Need

Είναι κάποιοι δίσκοι που τους περιμένεις με μεγάλη ανυπομονησία. Ειδικά όταν σκέφτεσαι ποιό μπορεί να είναι το επόμενο βήμα μετά από μια εξαιρετική δουλειά, που όχι μόνο σε συγκίνησε, αλλά κατάφερε να αποτελέσει θεμέλιο λίθο για την παγκόσμια αναγνώριση της μπάντας. Και το "Orvam: A Song For Home" ήταν μια τέτοια δουλειά, που τράβηξε την προσοχή των progressiv-άδων και όχι μόνο, κι έκανε τους Need να ξεφύγουν από τα στενά όρια της Ελλάδας, συμμετέχοντας στο ProgPower USA το 2014, και δείχνοντας σε όλους ότι δεν είναι απλά μια ακόμη μπάντα της σειράς.

Μετά από μια τέτοια επιτυχία, είναι κομβικής σημασίας το τι θα ακολουθήσει. Έχοντας απεριόριστη εκτίμηση για τους μουσικούς που απαρτίζουν την μπάντα, είχα την πεποίθηση πως θα βγάλουν κάτι τουλάχιστον πολύ καλό. Θα είμαι ειλικρινής, όμως, δεν περίμενα κάτι τόσο καλό. Μετά από μπόλικες ακροάσεις, τολμώ και θα το πω. Το "Hegaiamas" δεν είναι απλά το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας των Need, ούτε μόνο μια από τις καλύτερες δισκογραφικές δουλειές που έχουν βγει από αυτόν τον τόπο. Είναι το progressive metal άλμπουμ που οι φίλοι του ήχου περίμεναν χρόνια να ακούσουν, και τα μεγαθήρια του χώρου θα ήθελαν αλλά δεν μπορούν πλέον να βγάλουν. Ένα προοδευτικό, συναισθηματικό αριστούργημα.

Μια πρώτη γεύση πήρατε από το πρώτο single "Rememory", με το πανέμορφο βίντεο. Ιδανικό ξεκίνημα για το άλμπουμ, ανοίγει δυνατά και εντυπωσιάζει με τη μελωδικότητα αλλά και τον όγκο του. Αυτό που φαίνεται αμέσως είναι πως πέραν της εξαιρετικής παραγωγής, ο ήχος και η ενορχήστρωση είναι πάρα πολύ δουλεμένα, με τα πλήκτρα αλλά και το rhythm section να έχουν σημαντικότατο (και πιο εντυπωσιακό σε σχέση με το "Orvam") ρόλο στο αποτέλεσμα.

Το "Alltribe" από την αρχή κιόλας αρχίζει να παίζει παιχνίδια με το μυαλό και τη ρυθμική μας αντίληψη, σφύζει από μελωδίες και riff-άρες, ενώ η ερμηνεία και η χροιά του Jon δίνουν έναν ξεχωριστό χαρακτήρα στο κομμάτι. Το solo των πλήκτρων φέρνει λίγο τους Dream Theater στο μυαλό, αλλά δεν προϊδεάζει για το δυναμικό, επικό κλείσιμο που αφήνει μια νοσταλγική αίσθηση.

Ήδη καταλαβαίνουμε ότι το "Hegaiamas" είναι αρκετά πιο heavy από τον προκάτοχό του, ωστόσο στο "Τherianthrope" γίνεται ακόμη πιο προφανές, με την επιστροφή των brutal φωνητικών και ένα εξαιρετικό πάντρεμα της επτάχορδης κιθάρας με πλήκτρα που αλλάζουν από ηλεκτρονικούς ήχους σε πιάνο και ένα διαβολεμένο distorted ήχο που κάνει ακόμη πιο απειλητικό και ιδιαίτερο το αποτέλεσμα. Πολύ σκοτεινό κομάτι, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στιχουργικά, σαν μια κραυγή απελπισίας, σε έναν κόσμο ολοένα και πιο εγωϊστικό και τυφλό που οδηγείται μαθηματικά στην αυτοκαταστροφή.

Εκεί που λέγαμε για βαρύτητα, έρχεται το "Riverthane" και σε πιάνει από τον λαιμό. Ο Στέλιος βασανίζει τα τύμπανα πριν μπεί σε ένα thrashy ρυθμό και ένα ασήκωτο riff δώσει το έναυσμα για ένα ακόμη prog όργιο. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον κομμάτι, με τα πλήκτρα να δημιουργούν μια στοιχειωμένη ατμόσφαιρα και τους Need να φαίνονται ιδιαίτερα αγριεμένοι, θυμίζοντας λίγο και τον προ-Orvam εαυτό τους.

