Olafur Arnalds

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι δυνατόν να αποτυπωθεί με λέξεις κάποιο συναίσθημα, όποιο κι αν είναι αυτό. Ειδικά, όμως, αν εκείνο αναβλύζει εσωστρέφεια, απομόνωση αλλά και μία απόκοσμη και ανεξήγητη χαλάρωση, μάλλον είναι αυτό που μου προκαλεί το "...And They Have Escaped The Weight Of Darkness".

Ο δίσκος αποτελεί το δεύτερο LP, αλλά γενικά το πέμπτο στουντιακό πόνημα, της ισλανδικής μεγαλοφυΐας Ólafur Arnalds. Γενικά δυσκολεύομαι να μιλάω για τέτοιου είδους δίσκους. Για αρκετούς λόγους. Δε βρίσκω νοήμα να πιάνω ένα ένα τα κομμάτια και να λέω «το τάδε instrumental κομμάτι ήταν πιασάρικο και πάει για single, ενώ εκείνο το πιανάκι στο track 2 θα προκαλέσει πανζουρλισμό σε κάποια συναυλία». Είναι χαζό και προσβάλλει και το δίσκο στο σύνολό του. Γιατί τέτοια μουσική ως σύνολο την κρίνουμε.

Άμα έχει παρακολουθήσει κανείς τις προηγούμενες δουλειές του νεαρού Ισλανδού, ξέρει ακριβώς τι να περιμένει. Βιολί και πιάνο έχουν τον πρώτο λόγο, ενώ αραιά και που και έχεις και κάποιο πολύ καλό drumming σημείο σε κομμάτι που θα σε αποσυντονίσει προς στιγμήν, αλλά μετά θα σε απορροφήσει στη χαώδη ομορφιά του. Σε σχέση με το back catalogue του Arnalds, ο δίσκος φαίνεται να χάνει μονάχα από το, άφταστο κατά την ταπεινή μου αποψάρα, "Eulogy For Evolution" και πρόκειται για μία όμορφη, αλλά και στομφώδη απάντηση μετά το σχετικά άνευρο EP του, "Found Songs".

Δεν ξέρω καν που να κατατάξω μουσική σαν κι αυτή. Νεοκλασικό; Να τολμήσω να βάλω ένα post πρόσημο μπροστά για να 'μαι safe, αλλά και γαμάτος; Όχι. Τίποτα δε θα κάνω. Θα το βάλω εκεί, στο ράφι με τα πανέμορφα, να είναι εκεί όταν το χρειάζομαι. Όταν έχω την ανάγκη να χαθώ ή να ξεχαστώ. Όταν θα θέλω κάτι να με αποπροσανατολίσει και να με αφήσει να αφεθώ στη μελαγχολική μελωδία του, σε αυτό το δίσκο θα τρέξω, γιατί ξέρω πως θα είναι εκεί.

Ίσως το μικρότερο review που έχω γράψει, αλλά ξέρεις, φίλε αναγνώστη, καμιά φορά τα λόγια είναι όντως περιττά. Άκου τον.

Υ.Γ.: Επειδή όμως ξέρω πως τέτοιος είσαι, πάρε 'δω.