Neal Morse

Ο βήχας, ο παράς και το ταλέντο δεν κρύβονται. Βήχα ελπίζω να μην έχει, από παρά δεν έχω ιδέα και δε με νοιάζει, αλλά το αστείρευτο το ταλέντο του ο Neal Morse όχι μόνο να το κρύψει δε θα μπορούσε, αλλά, από ό,τι φαίνεται, ούτε να το τιθασεύσει δε μπορεί.

Ενδεχομένως να κάνω λάθος, αλλά άλλον μουσικό τόσο δημιουργικό και σε τόσο υψηλό επίπεδο δε μπορώ να σκεφτώ. Ο Morse γράφει τόση πολλή μουσική, που κάνει τον Steven Wilson να φαντάζει αργόσχολος και το παράδοξο είναι πως η ποσότητα δε φαίνεται να έχει επίπτωση στη ποιότητα. Από το 2003 που εγκατέλειψε το δικό του παιδί, τους Spock's Beard, έχει κυκλοφορήσει πέντε προσωπικούς δίσκους, ο καθένας εκ των οποίων περιέχει από 80 ως 150 λεπτά μουσικής, αμέτρητες ειδικές κυκλοφορίες για τους οπαδούς του και υπήρξε ο βασικός συνθέτης του τελευταίου αριστουργήματος των Transatlantic. Τι είναι λοιπόν επιπλέον 120 περίπου λεπτά νέας μουσικής; Piece of cake ή business as usual...

Στον έκτο προσωπικό δίσκο της μετά Spock's Beard εποχής ο Morse επιστρέφει στον πρώτο δίσκο αυτής, το "Testimony". Σε αυτό το ολοκληρωτικά αυτοβιογραφικό άλμπουμ, ο Morse, μέσα από μια μουσική κατάθεση ψυχής, προσπάθησε να εξηγήσει και να κοινοποιήσει την ολοκληρωτική του μεταστροφή στο Χριστιανισμό. Ένα αρκετά σοβαρό περιστατικό στη ζωή του αποτέλεσε το κίνητρο για  να αφιερώσει τη ζωή του (και συνεπώς την τέχνη του) στην πίστη του, κάτι που δε θα έπρεπε να αποτελεί όμως τροχοπέδη για κανέναν μουσικόφιλο, καθότι το κάνει με ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια. Ανεξάρτητα από το στιχουργικό περιεχόμενο, μουσικά το άλμπουμ ήταν ένα έπος του progressive rock, στο οποίο τέθηκαν οι βάσεις για μια σειρά από αντίστοιχης αξίας άλμπουμ.  Οκτώ χρόνια μετά, στο "Testimony 2" επιστρέφει να μας πει περισσότερα για την ιστορία της ζωής του.

Κρατώντας σταθερή την ομάδα ηχογράφησης, που αποτελείται από τον Randy George στο μπάσο και τον «αδερφό» του, Mike Portnoy, στα τύμπανα (τον οποίο βοηθά να εξιλεωθεί από τους «εφιάλτες» και τους «ανεμοστρόβιλους» της καλλιτεχνικής του ζωής), ο Morse προβλημάτισε ακόμα και μένα για τη σκοπιμότητα της κίνησης αυτής, κι ας δηλώνω χωρίς ίχνος αμφιβολίας θαυμαστής του. Πόση έμπνευση μπορεί να έχει ακόμα; Τι άλλο μπορεί να παίξει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα που να μην ακούγεται παρεμφερές; Και εν τέλει γιατί θέλησε να επιστρέψει στην εποχή του "Testimony"; Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά μπροστά στη μουσική την ίδια; Καμία, όπως αποδεικνύεται.

Το άλμπουμ είναι άλλη μια ωδή στο progressive rock, είναι άλλο ένα ψήγμα της μουσικής του ιδιοφυίας, αυτή για την οποία τον αγαπάνε οι -όλο και αυξανόμενοι- ακόλουθοι του μουσικού του λόγου και περιέχει ό,τι θα ήθελαν να ακούσουν από αυτόν. Ακουστικές κιθάρες, ηλεκτρικές κιθάρες, πιάνα, πομπώδη πλήκτρα, βιολιά, σαξόφωνα, πολυφωνικά μέρη, μικρές συνθέσεις, μεγάλες συνθέσεις, ορχηστρικά σημεία, μπαλάντες, αναφορές στις βασικές μελωδίες του πρώτου μέρους. Το "Testimony 2" είναι ένα ακόμα μουσικό παζλ, που αποτελείται από τόνους μελωδιών και την επιβλητική φωνή του Morse να εξιστορεί τη ζωή του ως επένδυση.

Με μικρές εκπλήξεις, όπως τη συμμετοχή των παλιών φίλων Alan Morse, Dave Meros και Nick D'Virgilio στο "Time Changer", καθώς αυτό αναφέρεται χρονολογικά στην εποχή των Spock's Beard, με ένα πολυφωνικό μέρος που θα φέρει δάκρυα συγκίνησης στα μάτια των νοσταλγών οπαδών των τελευταίων, αλλά και με τη συνδρομή του «συνεπώνυμου» Steve Morse στις κιθάρες, το άλμπουμ παρουσιάζει την απαραίτητη ποικιλία. Οι χαρακτηριστικές μελωδίες του εναρκτήριου "Mercy Streets", η συγκινητική ιστορία της κόρης του στο "Jayda", το ζωντανό feeling του "Nighttime Collectors", το εκπληκτικό (και ήδη αγαπημένο μου από το άλμπουμ) "The Truth Will Set You Free" και το ξεσάλωμα του "It's For You" αποτελούν ακράδαντα επιχειρήματα του ότι ο δίσκος άξιζε να κυκλοφορήσει. Το 11λεπτο reprise που κλείνει το πρώτο cd επαναφέρει μαεστρικά γνώριμες μελωδίες παραλλαγμένες και το δεύτερο cd (που δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν συνεχίζει θεματικά το πρώτο) περιέχει δύο αρκετά όμορφες, σχετικά μικρές σε διάρκεια, εμπορικές συνθέσεις και φυσικά ένα ακόμα 26λεπτο «θηρίο» για τους junkies της μουσικής του.

Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του, δεν είναι ο δίσκος που θα προτείνω σε κάποιον να αρχίσει την αναζήτηση αν το θελήσει, αλλά αποτελεί ένα ακόμα κόσμημα στη δισκογραφία του -κατά την ταπεινή μου άποψη- σημαντικότερου σύγχρονου μουσικού στο progressive rock. Συνίσταται άφοβα στους οπαδούς του ιδιώματος, αποτελεί επιβεβλημένο άκουσμα για τους ήδη οπαδούς του, καθώς όσοι ασπάζονται την αλήθεια της μουσικής του θα βρουν άλλο ένα τεκμήριο στο "Testimony 2". Όσο για την έμπνευση; Ίσως είναι η θεϊκή απόδειξη πως το progressive rock είναι ζωντανή μουσική. Ή μήπως ο ίδιος ο Neal Morse είναι η ζωντανή απόδειξη ότι το progressive rock είναι θεϊκή μουσική; Για μένα και τα δύο.