και "Human Performance".

Αν οι Νεοϋορκέζοι είναι γνωστοί για κάτι ακόμη εκτός από τον garage revival ήχο τους, αυτό σίγουρα είναι το στιχουργικό σκέλος. Ανέκαθεν πετούσαν στιχάκια που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις αν ήταν τσιτάτα, γραμμένα σε παγκάκια κάποιας στάσης λεωφορείου ή αποσπάσματα ιδιοφυούς μεν, παρανοϊκης δε, ποίησης. Το "Human Performance" είναι ένας αντί-ύμνος στον σύγχρονο αστικό τρόπο ζωής, στις άδοξες σχέσεις, στις γκρίζες μεγαλουπόλεις, στην αποξένωση, στο άγχος, στην αυτοματοποίηση, στην αγωνία, στον πανικό, σερβιρισμένος με μπόλικο κυνισμό. Κι ο Andrew Savage, Τεξανός που η μοίρα τον έφερε στην αμερικανική μητρόπολη, νιώθει να ασφυκτιά. Τραγουδά με περίσσια ειλικρίνεια για νύχτες που περιφέρεται σε άγνωστες πόλεις ("Berlin Got Blurry"), την υποκρισία και τα λάθη του παρελθόντος ("Pathos Prairie"), ενώ μοιράζεται τις μηδενιστικές ("One Man, No City") και κονωνικές του ανησυχίες ("Two Dead Cops") όπως ποτέ άλλοτε.

Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με έναν από τους καλύτερους indie rock δίσκους του 2016; Προφανώς και ναι, η σημασία του είναι καθοριστική για την σύγχρονη art rock αλλά και για το ίδιο το συγκρότημα, αφού είναι η πιο ουσιαστική και συνεκτική δουλειά τους. Έχοντας αφήσει πίσω την περιπαικτική διάθεση του "Monastic Living", βρίσκουν την τέλεια τομή στον ήχο τους και τα βάζουν με ό,τι τους ενοχλεί. Οι Parquet Courts του σήμερα έχουν αυτήν την κιθαριστική δωρικότητα που χρειαζόμαστε και το "Human Performance" μεταφράζεται σαν σήμα κινδύνου, σε έναν κόσμο που κάθε τι αυθεντικό είτε προσπερνάται, είτε καταποντίζεται στο βωμό του "δημιουργικού" και "ανανεωτικού" μουσικού πειραματισμού.