Paradise Lost

Κάποια πράγματα θέλουν τον καιρό τους... Κάποιες καταστάσεις πρέπει να ωριμάσουν, πριν έρθει η λυτρωτική έκρηξη... Κάποιοι φίλοι, που θεωρείς πως σε ξέχασαν, επιστρέφουν μια βροχερή μέρα για να σου θυμήσουν και να θυμηθούν πολλά... Οι υποσχέσεις των Paradise Lost στην τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα δεν ήταν μεγάλες. Ήταν τεράστιες. Και όταν το album τελικά σκάσει στα αυτιά σου, σκέφτεσαι πολλά. Και θυμάσαι περισσότερα... "Paradise Lost" λοιπόν το όνομα που διάλεξαν οι διδάσκαλοι του οργισμένου-ατμοσφαιρικού gothic-metal να δώσουν στο νέο τους album, γιορτάζοντας έτσι 15 χρόνια ύπαρξης και δισκογραφίας. Πολλές φορές έχουμε ακούσει ατάκες για "επιστροφή στις ρίζες" και "ανασκόπηση της καριέρας" πολλών, που μετά από τις εν λόγω δηλώσεις είδαν το άστρο τους να δύει...

Τι να γράψω όμως για τους συγκεκριμένους κυρίους, όταν μετά από τόσα χρόνια δημιουργίας και αθέτησης των κανόνων και των στεγανών, μας προσφέρουν τώρα, το 2005, τον πιο heavy δίσκο που έγραψαν ποτέ και σίγουρα των καλύτερο τους δίσκο από την εποχή του "Draconian Times". Ναι. Το "Paradise Lost" είναι καλύτερο τόσο από το προηγούμενο (πολύ καλό) "Symbol Of Life", όσο και από το παλαιότερο (και συγκλονιστικό) "One Second". Οι Βρετανοί λοιπόν βρίσκονται σε μεγάλα κέφια και αυτός κυρίες και κύριοι θα είναι ένας δίσκος που θα χαρακτηριστεί κλασσικός στα χρόνια που έρχονται.

Έχοντας συγκλονιστεί από αυτό που ακούν τα αυτιά μου και μένοντας πιστός στην παράδοση που θέλει τις "μεγάλες" κριτικές του Rocking.gr, μεγάλες και αναλυτικότατες, ελάτε να σας ξεναγήσω βήμα-βήμα σε αυτό τον πραγματικά πολύ μεγάλο δίσκο :

Το "Paradise Lost" ανήγει με το κομμάτι "Don't Belong" που έχοντας εισαγωγή με πλήκτρα και υποβλητική ενορχήστρωση, παραπέμπει ευθέως στο "Enchantment". Το κομμάτι είναι ένα τυπικό Paradise Lost mid-tempo κομμάτι, με τον Holmes να αρχίζει απαγγέλοντας και να ξεσπά στη συνέχεια. Αν σε αυτά προσθέσετε ένα πολύ αισθαντικό, μακροσκελές και τυπικά "βηματικό" solo του κ. Mackintosh, έχετε μια πολύ καλή εικόνα για την πρώτη εισαγωγή μας στα υγρά και γκρίζα μονοπάτια που ξαναοριοθετούν οι Paradise Lost. Τέλος, να ξαναμνημονεύσω την απίστευτη ενορχήστρωση που "τρέχει" πίσω από το κομμάτι, δίνοντας πολύ όγκο και βάθος.

Το "Close Your Eyes" που ακολουθεί είναι ένα heavy κομμάτι, "Icon" αισθητικής, με βαριές κιθάρες και εξίσου "βρώμικα" φωνητικά. Το κομμάτι διαφοροποιούν εντονότατα τα χορωδιακά μέρη που ακούγονται και είτε αντικαθιστούν, είτε συνοδεύουν τον Holmes. Προσθέστε σε αυτά και τα riff που ανεβοκατεβαίνουν κλίμακες και πραγματικά έχετε ένα κομμάτι βγαλμένο από παλιά...

Το "Grey" είναι ένα από τα καλύτερα Paradise Lost κομμάτια που έχουν γραφτεί ever. Ακόμα και τώρα που το έχω ακούσει πάνω από 30 φορές, δε μπορώ να μην ανατριχιάσω. Ανήγει με μια φοβερή riffάρα που σε πορώνει και με φωνητικά που θυμίζουν το all-time classic "Sweetness", κατατάσσεται άνετα σε ένα από τα highlights του δίσκου.

Το "Redshift" είναι ένα κομμάτι που πολλοί μπορεί να θυμούνται από την τελευταία εμφάνιση των Βρετανών στην Αθήνα. Αρχίζει κάπως ήπια, με πλήκτρα και πιο γλυκά φωνητικά, αλλά στο refrain οι κιθάρες βαράνε αρκετά, θυμίζοντας μια μίξη των ήχων του "One Second" με αυτών του "Symbol Of Life". Πολύ καλό.