Το επόμενο τραγούδι που αποτελεί και ένα από τα αγαπημένα του γράφοντος, είναι το "Tilikum", που ξεκινάει ονειρικά, με πλήκτρα και τον Jon να ερμηνεύει υποδειγματικά. Το βασικό riff του κομματιού είναι κατά τη γνώμη μου κι ένα από τα καλύτερα του δίσκου, σχεδόν doomy και σίγουρα θα αποτελέσει highlight στις ζωντανές εμφανίσεις. Γι' ακόμη μια φορά ο συνδυασμός όλων των οργάνων δείχνει ομαδική δουλειά και κρατάει τον progressive χαρακτήρα στο προσκήνιο, παρά το ιδιαίτερα heavy περιτύλιγμα. Τα γυναικεία φωνητικά εντυπωσιάζουν πριν το θριαμβευτικό, σαρωτικό φινάλε. Προβλέπω πολύ κοπάνημα όταν παιχτεί ζωντανά, και όχι άδικα.

Η συνέχεια είναι αρκετά περίεργη, με το θεατρικό "Iota" που βασίζεται στα πλήκτρα του Aντώνη, και έχει έναν soundtrack-ικό χαρακτήρα, μου έφερε στο μυαλό δουλειές του Hans Zimmer και συγκεκριμένα το "Interstellar", έχει αυτό το ονειρικό ύφος και τις αέρινες μελωδίες. Στο κομμάτι αυτό διαδραματίζεται ένας διάλογος μεταξύ δύο ατόμων, και λειτουργεί θεματικά ως συνδετικός κρίκος μεταξύ των προηγούμενων κομματιών και του "Hegaiamas" που κλείνει τον δίσκο, με τα δυο αυτά άτομα να αναλύουν τα όνειρά τους, καταλήγοντας στο όνειρο για την ελευθερία. Στα πλαίσια μιας ολοκληρωμένης ακρόασης του άλμπουμ το κομμάτι είναι ένα όμορφο ιντερλούδιο, ωστόσο λόγω της ιδιαίτερης φύσης του δεν νομίζω ότι μπορεί να σταθεί μόνο του, παρόλο που μουσικά είναι πολύ όμορφο.

Φτάνουμε, λοιπόν, στο ομότιτλο κομμάτι, ένα 22-λεπτο έπος, έναν μουσικό οργασμό, έναν ύμνο στον αγώνα για την ελευθερία. Δεν θα αναλύσω επιμέρους αυτό το τραγούδι, γιατί θεωρώ πως είναι μια ολοκληρωμένη εμπειρία, και μέσα από τις πάμπολλες αλλαγές στον ήχο του, τα πολυάριθμα μουσικά θέματα και τις φοβερές ερμηνείες του Jon αποτυπώνει το ταλέντο των Need με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θα σταθώ σε δυο στοιχεία μόνο, το εισαγωγικό θέμα του Ravaya που έχει αυτόν τον μοναδικό τρόπο να δημιουργεί μελωδίες που παντρεύουν το prog με την ethnic παράδοση, αλλά και το συγκλονιστικό κλείσιμο του κομματιού και την επαναφορά της αρχικής μελωδίας του "Rememory" που κάθε φορά με κάνει να ανατριχιάζω. Υπάρχει και ένα easter egg μετά το τυπικό τέλος του κομματιού, το οποίο ο ακροατής καλείται να ανακαλύψει και δείχνει την προσοχή στη λεπτομέρεια που έχει αυτή η μπάντα, αλλά και το πώς η καλλιτεχνική της φύση φεύγει πέρα από τα όρια της μουσικής.

Το να μιλήσω για την απόδοση και τη δημιουργικότητα κάθε μέλους ξεχωριστά είναι μάλλον περιττό. Οι Need είναι ξεκάθαρα παικταράδες και μια από τις πιο άρτιες τεχνικά μπάντες που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή στον χώρο, αλλά το γεγονός ότι καταφέρνουν να γεμίσουν με τόσο συναισθηματισμό μια αντικειμενικά προκλητική στο αυτί μουσική, αποδεικνύει το ήθος και τη νοοτροπία που διέπει τη δημιουργία των κομματιών τους. Αυτό που φαίνεται ξεκάθαρα με το "Hegaiamas" είναι πως μάλλον δεν υπάρχει στον ορίζοντα ταβάνι για την εξέλιξή τους, και ελπίζω ειλικρινά η δουλειά αυτή να βρει την αναγνώριση που της αξίζει παγκοσμίως.