On Thorns I Lay

Μια από τις πιο ιστορικές ελληνικές μπάντες στον χώρο του ατμοσφαιρικού metal κάνει ουσιαστικά το comeback της. H πρώτη απόπειρα έγινε το 2015 αλλά, δυστυχώς, όπως και πολλοί ακόμα δεν την πήρα χαμπάρι με το "Eternal Silence". Πλέον, με καινούρια μέλη σε κιθάρα και μπάσο, αλλά σταθερό κορμό τους Χρήστο, Αντώνη, Φώτη και Στέφανο φαίνονται  αποφασισμένοι για ένα νέο ξεκίνημα στην καριέρα τους, ένα που θα καλύπτει ωστόσο το κενό των 15 ετών μέχρι την επαναδραστηριοποίησή τους.

Οι On Thorns I Lay μεγαλούργησαν στα '90s μαζί με τους Nightfall, τους Septic Flesh και τους Rotting Christ στηρίζοντας τον ήχο τους στην τριάδα της Peaceville (Anathema, Paradise Lost, My Dying Bride) αλλά και τους Theatre Of Tragedy και Gathering. Ωστόσο, κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν αρκετά προσωπικό ήχο και να «χτίσουν» lead που κόλλαγαν στο μυαλό. Και γι' αυτό χάρηκα πρωτίστως όταν έμαθα για την επιστροφή τους, αλλά ουσιαστικά όταν άκουσα τη μελωδία στο 2:10 του "Aegean Sorrow". 

Στο "Aegean Sorrow" - το οποίο είναι αφιερωμένο σε όλες τις ψυχές που έχουν χαθεί στα νερά του Αιγαίου στην προσπάθεια για ένα καλύτερο αύριο - θα ακούσουμε doom / death metal βγαλμένο από τα '90s με brutal  αλλά και καθαρά φωνητικά (80% - 20% η αναλογία), ενώ, δυστυχώς, οι γυναικείες φωνές λάμπουν δια της απουσίας τους. Τα βιολιά - σήμα κατατεθέν της μπάντας - από την άλλη δίνουν βροντερό παρόν από το "Erevos" ήδη, ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου ενώ τα lead στις κιθάρες συμπληρώνουν τις υψηλές συχνότητες με κολλητικές μελωδίες, όπως στο ημι-ακουστικό "Olethros Part II". Τα τύμπανα κρατούν κυρίως αργό τέμπο σε πιο doom ρυθμούς αφήνοντας την ατμόσφαιρα να κυριεύσει τα κομμάτια, βλέπε το Woods Of Ypres-ικό "The Final Truth". Οι ακουστικές κιθάρες και το πιάνο συμμετέχουν διακριτικά, εκτός αν λάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο ("A Sign Of Sadness" και "Skotos" αντίστοιχα) οπότε και τα συναισθήματα ξεχειλίζουν.

Ως αρνητικό του δίσκου, το μόνο που μπορώ να καταλογίσω είναι ίσως η μεγάλη διάρκεια ορισμένων κομματιών π.χ ("In Emerald Eyes"), με αποτέλεσμα να χάνεται η συνοχή. Αυτό, όμως περιορίζεται ευτυχώς σε 1-2 κομμάτια.

Όπως μάλλον έχετε καταλάβει ήδη, το "Aegean Sorrow" είναι πιο κοντά στην εποχή των τριων πρώτων δίσκων τους ("Sounds Οf Beautiful Experience", "Orama", "Crystal Tears") παρά στα "Future Narcotic", "Αngeldust" και "Egocentric". Οι On Thorns I Lay επέστρεψαν πιο σκληροί και επιθετικοί από ποτέ, έχοντας πράγματα να προσφέρουν. Η ελληνική - και όχι μόνο - σκηνή σίγουρα έχει ανάγκη από ιστορικές μπάντες όπως οι On Thorns I Lay και οι Nightfall - την επιστροφή των οποίων επίσης περιμένουμε κάποια στιγμή. Εν έτει 2018, οι On Thorns I Lay κυκλοφορούν έναν στιβαρό doom / death δίσκο, που αν τον ακούσεις χωρίς να γνωρίζεις καμία σχετική πληροφορία, θα αναγνωρίσεις με ευκολία την μπάντα. 23 χρόνια μετά δεν είναι και λίγο πράγμα αυτό, οπότε αν μη τι άλλο είναι ένα εγχείρημα που αξίζει συγχαρητήρια.