My Sleeping Karma

Όσο ξεχωριστή είναι η σχέση των My Sleeping Karma με το ελληνικό κοινό, άλλο τόσο είναι για μας. Είμαστε πιστοί ως κοινό σε μπάντες και καλλιτέχνες που μας έχουν κάνει το κλικ εκείνο που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, παρά μόνο να βιωθεί σε κάποια συναυλία. Η αγάπη που τρέφουμε προς τους Γερμανούς δημιουργήθηκε εύκολα κι αβίαστα, χωρίς μάλιστα να έχει τις συστατικές επιστολές από τον διεθνή μουσικό Τύπο.

Η αγάπη που τρέφουν κι αυτοί με την σειρά τους προς εμάς, είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα του ανιδιοτελούς θαυμασμού μας προς την μουσική τους κι ένα μέρος του οφείλεται στον αριθμό 7. Βλέπετε, πριν από 7 χρόνια το "Satya" κατέλαβε την έβδομη θέση στην λίστα με τις 30 καλύτερες κυκλοφορίες του Rocking για το 2008. Ένας δίσκος που ήρθε από το πουθενά και με την αλήθεια του σκλάβωσε σύσσωμη την συντακτική ομάδα.

Ο πέμπτος δίσκος των My Sleeping Karma είναι αναμενόμενος όσο δεν πάει. Είναι αρκετά τα χρόνια που πέρασαν από τον προκάτοχο του "Moksha" και προσωπικά ήμουν λίγο τσιμπημένος καθότι δεν είχα ενθουσιαστεί όσο θα ήθελα με το "Soma". Η πρώτη ακρόαση, μου είναι σχεδόν πάντα αμετάκλητη κι έτσι κι εδώ δεν χρειάστηκε να λιώσω τον δίσκο να βρω τυχόν παραλείψεις ή αριστουργήματα που ήταν βαθιά κρυμμένα.

Είναι ίσως ο πιο ώριμος δίσκος τους, όχι πως πριν έπαιζαν τα μήλα, ο πιο άρτιος από πλευράς ενορχήστρωσης και συμμετοχής νέων ήχων. Πάντα ήταν μια μπάντα με υπομονή και μάστορες στο χτίσιμο, τώρα όμως ακούγονται πιο ελεύθεροι από ποτέ, το τσέλο και το πιάνο θαρρείς πως τα είχαν στο ρεπερτόριο από πάντα, όσο δε για τα μνημειώδη τους riffs, κάνουν μια βουτιά στο πρόσφατο δισκογραφικό τους παρελθόν και θυμίζουν τις αξέχαστες ημέρες του "Satya".

Τα ολιγόλεπτα ιντερλούδια που παρεμβάλλονται μεταξύ των κύριων συνθέσεων είναι τόσο αρμονικά δομημένα, που όχι μόνο δεν ακούγονται παράταιρα αλλά δηλώνουν έτοιμα να κλέψουν λίγη από την δόξα των μεγάλων αδελφών τους. Έχω την αίσθηση δε, πως υπάρχει και μια νοητή διαχωριστική γραμμή στον δίσκο όπου στο πρώτο του μισό οι My Sleeping Karma προετοιμάζουν στωικά το έδαφος για το δεύτερο. Μια διαρκής αν και χαμηλών τόνων κλιμάκωση που θα φτάσει στο τέλος της με την "Agni".

Είναι επίσης η πρώτη εξόφθαλμη φορά που δεν αρνούνται τις επιρροές τους από την κιθάρα του David Gilmour και που οι βραχμανικές τους μελωδίες έχουν εξευρωπαϊστεί ή έστω απορροφηθεί από την Δύση. Η δημιουργία μιας τέτοιας μουσικής φόρμουλας που καταφέρνει να δώσει χαρά στον ακροατή, είναι ένα μοναδικό επίτευγμα που ανήκει αποκλειστικά στους δημιουργούς του. Η ευφορία μετά το πέρας της ακρόασης του "Moksha" είναι κάτι το απερίγραπτο και συνάμα δύσκολο να εξηγηθεί, σαφώς όμως καλοδεχούμενο σε μια χρονιά που το ποιοτικό σταγονόμετρο κυριαρχεί.