Neil Young

"I come down / from the misty mountain / I got lost / on the human highway"

Λίγο καιρό πριν τα πολύτιμα αρχεία του Neil Young ανοίξουν δωρεάν διαδικτυακά ο καλλιτέχνης αποφασίζει να κυκλοφορήσει το συγκεκριμένο «χαμένο» άλμπουμ του το οποίο ηχογράφησε το καλοκαίρι του 1976.

Μόνος στο στούντιο με μια ακουστική κιθάρα, τον David Briggs στην κονσόλα και ένα φίλο για παρέα, ο σπουδαίος αυτός μουσικός καταθέτει ένα σημαντικό έργο το οποίο κακώς δεν παρουσιάστηκε στο κοινό την εποχή εκείνη.

Τα περισσότερα τραγούδια του συγκεκριμένου δίσκου κυκλοφόρησαν αργότερα σε διαφορετικές εκτελέσεις τροφοδοτώντας ιστορικά άλμπουμ όπως το "Rust Never Sleeps", το "Comes A Time" και το "American Stars Αnd Bars". Τώρα, χωρίς τους Crazy Horse και χωρίς τον Ben Keith να εμπλουτίζουν και να ενισχύουν το αποτέλεσμα, έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε τις αρχικές τους δομές και εκτελέσεις.

Συνθέσεις όπως το "Powderfinger" και το "Pocahontas" έχουν τον στίχο και στέκονται υπέροχα στην "singer-songwriter" μη-ηλεκτρική εκδοχή τους όπως και τα "Human Highway" και "The Old Country Waltz" χωρίς το country βιολί τους.

"Raised my rifle to my eye / Never stopped to wonder why / Then I saw black / and my face splashed in the sky"

Στιχουργικά ο Καναδός βρίσκεται στην καλύτερη του περίοδο, η οποία διήρκησε περίπου όλη τη δεκαετία του 1970. Με το γνωστό αμφίσημο του στυλ ασχολείται με τον εμφύλιο, τους Ινδιάνους, τον δεύτερο παγκόσμιο αλλά και τον Richard Nixon μπερδεύοντας μας κάποιες φορές ακόμα και για το ίδιο το θέμα που καταπιάνεται.  Για παράδειγμα ακόμα και σήμερα οι οπαδοί του συζητούν για το ποιο και ποιας εποχής είναι αυτό το πλεούμενο που κατεβαίνει οπλισμένο το ποτάμι στους στίχους του "Powderfinger".

Σε άλλες θεματικές κινείται το διαμάντι "Give Me Strength", που ακούμε για πρώτη φορά 40 και πλέον χρόνια μετά την ηχογράφησή του. Μιλά για χωρισμό και μουσικά θυμίζει τον Neil Young της εποχής “Harvest” και σε στυλ και σε επίπεδο.

"Then came California / Where I first saw open water / In the land of opportunity / I knew I was getting hotter"

Κέντρο του άλμπουμ αποτελεί το ομώνυμο, βιογραφικό τραγούδι. Το συναντήσαμε πρώτη φορά ηλεκτρικό στο "Le Noise" στο οποίο ο μουσικός είχε πια προσθέσει στίχους «ολοκλήρωσης» του ταξιδιού του. Εδώ όμως ακούμε τον Young ακόμα «χαμένο» σε ουσίες, να ψάχνει τον εαυτό του μέσα από τις δυσκολίες της ζωής του.

Αυτός είναι και ο λόγος που κυκλοφορεί σήμερα το "Hitchhiker". Να δούμε ακόμα ένα βήμα της πορείας του καλλιτέχνη και να τον καταλάβουμε - όσο γίνεται - λίγο περισσότερο ως μονάδα.

Γιατί η πραγματικότητα είναι πως τόσο «γυμνή» δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ η τέχνη του σε ηχογράφηση στο στούντιο. Πριν το “A Letter Home” του 2014 μάλιστα δεν υπάρχει άλμπουμ του καλλιτέχνη ηχογραφημένο χωρίς άλλους μουσικούς (εξαιρουμένων live κυκλοφοριών ή μεμονωμένων τραγουδιών).

"A lonely man I know myself to be / It's not as bad / as some things I have seen"

Για το τέλος το ερώτημα: Αποτελεί αυτός ο δίσκος τη κορυφή μια από τις κορυφές της πορείας του Neil Young;

Αν κυκλοφορούσε την χρονιά που ηχογραφήθηκε ή αν τον άκουγες πρώτο από όλους τους υπόλοιπους θα καταγραφόταν ως ένα έργο επιπέδου "Basement Tapes" ή "Nebraska" στην συνείδηση του κόσμου.

Με δεδομένα πως η ακρόαση πραγματοποιείται αφού έχεις έρθει ήδη σε επαφή με τα οκτώ δέκατα του άλμπουμ και κυρίως ότι στο ξένο ρεπερτόριο δεν προσέχεις τόσο τον στίχο, η απάντηση είναι όχι.

Προσωπικά, ως λάτρης της μαύρης περιόδου του καλλιτέχνη ("On The Beach", "Tonight’s The Night" - περισσότερα εδώ, το άλμπουμ αυτό ήρθε να «κουμπώσει» μέσα μου με ένα μοναδικό τρόπο, όπως μοναδικά φτάνει στην πηγή της τέχνης του ο Καναδός, χωρίς ενίσχυση και φτιασίδια, στην πιο μαύρη, ωμή και πολιτική στιγμή του.

Θεωρώντας πως το μέλλον δύσκολα θα μας φέρει ένα νέο πραγματικό αριστούργημα από τον ίδιο αλλά και μετά από 20 χρόνια και πλέον χρόνια αγάπης , έρευνας και ακρόασης του έργου του καταλήγω πως τούτο εδώ είναι το σπουδαιότερο (σίγουρα όχι το τελειότερο για να είμαι σαφής) δείγμα γραφής του. Μέχρι... ένα ακόμα προηγούμενο;