Ne Obliviscaris

Οι Ne Obliviscaris είναι ένα συγκρότημα που δίνει την αίσθηση ότι γεννήθηκε έτοιμο. Από τον πρώτο δίσκο έδειξαν ικανότητα μοναδική και έδωσαν την εντύπωση ότι δε θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν κάτι καλύτερο και αρτιότερο εκείνη στιγμή. Το ντεμπούτο τους "Portal Of I" ήταν ένα μοναδικό δείγμα extreme prog metal, δίχως ούτε ένα ψεγάδι, μια αδυναμία, ενώ το "Citadel" ήταν ένα δείγμα αυθεντικού και σε πολλά σημεία δύστροπου πειραματισμού, με πολλά εξωγενή σε σχέση με το metal στοιχεία, που ωστόσο διεύρυνε το μουσικό πεδίο του συγκροτήματος.

Με αρκετές τα τελευταία χρόνια περιοδείες σε διάφορα σημεία του πλανήτη οι Αυστραλοί παρουσιάζουν μια εικόνα έντονης δραστηριοποίησης και δημιουργίας. Και ήρθε η ώρα για το φετινό τους τρίτο κατά σειρά άλμπουμ στο οποίο δείχνουν να στρέφονται περισσότερο στην τεχνοτροπιά και στην συνθετική προσέγγιση του ντεμπούτου τους.

Το στίγμα της ποιότητας και της διαφορετικότητας αυτού του συγκροτήματος εμφανίζεται πολύ νωρίς στον δίσκο και παρουσιάζεται σε όλη την μεγαλοπρέπεια στο εναρκτήριο "Libera (Part I) - Saturnine Spheres", όταν λίγο μετά τη συμπλήρωση των πέντε λεπτών μπαίνει το βιολί και «ζωγραφίζει» με νότες το ταξίδι, την αισθητική, την  ατμόσφαιρα και απογειώνει το άλμπουμ από το ξεκίνημά του. Το “Libera (Part II) – Ascent Of Buring Moths” είναι ένα ιντερλούδιο με βιολί και κλασσική κιθάρα, μια ανάσα πριν την καταιγιστική συνέχεια.

Για όσους παρακολουθούν την μπάντα αυτά τα χρόνια η συνέχεια του δίσκου δεν επιφυλάσσει εκπλήξεις. Οι ολοκληρωμένες συνθέσεις, οι ευφάνταστες ιδέες, οι απρόσμενες αλλαγές, οι στιγμές υψηλής τεχνικής και αισθητικής είναι χαρακτηριστικά τα οποία τα ακούς και τα νιώθεις σε όλη τη διάρκεια και το μόνο που χρειάζεσαι είναι να αφεθείς στην μαγεία της μουσικής της και να την απολαύσεις.

Πέρα από αυτά ηχητικά ο δίσκος παραμένει ακραίος σε πολλά σημεία, με το black metal να κυριαρχεί, αλλά και να κονταροχτυπιέται με το death metal, με καθαρά φωνητικά να χρωματίζουν ακόμα περισσότερο τον καμβά του δίσκου, που συχνά πυκνά ανοίγουν κουβέντα με τα ακραία. Ωστόσο σε άλλα σημεία ξεδιπλώνεται η απαράμιλλη μουσικότητα η οποία σφυροκοπά μέσω ενός αστείρευτου ταλέντου τους ακροατές, με συνθέσεις με βάθος, ίσως λιγότερο περιπετειώδεις από το παρελθόν, αν και η συνήθεια μπορεί να είναι αυτή που οδηγεί σε τέτοιο συμπέρασμα. Και βέβαια όπως πάντα το βιολί διατηρεί τον πρωταγωνιστικό του ρόλο.

Τα 45 λεπτά της διάρκειας του άλμπουμ φαντάζουν ιδανικά τόσο ώστε να επιτρέπουν στην μπάντα να αναπτύξει τα θέματα και τις συνθέσεις αλλά και να μην αφήσουν να δημιουργηθεί η παραμικρή κοιλιά στη ροή του δίσκου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα ικανότατο που βρίσκεται στα ντουζένια του και με ένα δίσκο που πρέπει να ακουστεί από αυτούς που αναζητούν την ποιότητα και το διαφορετικό στην metal μουσική.