Το "Forever After" είναι το "hitάκι" του δίσκου, καθώς αποτελεί και το πρώτο single. Με πλήκτρα για την βασική μελωδία και διακριτικό, ρυθμικό beat, είναι σαφώς επιρρεασμένο από την πιο ηλεκρονική πλευρά των Paradise Lost. Για άλλη μια φορά την διαφορά (όπως και σε όλον τον δίσκο) κάνουν τα φωνητικά του Holmes.

Με το "Sun Fading" θυμήθηκα τις πιο progressive στιγμές τους και συγκεκριμένα το "Shades Of God". Αργό, heavy, ελεγειακό και moody σε παρασέρνει με τον εσωτερικό ρυθμό του και την φοβερή μελωδία της κιθάρας που μοιάζει να διαπερνά το κομμάτι και να χαράζει νέες οπτικές για την ακρόασή του. Η επανάληψη της φράσης "Sun Fading" με στοίχειωσε...

Το "Laws Of Cause" μοιάζει να γράφτηκε πάνω στις παρτιτούρες που είχαν ξεμείνει από το "Believe In Nothing". Με το βασικό μέρος παιγμένο σε ακουστικές κιθάρες και το refrain του να σκληραίνει με την παραμόρφωση, είναι το πιο μελωδικό κομμάτι του δίσκου.

Το "All You Leave Behind" αποτέλεσε με την πρώτη ακρόαση ένα από τα αγαπημένα μου, καθώς συνδυάζει έξοχα της groovy-μπουκωμένες κιθάρες (σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος), με μια μελωδία στα πλήκτρα (που θυμίζει το θέμα από τον "Εξορκιστή"), και με πολλές αλλαγές ρυθμού και ύφους στα φωνητικά. Περιέχει επίσης ένα πολύ-πολύ καλό solo, από τα γνωστά minimal που μόνο ο Mackintosh ξέρει να γράφει.

Πως θα σας φαινόταν μια διασκευή των Paradise Lost στους Pink Floyd; Φυσικά το "Accept The Pain" ναι μεν είναι δική τους σύνθεση, αλλά μου θύμισε πολύ κάποια κομμάτια από τις τελευταίες δουλειές των έταιρων θεών του ατμοσφαιρικού ήχου, αν τις συνδυάσεις με τα κλασσικά Paradise Lost στοιχεία. Μια από τις πιο εμπνευσμένες στιγμές του δίσκου, αναμφισβήτητα.

Το "Shine" είναι το πιο ήπιο κομμάτι του δίσκου, που και αυτό είναι στηριγμένο στα πλήκτρα και στις ακουστικές κιθάρες. Σαφώς κομμάτι "Believe In Nothing" υφής, θα σας κερδίσει αν σαν αρέσει ο νεότερος ήχος των Paradise Lost.

Στο "Spirit" έρχονται πάλι οι επιρροές από τους Dead Can Dance και μας χαμογελάνε πονηρά, θυμίζοντας μας την περιπλοκότητα του ήχου των Paradise Lost... Επίσης όντας τρελαμένος με τα κιθαριστικά θέματα που έχω ακούσει μέχρι τώρα απορώ πως έχω φτάσει μέχρι εδώ και δεν έχω συναντήσει καμία "κοιλιά"...

Και για τέλος πάρε το τρελά heavy "Over The Madness" για να χάσεις ότι μυαλό σου έχει απομείνει. Τραγούδι εξομολογητικό και αργόσυρτο, κλείνει ιδανικά τον δίσκο και οδηγεί το υπνωτισμένο χέρι μου στο "repeat", τη μόνη διέξοδο που θα μπορούσαν να βρουν τα συναισθήματα που σου γεννά το "Paradise Lost".

Συνοψίζοντας, έχω να αποφανθώ πως το album είναι καταπληκτικό και απίστευτα εμπνευσμένο, τόσο από άποψη συνθέσεων και φωνητικών, όσο και από άποψη στίχων και ατμόσφαιρας. Το "Paradise Lost", περιέχοντας μερικά από τα πιο συγλονιστικά solo και κιθαριστικά θέματα που έχουν γραφεί εδώ και καιρό, τόσο από τους ίδιους όσο και από άλλες metal μπάντες (ναι, γιατί ο δίσκος είναι metal και μόνο) αποδεικνύει πως οι Paradise Lost είναι καταδικασμένοι να βρίσκονται στην κορυφή. Αν είστε die-hard fan το λιώνετε ήδη. Αν δεν είστε, τρέξτε να προλάβετε την digipack έκδοση, με bonus το video του "Forever After" και δύο πολύ ατμοσφαιρικά remix στα "Don't Belong" και "Over The Madness". Μια εναλλακτική κριτική θα ολοκληρωνόταν με την εξής φράση: "Αγόρασε το, τώρα". Απλά συγκλονιστικό. Απλά Paradise Lost.