Ought

Περίμενα ότι θα εξελιχθούν σύντομα. Πέρσι έγραψα ότι θα ξεχωρίσουν στο μέλλον. Eξέλιξη και πρόοδος λοιπόν, μέσα από παρόμοιο πρίσμα, αλλά με στόχευση στα προτερήματα τους. Νέος δίσκος, με έμπνευση και δυναμική για καλό μπάσιμο σε νέα ακροατήρια. Ηχογραφήθηκε από τον Radwan Ghazi με mastering από τον Harris Newman. Ο καλλιτέχνης που επιμελήθηκε το artwork λέγεται Chyrum Lambert.

Προφανώς και το ντεμπούτο τους μου έκανε εντύπωση και δύσκολα τόσο σύντομα μια νέα δουλειά μπορεί να με (ξανά)ξαφνιάσει ευχάριστα. Αλλά είναι αξιοπρόσεκτο πως καταφέρνουν να βγάλουν τόσο διαφορετικά κομμάτια, τόσο νέο ήχο και μια νέα άποψη τριγύρω από τα ίδια μουσικά είδη. Δεν θα συγκρίνω τις δουλειές, αλλά θα κρατήσω από αυτήν εδώ τα καλύτερα σημεία. Στο κάτω κάτω αυτό έχει αξία και το όπλο των Καναδών είναι ότι αυτό που κάνουν, το κάνουν καλά.

Κοφτές κιθάρες με τεχνική και τέχνη. Εξέλιξη στις φωνές καθώς ακούγονται πιο μπάσες. Είναι πιο ώριμες. Είναι φευγάτες και δείχνουν μια τάση στην κουλτούρα και το ψαγμένο. Χωρίς να δείχνουν κάτι τέτοιο πέρσι, οι ήχοι από τον λαιμό του Tim Darcy, φέτος, έχουν μια κλίση προς τα πειραματικά φωνητικά του Efrim Menuck (Godspeed You! Black Emperor, ASilver Mt. Zion) και τον τρόπο ομιλίας του Michael Gira (Swans) επί σκηνής. Ο ήχος τους είναι αλήτικος, αλλά δεν χάνει την μεγάλη του ποιότητα. Είναι post-punk σε έκδοση για σεμινάριο σύγχρονης τέχνης. Βγάζουν αυτή τη μοναδικότητα και τον πειραματισμό που νομίζω μόνο από Shellac και Swans το έχω ακούσει τόσα χρόνια.

Ξεκινώντας με το "Men For Miles" νόμισα οι Sonic Youth θα πεταχτούν από πίσω μου. Ενθουσιασμός και αυτή η αποσπασματική ποιητική διάθεση υπό την έντονη εναλλαγή post-punk ήχων, θορύβων και ρυθμών, φτιάχνουν μια καλή διάθεση στον ακροατή και τον εισάγουν πανέμορφα στην νέα τους δουλειά. Χαομάρα στις φωνές και φοβέρες κιθάρες. Τα καλύτερα γούστα κάνουν εδώ! Μετά, στο "Passionate Turn" αναρωτιέσαι αν είναι η ίδια μπάντα που άκουσες πέρσι. Έχοντας ξεκάθαρο Slint προσανατολισμό, καμουφλάρουν τις κιθάρες σε ένα προοδευτικό ορισμό της νέας μορφής παρεξηγήσιμης ανεξάρτητης και άρρυθμης rock μουσικής. Όλα τα νέα στοιχεία δειλά δειλά φαίνονται ήδη. Στο "The Combo", που μπαίνει και ο απαιτούμενος θόρυβος, η punk πλευρά τους σκιρτάει και κάνει την αδρεναλίνη σου να ανεβαίνει επικίνδυνα. Αλήτικη μουσική που μόνο στην Νέα Υόρκη ταιριάζει να ακούγεται. Κοντά του μουσικά και το "Never Better" το οποίο σταδιακά χτίζει την παλίρροια του και δείχνει πως είναι το noise rock του σήμερα. Πρώιμο no-wave στο "Sun's Coming Down" το όποιο σαν ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους κατ' εμέ, δείχνει ακριβώς τον ήχο που τους ταιριάζει και θα τους κατέτασσε σαν την πλέον ελπιδοφόρα μπάντα θορυβώδους, πειραματικού και έντεχνου rock που γεννιέται σήμερα. Μιλάμε για μεγάλο κομμάτι που δεν έχει όρια. Σύνθεση με τάσεις να αποδίδει όλες τους τις επιρροές που υπάρχουν εδώ και σαράντα χρόνια, μέσα σε λίγες νότες.

To "Beautiful Blue Sky" στην πορεία, είναι εξίσου όμορφο. Σου κολλάει για τα καλά στον εγκέφαλο. Είναι σκαλωμένο και επίμονο. Είναι αυτό το είδος τραγουδιού που το συμπαθείς αντιπαθώντας το. Όταν λέει «I no longer am afraid to die, because that is all that I have left» και μετά στο γυρίζει στον χορό... απλά χαμογελάς. Το "Celebration" κλείνει το μάτι στον Thurston Moore και σου δείχνει πως η επιμονή γίνεται μερικές φόρες όμορφη αχώνευτη τέχνη. Το "On The Line" πιο πειραματικό από όλα, δείχνει ότι ακόμα και τα πλήκτρα μπορούν να παιχτούν σαν δεύτερη κιθάρα και αργά αλλά σταθερά δίνει το πλέον παρανοϊκό κομμάτι της κυκλοφορίας.

Είπαμε, δεν επινόησαν κανένα είδος. Δείχνουν απλή και τίμια όρεξη και φτιάχνουν μουσική φρέσκια. Με άποψη. Με έμπνευση. Με τέχνη. Με ταλέντο. Βγαλμένη από τις άπειρες επιρροές τους και καλοφτιαγμένη όσο λίγες. Μην τους χάσετε αν σας αρέσουν τα είδη που ανέφερα παραπάνω. Μην τους προσπεράσετε αν γουστάρετε το πειραματικό, το ανώμαλο και το έντεχνο punk. Μην τους σνομπάρεις αν αρέσκεσαι στο προχωρημένο, το ονειροπόλο, το rock που είναι βγαλμένο βαθιά από το Νότιο Μανχάταν και το CBGB.