Oli Brown

Ο Oli Brown θεωρείται η νέα μεγάλη ελπίδα των βρετανικών blues, όσο αντιφατικό και αν ακούγεται αυτό, καθώς η Βρετανία φαίνεται να έχει πάρει διαζύγιο από τα blues από την εποχή που οι Joy Division και οι Cure έμαθαν στο Νησί την αξία της μιζέριας. Ο μικρός όμως έχει καταφέρει να κάνει τέτοια αίσθηση, ώστε να «αναγκάσει» τον περίφημο παραγωγό Mike Vernon (ιδρυτή της δισκογραφικής Blue Horizon και στυλοβάτη των λευκών blues των '60s στη Γηραιά Αλβιώνα) να επιστρέψει από τη συνταξιοδότηση, βλέποντας ελπίδες για κάτι μεγάλο. Και όντως ελπίδες υπάρχουν, μεγάλος ο Oli Brown, όμως, δεν είναι. Όχι ακόμα.

Να ξεκαθαριστεί ότι, παρά το νεαρό της ηλικίας του, δεν επιδίδεται σε κάποιον ξέφρενο δωδεκάμετρο παροξυσμό. Αντίθετα, επιλέγει μία πιο soulful προσέγγιση, ταιριαστή ίσως και περισσότερο με τη γλυκιά χροιά της φωνής του. Είναι κατά μία έννοια πιο κοντά στον B.B. King από ό,τι στον Buddy Guy, για παράδειγμα. Εξίσου φανερή είναι η προσήλωσή του στην τραγουδοποιία. Με δύο μόλις συνθέσεις να μην ανήκουν στον ίδιο, ο Brown επιδεικνύει μία ικανότητα να σκαρώνει μελωδίες και ρυθμούς που είναι ταγμένα σε σχεδόν ολόκληρο το φάσμα της μαύρης μουσικής, αλλά ταυτόχρονα έχουν προσωπικότητα και αποπνέουν αυτοπεποίθηση.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια είναι κατανοητό ότι και η κιθάρα του είναι μέρος του συνόλου, ακόμα και αν τελικά ίσως είναι το καλύτερο. Πρωταγωνιστικό ρόλο διεκδικεί και παίρνει ουσιαστικά μόνο στο επτάλεπτο "Love's Gone Cold", που βρίσκει τον απαραίτητο χώρο να αναπτυχθεί. Αντλεί από το μελωδικό παίξιμο κιθαριστών όπως ο Eric Clapton και ο Peter Green (για να αναφέρω δύο παλιούς γνωστούς του Mike Vernon) και κατά συνέπεια βρίσκεται στα καλύτερά του μάλλον στις πιο λυρικές στιγμές.

Το άθροισμα όλων αυτών των στοιχείων δημιουργεί ένα δίσκο που δεν είναι αριστούργημα, αλλά είναι εξαιρετικά ευχάριστος στο άκουσμα, που δεν καινοτομεί, αλλά αποπνέει φρεσκάδα, που δεν είναι απαραίτητος σε κάποια δισκοθήκη, αλλά και σίγουρα δεν περισσεύει σε καμία.