Napalm Death

Με πιάνω να μετανιώνω αρκετά συχνά που δεν είχα συμπεριλάβει το "Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism" στην προσωπική μου λίστα με τις αγαπημένες κυκλοφορίες του 2020. Αλλά αυτός είμαι. Γενικότερα, με την πάρτη των Napalm Death, κάθε φορά που ανακοινώνουν νέα κυκλοφορία απλά το βουλώνω και περιμένω να την ακούσω. Είναι τέτοια η δισκογραφία και το σημαίνον του ονόματος και της κληρονομιάς τους, που με πιάνει ένα δέος. Η απόφασή τους να κυκλοφορήσουν το συμπληρωματικό ως προς την τελευταία δισκάρα αυτό mini LP, αποτελεί την ιδανική αφορμή να υπογραμμισθούν, εκ νέου, μερικά πράγματα.

Το "Resentment Is Always Seismic" είναι ένα, διάρκειας 30 λεπτών άλμπουμ που περιλαμβάνει έξι αυθεντικές συνθέσεις από τα sessions του "Throes..." καθώς και δύο διασκευές. Οπότε, για να προβοκάρω τον ελέφαντα στο δωμάτιο, ας διευθετήσω δύο ζητήματα. Δεν με απασχολεί, αν όπως στην σχεδόν παρεμφερή περίπτωση του "Atavistic Black Disorder / Kommando" των Mayhem, αυτές οι κυκλοφορίες φέρουν δάκτυλο πανδημικής διαχείρισης εκ μέρους της Century Media. Ο λόγος, ο εξής απλός: Το επίπεδο των κομματιών του "Resentment…" όχι απλώς δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης περί «απομειναριών», αλλά ανά στιγμές ηχεί εντυπωσιακό.

Οι Napalm Death είναι ταγμένοι στην τέχνη τους με τρόπο που νοηματοδοτεί στο μέγιστο την παραμικρή τους κίνηση. Λακωνικοί και ταυτόχρονα βαθιά πολυεπίπεδοι, όπως και να αποκάλυπταν το προσωπείο τους δεν μπορούσες, πέραν των προσωπικών προτιμήσεων να μην αναγνωρίσεις την έμφυτη τάση τους για απάρνηση του συμβιβασμού. Στην τελική, αυτή ακριβώς η τάση τους είναι που μετατρέπει σχεδόν κάθε τραγούδι τους σε μια ολιστική και σκεπτόμενη επίθεση. Τo mini-LP εμβαθύνει στη δυστοπία του "Throes" καθώς και στην ηχητική του προσέγγιση. Λίγο πολύ, όσα εύστοχα και εύγλωττα περιέγραψε ο Γιάννης στην κριτική του, ισχύουν και εδώ.

Αν έχω να προσθέσω κάτι ως προς τη γενικότερη προσέγγιση, είναι πως η επιλογή του ύφους της κυκλοφορίας καθώς και το είδος των διασκευών και ηχητικών πειραματισμών ανακαλεί έντονα τους Celtic Frost. Στο ίδιο μήκος κύματος, η λατρεία των Napalm Death για τους πρωτοπόρους του Industrial και του hardcore εδώ είναι ακόμη πιο έκδηλη, αφού η συνοχή δεν είναι το απαιτούμενο. Οι στίχοι παραμένουν λιτοί αλλά τα νοήματα ηχούν όσο περίπλοκα όσο το απροσδόκητο ρυθμικό μακελειό στα δύο λεπτά του εναρκτήριου "Narcissus". Κομμάτια όπως το "Resentment Always Simmers" και "Resentment is Always Seismic" είναι τέκνα του δυστοπικού βιομηψανικού κατασκευάσματος που έχουν επικαλεσθεί στο παρελθόν οι Βρετανοί. Αντιθέτως, στο "By Proxy" η τριάδα ηχεί λες και δεν έχουν αναστολές, λες και ο στίχος "no disavowal" είναι μάντρα, ενώ στο "Man Bites Dogged" οι γραμμές μεταξύ grindcore και metallic hardcore χάνονται και το παλαιομοδίτικο ύφος της μπάντας δένει άψογα με τον σύγχρονο όγκο της.

Οι Napalm Death σε αυτή την κυκλοφορία επέλεξαν να διασκευάσουν SLAB! ("People Pie") και Bad Brains (Don’t Need It"), κίνηση που μέσα από τις αντιθέσεις της πιστοποιεί την προαναφερθείσα ηχητική κατεύθυνση και κυρίως το σκεπτικό της μπάντας. O Embury λάμπει με το μπάσο του στο πρώτο, καθώς και με τη συνεισφορά του σε remixes και παραγωγή και τα δεύτερα φωνητικά που ενώνουν το industrial με το alt στην πιο απρόσμενη τροπή του άλμπουμ, ενώ στον αντίποδα η προσέγγιση στο κλασικό άσμα των ηρώων από τη Washington μένει πιστή ως προς το πρωτότυπο (με τον Barney να προσαρμόζει τα φωνητικά του).

Θεωρώ αυτονόητο πως αν εντυπωσιασθήκατε από το "Throes..." θα ξεκοκκαλίσετε το "Resentment...". Τα οκτώ του κομμάτια συνοψίζουν στο έπακρο όλους τους λόγους για τους οποίους οι Napalm Death παραμένουν επίκαιροι και στην αιχμή του δόρατος του σύγχρονου ήχου. Μέσα από τις εσωτερικές τους διαφοροποιήσεις και κυρίως την βιτριολική τους οργή, ξεπροβάλλει ένα συγκρότημα που πέραν του καθολικού σεβασμού που τρέφει, δεν φοβάται να εκτεθεί και να ηχήσει ευάλωτο. Αποκαλύπτοντας τις προθέσεις τους, οι Napalm Death με το παρόν mini-LP διατυμπανίζουν πως η τελευταία δεκαπενταετία δεν δίνει απλώς σάρκα στον θρύλο τους, αλλά τους ανάγει σε μια κατηγορία διαφορετική πολλών ομοίων τους, πρότερων και μεταγενέστερων. Όχι πως τους ενδιαφέρει, μάρτυρας μου οι στιχάρες του "Slaver Through A Repeat Performance".