My Bloody Valentine

Εικοσιδύο ολόκληρα χρόνια. Τόσα πέρασαν από το δεύτερο, και μέχρι πριν μερικές μέρες τελευταίο, άλμπουμ των My Bloody Valentine. To "Loveless" είχε αφήσει άφωνους όσους τότε ασχολήθηκαν μαζί του, ανάγκασε τεράστιες μουσικές προσωπικότητες όπως ο Brian Eno, ο Robert Smith (The Cure) και ο Billy Corgan (The Smashing Pumpkins) να υποκλιθούν στο μεγαλείο της πρωτοτυπίας του και μπάντες όπως οι Radiohead να επηρεαστούν από τον νέο, τότε, κιθαριστικό ήχο. Οι Ιρλανδοί μετά από αμέτρητα EP και single, αλλά με μόλις δύο ολοκληρωμένους δίσκους, είχαν καταφέρει να μείνουν για πάντα στην ιστορία ως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της shoegazing σκηνής και ένα από τα διαμάντια της εναλλακτικής rock μουσικής. Παρ' όλα αυτά, όμως, ακόμα και οι πιο θερμοί υποστηρικτές τους δεν περίμεναν πλέον να ζήσουν μια νέα full length κυκλοφορία τους.

Η αρχή έγινε με την επανασύνδεσή τους το 2007 και οι τότε δηλώσεις έλεγαν ότι o τρίτος πολυαναμενόμενος δίσκος των My Bloody Valentine θα είναι σύντομα έτοιμος. Χρειάστηκαν όμως, τελικά άλλα έξι χρόνια υπομονής, ίσως περισσότερα από όσα ορισμένοι άντεξαν να περιμένουν. Τελικά όμως, εικοσιδύο χρόνια μετά το "Loveless" και τριάντα από την δημιουργία του συγκροτήματος η κυκλοφορία με το απλούστατο όνομα "M B V" είναι πραγματικότητα.

Από μουσικής πλευράς το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου θυμίζει αρκετά το "Loveless", γεγονός που για ορισμένους θα ήταν αρκετό για να οδηγηθούν σε μια βιαστική αποθεωτική κριτική. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι αυτό που είχε εντυπωσιάσει στις αρχές της δεκαετίας του '90 ήταν ο πρωτότυπος ήχος, ενώ εδώ οι Ιρλανδοί κινδυνεύουν να κατηγορηθούν για αναμάσημα της πετυχημένης συνταγής τους. Από την άλλη πλευρά ίσως αυτό να ήταν και υπερβολικό, αφού είναι λογικό να συνεχίσουν από το σημείο που σταμάτησαν ακόμα και μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Στην τελική, εδώ και δυο δεκαετίες κανείς δεν κατάφερε να προσεγγίσει απόλυτα τον ήχο τους και με τον τρόπο αυτό δείχνουν μια δυναμική δισκογραφική επιστροφή.

Για να συνεχίσουμε όμως με το περιεχόμενο του δίσκου και κυρίως για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με τη shoegazing σκηνή, έχουμε να κάνουμε με έναν απόλυτα ψυχεδελικό ήχο βασισμένο σε επαναλαμβανόμενα riff, άλλοτε μελωδικά και άλλοτε θορυβώδη, πλούσια σε κιθαριστικά εφέ. H διαφορά σε σύγκριση με το παρελθόν βρίσκεται κυρίως στην παραγωγή που είναι σαφέστατα πιο καθαρή, ενώ και τα φωνητικά βρίσκονται πιο «μπροστά» σε αντίθεση με τις συνθέσεις των προηγούμενων δίσκων τους, δίνοντας έτσι έναν πιο indie pop χαρακτήρα.

Ενώ λοιπόν ακροβατούσαμε κάπου ανάμεσα στην ηχητική ικανοποίηση και στη δυσαρέσκεια λόγω της στασιμότητας ενός εκ των πιο πρωτοποριακών συγκροτημάτων, ήρθε η τελευταία τριάδα συνθέσεων ώστε να αλλάξει τα δεδομένα. O διακεκομένος ρυθμός του "In Another Way", ο industrial ρυθμός του "Nothing Is" που συνδέει άψογα το παρελθόν με το παρόν (προβλέπω ήδη ένα μελλοντικό remix από τον Trent Reznor) και τέλος το ξέφρενο drum 'n' bass "Wonder 2", τρεις στιγμές ικανές να κάνουν την διαφορά, να αποδείξουν ότι o Kevin Shields και η παρέα του έχουν ακόμα και σήμερα την δυνατότητα να ξεχωρίσουν.

Ο χρόνος θα δείξει αν το "M B V" αποτελεί την επιστροφή της χρονιάς ή θα την συζητάμε στην κατηγορία «επανασυνδέσεις που πραγματοποίηθηκαν με μοναδικό σκοπό το χρηματικό όφελος». Το μέλλον θα δείξει τελικά αν οι Ιρλανδοί επέστρεψαν δριμύτεροι ή αν θα χρειαστεί να περιμένουμε άλλες δυο δεκαετίες για να ακούσουμε νέο υλικό τους. Ο χρόνος και κατά συνέπεια, εσείς και εμείς θα κρίνουμε αν η επιστροφή των My Bloody Valentine άξιζε τον κόπο. Κατά την προσωπική μου άποψη, πάντως, το "M B V" είναι ένας δίσκος αντάξιος του παρελθόντος του συγκροτήματος και κατά πάσα πιθανότητα θα μας απασχολήσει σχεδόν σε έναν χρόνο από τώρα, στις καθιερωμένες λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς.