Parquet Courts

Το άψογο ντεμπούτο των Parquet Courts, που κυκλοφόρησε αρχικά το 2012 και επανακυκλοφόρησε γνωρίζοντας επιτυχία το 2013, αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες οάσεις στην κιθαριστική ξηρασία που χαρακτηρίζει την ανεξάρτητη σκηνή την τελευταία πενταετία. Στο ίδιο ύφος, οι Τεξανοί κυκλοφορούν τώρα το «δύσκολο δεύτερο άλμπουμ», το οποίο καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων - χωρίς να δίνει όμως κάτι παραπάνω από αυτό.

Η συνταγή παραμένει ίδια και απαράλλαχτη. Λίγο από garage, λίγο από post-punk και κάτι από art punk. Μπάντες όπως οι Strokes, οι Modern Lovers και οι Television έχουν επηρεάσει τους Parquet Courts, ενώ και το Τέξας είχε την επίδρασή του στον ήχο τους, με αποτέλεσμα μια χαριτωμένα «βλάχικη» americana punk, μπλεγμένη έξυπνα με noise στοιχεία. Οι γνωστοί γκαζωμένοι ρυθμοί, τα κοφτά riff και ο απόλυτα ελεγχόμενος θόρυβος παραμένουν σήμα κατατεθέν της μουσικής τους.

Σε αντίθεση με τους Strokes, οι οποίοι έγραψαν ιστορία με το μελωδικό τους garage στο ντεμπούτο τους το 2001, οι Parquet Courts αποφεύγουν τη μελωδικότητα. Τα riff τους είναι πολύ καλοπαιγμένα, ο ήχος που βγάζουν είναι προσεγμένος στη λεπτομέρεια, οι στίχοι τους αρκετά πιο ουσιώδεις από τον μέσο όρο του είδους, αλλά μετά βίας διακρίνει κανείς μελωδία στις συνθέσεις τους. Αυτό το σχέδιο, βέβαια, λειτούργησε μια χαρά στον προηγούμενο δίσκο και λειτουργεί σε γενικές γραμμές και στο "Sunbathing Animal", αλλά όχι πάντοτε. Αυτή τη φορά τα κομμάτια είναι λιγότερο hooky, έχουν χαλαρότερη δομή και πολλές φορές δεν υπάρχουν καν ρεφρέν. Το επίκεντρο στη δημιουργία ήταν, σύμφωνα με την μπάντα, οι στίχοι, με αποτέλεσμα η μουσική να ακούγεται ανεπαρκής ορισμένες φορές. Ο κιθαριστικός βομβαρδισμός δυσκολεύει σε σημεία τον ακροατή και τότε ο δίσκος γίνεται κάπως απρόσιτος.

Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν έχουμε να κάνουμε με κακό (ούτε καν μέτριο) άλμπουμ. Υπάρχουν ξεχωριστές στιγμές, όπως τα "Instant Disassembly", "Raw Milk" και "Bodies", όλα τους εξαιρετικά. Και υπάρχει φυσικά και το καλούδι του δίσκου με τίτλο "She's Rolling", το οποίο μετά τη μέση θυμίζει τους χορταστικούς κιθαριστικούς διαλόγους μεταξύ Andrew Savage και Austin Brown, που απολαύσαμε στην εκπληκτική τους εμφάνιση στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 2013.

Εν ολίγοις, το "Sunbathing Animal" είναι δίσκος μη ανατρεπτικός μεν, αξιόλογος δε. Προσφέρει «τόσο όσο», ώστε να διατηρήσει αναμμένη την φλόγα του συγκροτήματος και να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον για τη συνέχεια. Στο επόμενο δισκογραφικό βήμα, όμως, μάλλον θα χρειαστούν κάτι περισσότερο από αυτό για να κρατηθούν στην πρώτη γραμμή.