Parquet Courts

Ο Αλβέρτος έλεγε (και είχε πέρα για πέρα δίκιο) ότι «κάθε χαζό-εξυπνάκιας μπορεί να φτιάξει κάτι μεγάλο και σύνθετο, αλλά χρειάζεται μια πραγματική ιδιοφυΐα -και πολύ θάρρος- για να παραχθεί κάτι αληθινά απλό». Παρ' ότι (με λύπη μου...) αναγνωρίζω τον εαυτό μου στην πρώτη κατηγορία ανθρώπων, θα αποπειραθώ να περιγράψω τη δουλειά κάποιων που ανήκουν στη δεύτερη.

Δεν θα το κάνω ντέρμπι - το πράγμα μιλάει από μόνο του. Οι Parquet Courts έχουν σπινθηροβόλο πνεύμα, αλλά περισσότερο κι απ' αυτό κερδίζουν τη μάχη επειδή έχουν ταλέντο στο να «κόβουν δρόμο». Παίζοντας ένα ωραιότατο, oρθό - κοφτό art-punk, εστιάζουν και αξιοποιούν το πάθος τους και δεν το ξεφτυλίζουν γυαλίζοντάς τις ιδέες τους (γαμάτες μέσα στην απλότητά τους) μέχρι αυτές να χάσουν την αρχική τους φρεσκάδα. Επενδύουν στην ορμή τους και δε φοβούνται να «τσαλακωθούν».

Το κουαρτέτο εφορμά από το Brooklyn, χωρίς ωστόσο να προέρχεται από εκεί. Ο ένας εκ των βασικών τους συνθετών Andrew Savage (ο άλλος είναι ο Austin Brown) κατάγεται από το Texas και το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με κάποια στοιχεία στον ήχο τους, οδήγησε στην εύστοχη περιγραφή της μουσικής τους ως «Americana Punk». Ο μπασίστας τους Sean Yeaton είναι από τη Βοστώνη, όπως και το όνομά τους, το οποίο είναι εμπνευσμένο από το φημισμένο παρκέ του θρυλικού “Garden” των Boston Celtics.

To "Light Up Gold" πρωτοκυκλοφόρησε το 2012 από την ετικέτα Dull Tools (του ίδιου του Savage) και μοιραία, είχε πολύ περιορισμένη απήχηση. Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι τους πίστεψαν και στις αρχές του έτους το άλμπουμ επανεκδόθηκε στην Αμερική από μεγαλύτερη εταιρεία, ενώ τον περασμένο Απρίλιο κυκλοφόρησε και στην Ευρώπη. Κάπως έτσι, με ...λίγο σπρώξιμο (και μερικές ενοχές που δεν τους πήραμε χαμπάρι νωρίτερα) ο μουσικός Τύπος τους θεωρεί φετινή κυκλοφορία και -όπως όλα δείχνουν-  θα τους συναντήσουμε στις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ του 2013.  

Ακούγοντας το άλμπουμ, τα μέλη της μπάντας μοιάζουν με φαφλατάδες, μπαρουτοκαπνισμένους ταξιτζήδες στην μποτιλιαρισμένη Νέα Υόρκη. Χειμαρώδεις, νευρικοί και τσαμπουκαλεμένοι, διηγούνται με κυνισμό ό,τι να 'ναι ιστορίες, εισπνέοντας αέρα γεμάτο ρύπους. Το άγχος των βιαστικών επιβατών, το άγχος της επιβίωσης, τα κορναρίσματα, το καυλάντισμα στην πιάτσα κι από κοντά το πεζοδρόμιο, όπου συμβαίνουν όλα τα σημαντικά πράγματα σε αυτή τη ζωή. Μια ανούσια, άχρηστη ύπαρξη («useless existence»). Κι ανάμεσα σε όλα αυτά, μια προσδοκία ότι «κάτι γίνεται», να ξεπετάγεται που και που, σαν βλάστάρι που φυτρώνει από θαύμα στα τσιμέντα. Όπως έλεγαν κι οι Verve «It's a bittersweet symphony this life. Trying to make ends meet, you're a slave to the money then you die».

Στιχάκια που σκάνε σε τυχαία σειρά, σαν λίθοι, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα. Ενίοτε βγάζουν ωραίο νόημα, όπως στο εναρκτήριο "Master Of My Craft" («Death to all false profits around here we praise a dollar you fuckin hippie»), όπου σε απόσταση μιας μόλις στροφής κατρακυλούν σε έναν ανίερο σταρχιδισμό («People die I don't care, you should see the wall of ambivalence I'm building»). Αλλά πώς να τους κρατήσεις κακία όταν όλα αυτά χορεύονται και μια στο τόσο ακούγεται εκείνο το απίθανο «forgeeeeet about it» που σβήνει τα πάντα μονοκοντυλιά.

