Paradise Lost

Δύσκολος δίσκος ο συγκεκριμένος και δεν είναι δα από καμιά μπάντα της σειράς για να τον απορρίψεις εύκολα. Αντιθέτως, με δεδομένη την προϊστορία των Βρετανών, ακόμα και την 100στη (λέμε τώρα) ακρόαση τη δικαιούται και με το παραπάνω. Συγκρότημα που έχει αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι του στη μουσική και κυρίως στο doom/gothic ιδίωμα, περνώντας, όπως κάθε ζωντανός οργανισμός, τις φάσεις του. Φάσεις που το βρήκαν σε άκρως δημιουργικές στιγμές, διαπρέποντας σε χώρο μακριά του συνηθισμένου (για μας), αλλά πάντα αγαπητού (σε αυτούς). Ρίσκαραν, έκαναν αυτό που ήθελαν, ωρίμασαν και εδώ και μερικά χρόνια δείχνουν να αναπολούν τις παλιές εποχές που αποτέλεσαν το πρώτο σκαλοπάτι για να ανέβουν στην κορυφή.

Από το επετειακό "Paradise Lost" είχαν αφήσει να φανεί μια στροφή σε πιο metal φόρμες, περιορίζοντας τις όποιες Depeche Mode-ικές επιρροές να λειτουργούν στο υποσυνείδητο, δίνοντας περισσότερο χώρο στις ολοένα και βαρύτερες κιθάρες και μειώνοντας σταδιακά τα πλήκτρα, που ωστόσο πάντα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στον ήχο τους.

Φτάνοντας στο παρόν, το "Faith Divides Us - Death Unites Us" είναι ένα ακόμα βήμα, ίσως το πιο απότομο στην επιστροφή τους στον ήχο που τους ανέδειξε. Με το πρώτο άκουσμα υπάρχουν ρεφρέν που σου κολλάνε στο μυαλό, όπως το ομώνυμο, αλλά και πιο «δύσβατα» κομμάτια που τείνουν προς "Gothic" και "Icon" εποχές. Ατμόσφαιρα βαριά καλύπτει το σύνολο των συνθέσεων, με τους πολυάριθμους μελαγχολικούς και πιο περίπλοκους «μονολόγους» από τα χέρια του Mackintosh από εποχής "Draconian Times" και τα τραχύτερα εδώ και χρόνια φωνητικά του Holmes να συμπράττουν στη δημιουργία της.

Δε φταίμε εμείς που οι μεγάλοι δάσκαλοι μας συνήθισαν σε πιασάρικα leadάκια και συναυλιακές συνθέσεις. Λογικό ήταν το αυτί να καλομάθει, γι' αυτό και δυσκολεύεται πλέον. Συνοδευόμενες όμως από τέτοια όμορφα κομμάτια, οι back to the roots στιγμές αφομοιώνονται πιο εύκολα. Σαφώς και πρόκειται για το πιο δύσκολο άλμπουμ τους μετά το "Host". Οι λάτρεις του παλιού ήχου των Lost θα ικανοποιηθούν στο έπακρο. Όσοι τους γνώρισαν από το "One Second" ή το "Symbol Of Life", απορρίπτοντας την προηγούμενη δισκογραφία τους, θα δυσανασχετήσουν.

Αν και τα φαινόμενα το έδειχναν, η παρέα από το Halifax δείχνει τα δόντια της, με το "Faith Divides Us - Death Unites Us" να αποτελεί τον πιο δυναμικό και σκληρό δίσκο της τελευταίας περιόδου της, χάνοντας ωστόσο λίγο από το συναίσθημα που έβρισκες διάχυτο στις προηγούμενες κυκλοφορίες της. Είναι γεγονός όμως πως με τον καιρό ολοένα και σε κερδίζει.