Need

Ποτέ δεν ξεχώριζα τις κυκλοφορίες σε ελληνικές και αλλοδαπές. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές αυτές διαχωρίζονται από μόνες τους. Μια δισκοθήκη έχω και στην προκειμένη περίπτωση τα CD των Need θα τοποθετηθούν δίπλα σε αυτά των Nevermore. Η σύμπτωση στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να μην είναι μόνο αλφαβητική, αλλά για μένα θα έχει αξία, όταν ανατρέχω τη δισκοθήκη να ακούσω κάποιο δίσκο που έχω πεθυμήσει, το χέρι να πάει λίγο πιο αριστερά και να αρπάξει το "Siamese God" ή το "Wisdom Machine" και όχι το "Enemies Of Reality". Έστω και μια φορά.

Ακούγοντας πολλές φορές τις τελευταίες μέρες τον νέο δίσκο των συμπατριωτών μας Need, έχω βάσιμες ελπίδες ότι θα καταφέρει με το σπαθί του να στέκεται μετά από καιρό αντάξιο των προσδοκιών αλλά και των πρώτων εντυπώσεων. Το όλο αποτέλεσμα ακούγεται δουλεμένο, δεμένο, με μια πολύ όμορφη ισορροπία μεταξύ heavy riffολογίας, στιβαρού rhythm section και μελωδιών. Έχοντας ήδη αποκτήσει τους πρώτους οπαδούς με το "Wisdom Machine" οι Need έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν. Δούλεψαν, προχώρησαν, εξελίχθηκαν, επεξεργάστηκαν τη δική τους μουσική ταυτότητα και το "Siamese God" φαίνεται να τους πηγαίνει το ένα απαραίτητο βήμα μπροστά ως συγκρότημα. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι καλύτερο του προκατόχου του˙ κάτι τέτοιο θέλει περισσότερο χρόνο για να διαφανεί.

Οι δύο βασικοί πυλώνες της μουσικής των Need είναι οι Pantera και οι Nevermore, με επιρροές που παρόλο που είναι εμφανέστατες σε διάσπαρτα μέρη του δίσκου δεν «καπελώνουν» το τελικό αποτέλεσμα. Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για αντιγραφή, αλλά για σωστό φιλτράρισμα, ενώ οι ερμηνείες του Γιάννη Βογιατζή μού έφεραν στο νου κάποιες ερμηνείες του Ray Alder τόσο στους Fates Warning, αλλά κυρίως από τις πρόσφατες δουλειές του με τους Redemption. Το κύριο πλεονέκτημα του δίσκου για μένα είναι ότι έχει διακριτά τραγούδια με χαρακτηριστικά σημεία που αποτυπώνονται μετά τις ακροάσεις. Με τα "Soon" και "Lie Before You Sleep" να έχουν ήδη ξεχωρίσει ήδη στο δικό μου γούστο με τις εξαιρετικές τους μελωδίες και το πιο Nevermore από ποτέ "Flesh Machines" να αποτελεί ό,τι πιο κοντινό έχω ακούσει από άλλη μπάντα στον ήχο του "Dead Heart In A Dead World" ή του "Dreaming Neon Black". Στο ομώνυμο τραγούδι ακούω και κάποια στοιχεία από πρόσφατους Slipknot ενώ τα samples δένουν όμορφα. Ο δίσκος κυλάει όμορφα καθ' όλη τη διάρκειά του, άλλοτε πιο heavy όπως στο εναρκτήριο "Rainy Pieces Of Hell" και άλλοτε πιο μελωδικά όπως στο "In Between", ενώ στο τέλος υπάρχει και ένα hidden track για το κάτι παραπάνω από τις 9 συνθέσεις του άλμπουμ.

Η μουσική που παίζουν είναι heavy metal που απορροφά στοιχεία τόσο από τον κλασσικό ήχο του, όσο και από τις πιο μοντέρνες εκφάνσεις του και τα παρουσιάζει με ομοιογένεια. Από παραγωγή ο δίσκος είναι μια χαρά, από τεχνικής άποψης επίσης, ειδικά όσον αφορά στις κιθάρες, τα φωνητικά είναι εκφραστικά και χωρίς να αποτελούν κάποια αποκάλυψη δείχνουν ότι όταν ξέρει κάποιος να χειρίζεται τις δυνατότητές του το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ιδιαίτερα επιτυχημένο. Οι Need έχουν όλα τα φόντα να γίνουν οι πρωταγωνιστές της ελληνικής metal σκηνής που διαφοροποιείται από τον καθιερωμένο ακραίο ήχο, αλλά όπως ήδη αναφέρθηκε το θέμα για αυτές τις μπάντες δεν είναι η εγχώρια αναγνώριση, αλλά η ίσος προς ίσον αντιμετώπιση με μπάντες που κάνουν επιτυχία διεθνώς, σε ένα χώρο πολύ πιο δύσκολο από τον ακραίο. Θα έλεγα το κλασσικό κλισαρισμένο πλέον «είναι στο χέρι τους», αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι όντως είναι και τα ευχολόγια μάς έχουν τελειώσει. Παίρνουν τα εύσημα γιατί τα αξίζουν.