Omen

Με τον αυθεντικό ντράμερ τους, Steve Wittig, ξανά στη σύνθεσή τους, ήδη από το 2012, οι Αμερικανοί θρύλοι του επικού μέταλλου Omen, επιστρέφουν στη δισκογραφία με τον πρώτο τους δίσκο εδώ και δεκατρία ολόκληρα χρόνια. Ομολογώ ότι με βαριά καρδιά ανέλαβα την παρουσίασή του, καθώς ο πήχης για τους σημερινούς Omen έχει πέσει αρκετά χαμηλά, αφενός μετά από τις μέτριες -παικτικά, τεχνικά- ζωντανές εμφανίσεις τους εν Ελλάδι τα τελευταία χρόνια, αφετέρου λόγω του ότι το ισχυρό χαρτί της κλασικής Οmen εποχής, ο αδιανόητα τεράστιος J.D. Kimball, είχε από ετών αποχωρήσει από την μπάντα αλλά και από τα εγκόσμια, γενικώς (+2003). Κακά τα ψέματα, όσο όμορφα και να ήταν τα κομμάτια των παλιών Omen (που ήταν), θα είχαν τη μισή αξία αν δεν τα τραγουδούσε αυτός ο χαρισματικός τραγουδιστής, με τη βαριά, αγέρωχη και αντρική φωνάρα του. Ωστόσο, προς μεγάλη μου έκπληξη, το "Hammer Damage" είναι μια χαρά δίσκος και ικανοποιεί τις ρεαλιστικές προσδοκίες που μπορεί να έχει κάποιος από τους Οmen του 2016.

Ξεκινώντας με τον αντικαταστάτη του αναντικατάστατου, τον Kevin Goocher, πρέπει να αναγνωρίσω ότι τα καταφέρνει περίφημα στο "Hammer Damage" (και στο προηγούμενο "Eternal Black Dawn" του 2003, δεν ήταν άσχημος πάντως) και αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος που η καινούρια δουλειά των Omen, ακούγεται πολύ ευχάριστα. Ο Goocher προσπαθεί και θυμίζει αρκετά τον Κimball (ίσως και τον Coburn Pharr, τραγουδιστή του "Escape To Nowhere" LP, σε κάποια σημεία), ενώ ο αιώνιος μπέκρας και φιλέλληνας Kenny Powell, συνθέτει μερικά όμορφα, βαρβαρικά κομμάτια, στο παραδοσιακό Omen ύφος, τα οποία (προφανώς και) δεν πλησιάζουν τα μεγαλεία των ύμνων του παρελθόντος, αλλά είναι τίμια και έχουν το σωστό feeling. Το rhythm section των Hass/Wittig είναι ατσούμπαλο και άτεχνο, αλλά επιτελεί το σκοπό του. Να κάνουν λοιπόν καμιά πρόβα παραπάνω, αφού έχουν τις ικανότητες, και όταν παίζουν ζωντανά, να μην αποδίδουν τις κομματάρες «στο περίπου», όπως π.χ. έκαναν στο περσινό Up The Hammers Festival, στο οποίο διασώθηκαν λόγω της καλής διάθεσης του κοινού και της ακατάσχετης μπυροποσίας!

Ολόκληρο το δισκάκι είναι προσανατολισμένο στην κλασική εποχή των Omen, και σε αυτό βοηθάει η old school παραγωγή, οι σκληροτράχηλες Maiden-ικές δισολίες και μελωδίες των φωνητικών και οι φουλ επικοί στίχοι. Πολλά τραγούδια είναι υπέρ-κολλητικά, όπως το εναρκτήριο ομώνυμο, το λυσσασμένο "Cry Havoc", το α λα "Teeth Of The Hydra" έπος "Eulogy For A Warrior", το αφιερωμένο στη χώρα μας "Hellas", το καταιγιστικό "Caligula" και το αγαπημένο μου από το δίσκο "Era Of Crisis". Στα συν του δίσκου πιστώνεται το γεγονός ότι τα τραγούδια δεν κουράζουν, έχουν αρχή μέση και τέλος και λογική διάρκεια, οπότε σε κανένα σημείο του δίσκου οι Omen δεν ακούγονται βαρετοί.

Σίγουρα το άκουσμα είναι old school, είναι «ξεπερασμένο», είναι «αφελές», είναι ό,τι αρνητικό μπορεί να καταλογίσει κανείς σε μπάντες των '80s όπως οι Omen, που πασχίζουν να βρουν το ζωτικό τους χώρο στη σημερινή metal σκηνή. Όταν, όμως, «λύσεις» αυτά τα θέματα μέσα σου και ξέρεις τι να περιμένεις, θα βρεις πολλά θετικά στο "Hammer Damage", το οποίο καταφέρνει να περάσει στον ακροατή το συναίσθημα που θέλει, είναι φτιαγμένο με αγάπη και μόχθο, σεβόμενο την ιστορία της μπάντας και της βαρύτιμης κληρονομιάς των "Battle Cry", "Warning Of Danger" και "The Curse".