Neil Young + Promise Of The Real

«Με τι ασχολείται ο Neil Young τον τελευταίο καιρό;» Με τον ακτιβισμό, την νέα του σχέση με την Daryl Hannah και τα γενετικά κατασκευασμένα τρόφιμα. Καθόλα φυσιολογικά λοιπόν και το τελευταίο του άλμπουμ πραγματεύεται ακριβώς αυτά τα θέματα. Με παρέα τους γιους του Willie Nelson και το συγκρότημά τους, αντικαθιστά τους Crazy Horse με ένα νεότερο μοντέλο τους και τα χώνει σε μεγάλες εταιρίες ενώ ταυτόχρονα υμνεί τον έρωτα και τους αγρότες.

Το κείμενο για το άλμπουμ θα μπορούσε να τελειώνει εδώ. Είναι τέτοια η φιλοσοφία του που οποιαδήποτε υπερ-ανάλυση δεν θα είχε κανένα νόημα. Η φιλοσοφία του Young, την οποία έχω αναλύσει επαρκώς σε προηγούμενά μου κείμενα, θέλει τον καλλιτέχνη να κρατά την πρώτη προσπάθεια σύνθεσης και απόδοσης του τραγουδιού ως αυθεντική και να απαγορεύει περαιτέρω διορθώσεις και περιττή επεξεργασία.

Η αλήθεια είναι πως την δεκαετία του 70 η μέθοδος αυτή είχε καταπληκτικά αποτελέσματα – ειδικά αν την συγκρίνεις με τα πειράματα του 80- αλλά όπως και να το κάνουμε πλέον δεν σοκάρεσαι όταν ακούς νέο άλμπουμ του Καναδού. Με εξαίρεση το "Le Noise" το καράβι κινείται σε γνωστά νερά και ρεύματα χωρίς εκπλήξεις. Τα μεγάλα riff, τα ταξιδιάρικα τραγούδια, οι μυστήριοι στίχοι και οι ευαίσθητες μπαλάντες έκαναν μεν τον Young αυτό που ήταν, ωστόσο τα τελευταία χρόνια δεν βγαίνουν πια "Hey Hey, My My", "Cortez The Killer", "Like A Hurricane" και "Heart Of Gold" αλλά απομιμήσεις τους. Ειδικά στο κομμάτι των στίχων η απλοποίηση έχει χτυπήσει κόκκινο. Καταλαβαίνω ότι το καταγγελτικό του πράγματος απαιτεί αμεσότητα, αλλά μέχρι ένα σημείο όμως.

Στα μουσικά η αλήθεια είναι πως τα ηλεκτρισμένα "New Day For Love" και "Big Box" σε σημεία θυμίζουν το μεγαλείο των Crazy Horse αλλά μέχρι εκεί. Στo πιο συναισθηματικό τραγούδι του άλμπουμ ("Wolf Moon") η φωνή ακούγεται τσακισμένη στις ψιλές νότες, ενώ η μουσική φόρμα είναι τόσο φορεμένη που μετά την εισαγωγική φυσαρμόνικα και τα πρώτα ακόρντα σου έρχονται στο μυαλό τουλάχιστον δέκα παλιές συνθέσεις.

Τελικά τι μένει; Αυτό που ήθελε και ο Neil Young ο οποίος αντί για μια συνέντευξη τύπου ή μια περιοδεία ομιλιών, μεταδίδει παθιασμένα το μήνυμά του με τραγούδια, με τον τρόπο δηλαδή που ο ίδιος νοιώθει πιο άνετα να επικοινωνεί. Και έτσι κάποιες χιλιάδες άνθρωποι που πριν δεν είχαν ιδέα ίσως αρχίσουν να ψάχνουν την προέλευση των τροφών που βάζουν στο τραπέζι τους και ίσως απαιτήσουν την αναγραφή των γενετικά κατασκευασμένων συστατικών στις συσκευασίες αυτών.

Εγώ χαιρετίζω τον παθιασμένο ακτιβιστή και αναμένω την επιστροφή του μεγάλου μουσικού. Εντάξει, προσέχω και τα συστατικά στα συσκευασμένα τρόφιμα.