Night Demon

Ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα που μπορεί να διαθέτει μια μπάντα που παίζει παραδοσιακό heavy metal, είναι η ικανότητα σύνθεσης ευκολομνημόνευτων και ευθύβολων τραγουδιών. Από αυτά, δηλαδή, που σου καρφώνονται με τη μία στο κεφάλι, που σιγοτραγουδάς τα ρεφρέν και τα κουπλέ τους, από αυτά που γουστάρεις να κάνεις αυτόματα air guitar.

Αυτό το προσόν διαθέτουν με το παραπάνω οι Αμερικάνοι Night Demon, του πολυπράγμονα μπασίστα/τραγουδιστή/διοργανωτή metal festival κλπ, Jarvis Leatherby (επίσης μπασίστας των αναγεννημένων Cirith Ungol-τεράστιο credit, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον). Ο δεύτερος πλήρης δίσκος των Night Demon, συνεχίζει, λοιπόν, από εκεί που σταμάτησε το προηγούμενο (και φανταστικό) "Curse Of The Damned", με ασήμαντες διαφορές σε ό,τι αφορά τη μουσική κατεύθυνση, τις στιχουργικές αναζητήσεις, κλπ. Οι Night Demon εξακολουθούν να παίζουν τη μουσική που γουστάρουν να ακούν οι ίδιοι, δηλαδή καλοπαιγμένο straight '80s metal, με κύρια πηγή έμπνευσης το NWOBHM (βλ. ιδίως Diamond Head, Iron Maiden, Jaguar, Demon κλπ) και θηρία όπως τους Riot (προ "Thundersteel" εποχής), τους Kiss (μεγάλη η επίδρασή τους στα ξεσηκωτικά ρεφρέν), τους Twisted Sister (πιο εμφανής παρουσία στο "Darkness Remains" απ' ό,τι στο ντεμπούτο) αλλά και τους Thin Lizzy (κυρίως στον "I-don’t-give-a-fuck" τρόπο που τραγουδά ο Leatherby, ο οποίος προσκυνά ασφαλώς και τον Di Anno).

Σε αυτά τα πλαίσια, οι fan του παραδοσιακού metal, ας είναι έτοιμοι να έρθουν αντιμέτωποι με σύντομα, δυναμικά και «συναυλιακά» τραγούδια, προσηλωμένα στις παραδοσιακές δομές και ενορχηστρώσεις, με «ξερή» και φυσική παραγωγή (το συγκρότημα είναι τρίο και αυτό αποτυπώνεται ωραία και περήφανα στον δίσκο) και, το σημαντικότερο, απλό αλλά ουσιαστικό παίξιμο. Ξεχωρίζουν εύκολα τα "Stranger In The Room" και το ομώνυμο ψυχεδελικό άσμα που κλείνει τον δίσκο, διότι διαφοροποιούνται από το γενικότερο «γιούργια» κλίμα που επικρατεί και φανερώνουν κάποιες πιο πειραματικές διαθέσεις, οι οποίες απουσίαζαν κατά το παρελθόν. Όχι, βέβαια, ότι χαλιόμαστε με τον εναρκτήριο κεραυνό "Welcome To The Night", με το καλπάζον "Dawn Rider" ή με το φωνακλάδικο "Maiden Hell", τα οποία είναι ικανά να προξενήσουν χαλασμό επί σκηνής.

Προφανώς και η μουσική που ακούμε από τους Night Demon (επίσης ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΙ live) δεν είναι πρωτοποριακή ή ανανεωτική, είναι όμως ψυχωμένη, αυθεντική και, για έναν περίεργο λόγο, πολύ φρέσκια και ευχάριστη. Μπορεί οι στίχοι και το εξώφυλλο π.χ. να βρίθουν γραφικότητας, η δε προσέγγισή τους στο metal γενικώς να είναι απλοϊκή και μονοκόμματη, όμως σε γενικές γραμμές αυτό όχι μόνο δεν ενοχλεί, αντίθετα, προξενεί ευφορία και ένα αίσθημα ανεμελιάς στον ακροατή. Για τον λόγο αυτόν, οι λάτρεις του NWOBHM αλλά και όσοι ψάχνουν ιδανική μουσική για οδήγηση, θεωρώ ότι θα εκτιμήσουν δεόντως αυτό το άλμπουμ.