Χωρίς να το κραυγάζουν, στο άλμπουμ επικρατεί μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ενός ανελέητου «fuck you» προς κάθε κατεύθυνση. Δεν είναι δα και πιτσιρικάδες. Κοντεύουν τα 30 κι έχουν φάει τις κρυάδες τους. Δεν μπαίνουν στη διαδικασία να είναι ευγενικοί ούτε απέναντι στο ακροατήριό τους, ούτε καν προς τους εαυτούς τους. Κυριαρχεί η ανησυχία για το τί θα κάνουν στις ζωές τους ("Borrowed Time", "Careers In Combat"), αλλά παραμένουν cool.

Έτσι κυλάει το "Light Up Gold". Καθαρίζουν όποιον βρουν στο δρόμο τους με αναίδεια που σηκώνει παρεξήγηση («Socrates died in the fucking gutter»).  Είναι σαν κομάντα που έχουν πάρει εντολή να μην κρατήσουν αιχμαλώτους. Με τί να τους ταΐσουν άλλωστε; Ακόμη κι οι ίδιοι είναι τόσο "Stoned And Starving"! Μου θύμισαν για ποιο λόγο το βαβουριάρικο "White Light/White Heat" (1968) των Velvet Underground είχε ανακηρυχθεί ο πιο cool δίσκος στην ιστορία του rock σε δημοψήφισμα του Rolling Stone προ δεκαετίας.   

Κομμάτια που σπανίως υπερβαίνουν τα 3 λεπτά. 33 λεπτά ξέφρενα λεπτά που περνούν εν ριπή οφθαλμού και δεν αφήνουν καμία άλλη επιλογή πέρα από το repeat.Ψάχνετε για τους παλιούς-καλούς Strokes; Εδώ θα βρείτε εκείνους κι άλλους πολλούς. Από τους Ramones, τους Wire και τους Feelies, μέχρι τους Pavement και τους Kings Of Leon και από εκεί πίσω στους Velvet Underground και τους Television. Πολύ ωραίο μείγμα, που καταφέρνει να ξεπεράσει τον σκόπελο της μονοδιάστατης προσέγγισης, όπου συχνά πέφτουν οι μπάντες του punk.

Και για να επανέλθουμε στα αποφθέγματα του Einstein, εκτός από το εκείνο της πρώτης παραγράφου, ο Αλβέρτος έλεγε επίσης, ότι «τα πράγματα πρέπει να γίνονται όσο πιο απλά γίνεται, αλλά όχι απλούστερα» και -φυσικά- για ακόμη μια φορά είχε δίκιο. Έτσι κι εδώ. Τα πράγματα είναι τόσο-όσο˙ ούτε κιχ παραπάνω. Το τελικό αποτέλεσμα είναι όσο lo-fi χρειάζεται και μοιάζει με ευτυχή συγκυρία που προέκυψε κατά λάθος. Σαν ένα ελαφρύ τρακάρισμα, όπου, καθώς βγαίνεις για να κατεβάσεις καντήλια (γιατί -φυσικά- δεν έφταιγες εσύ), πέφτεις πάνω στον έρωτα της ζωής σου.

Το "Light Up Gold" είναι ένα άλμπουμ χιμαδιό, με εμφανείς αδυναμίες που κάνουν τα πολύ καλά κομμάτια να ξεχωρίζουν ακόμη περισσότερο. Για σκεφτείτε το. Πόσες και πόσες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών που από την πολλή ...πομάδα (λέγε με έμφαση στη λεπτομέρεια και καλογυαλισμένες παραγωγές) αδυνατείς να ξεχωρίσεις τις μέτριες από τις καλές συνθέσεις; Ένα κάρο δίσκοι που κρύβουν περίτεχνα τις αδυναμίες τους και δε σε αφήνουν να τα κράξεις, αλλά ξεχνιούνται κανά πεντάλεπτο αφ’ ότου τα βάλεις στη θήκη τους. Ε, αυτό δεν είναι τέτοιο.

Ένταση, ιδρώτας και μουσική για τα παιδιά στο πεζοδρόμιο˙ εκεί απ' όπου ξεκίνησαν όλα. Κι ασ' τους «επιστήμονες» (που παίζουν παπάδες, αλλά δεν μπορούν να γράψουν ένα πιασάρικο riff) να κουρεύονται. The kids are alright λέμε!