Muse

Το έβδομο στούντιο εγχείρημα της αγαπημένης μπάντας από το Devonshire μας ταλαιπώρησε αρκετά στην εξαγωγή συμπεράσματος. Χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις, ιδού οι λόγοι της αμφιβολίας και το πόρισμα αυτής της δεκαπενθήμερης (και βάλε) πάλης με τα "Drones".

Όπως διατείνεται ο ιθύνων νους της μπάντας και εμπνευστής της ιστορίας με τα drones, Matt Bellamy, το "Drones" είναι ένα concept άλμπουμ. Ποιό το concept; Μα, μια στρατοφοβική ιστορία σε ένα πάντα δυστοπικό -όχι πολύ μακρινό- μέλλον, ή αλλιώς η πτώση και ανάταση ενός ανθρώπινου όντος σε μια πορεία προς την «κηφηνοποιήση». Παράξενο για τους Muse; Καθόλου! Πρωτότυπο; Δεν θα το έλεγα... Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, που κάνει τον δίσκο πιο πολύτιμο.

Πέραν της μυθοπλασίας του κόσμου των drones, «τρέχει» υπόγεια μια παράλληλη ιστορία που διηγείται την προσωπική ατραπό του δημιουργού του μέσα από τον χωρισμό, την προδοσία, τον έλεγχο και τελικά την συναισθηματική αποστασιοποίηση, δηλαδή όλο το άλμπουμ καταλήγει να είναι ένα αισθηματικό γκραν γκινιόλ. Ο Bellamy αποδεικνύεται ακόμα μια φορά ένας Μεγάλος Ρομαντικός του καιρού μας, παρότι αισθάνεται την ανάγκη να μεταμφιέσει την ωμότητα της συναισθηματικής του αλήθειας σε πολιτική θέση, με δυνατό ρυθμό και σκληρά σόλα.

Ο δίσκος μας εισάγει στο περιβάλλον της ιστορίας με το υπόγειο groove του "Dead Inside", απροκάλυπτα ενός ύμνου στην χαμένη αγάπη του Matt με την πρώην σύζυγό του. Τυπικό τραγούδι Muse που όντως γυρνάει στο back to basics που σκόπευε και το ίδιο το συγκρότημα, με στιγμές απόλυτης έκθεσης συναισθημάτων που το κάνει ίσως συγκινητικό, με την πολλοστή ακρόαση.

Σειρά έχει το βαρύ -a la Marilyn Manson στα καλά του- riff του "Psycho", που όμως μας «ξενερώνει» με την στιχουργική του προσέγγιση στο ζήτημα του στρατιωτικού brain wash, που δεν ξέρω αν στόχευε στο να μας σοκάρει με την επιλογή των φράσεων, αλλά σίγουρα κατάφερε να μας απωθήσει τελικά («I'm gonna make you / A fucking psycho / Your ass belongs to me now [...] You are a pussy!»). Όσοι πήγατε στρατό, πήγατε... Πρέπει να πάμε δηλαδή ντε και καλά κι οι υπόλοιποι; Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν προσφέρει κάτι στην τέχνη η ωμή αναπαραγωγή τέτοιας φρασεολογίας, αλλά ξέρω σίγουρα ότι προσωπικά με αφήνει αδιάφορη. Κι έτσι πάει κι αυτό το τραγούδι...

Το επόμενο "Mercy" κινείται σε μοτίβα τύπου "Starlight" με λίγο από το ωραίο πιάνο του Matt, αλλά δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Από την άλλη, το αγχωτικό "Reapers" γίνεται αμέσως πιο ενδιαφέρον, έχει και πωρωτικές κιθάρες και ασήκωτο μπάσο και τελικά υπερισχύει εύκολα των μέχρι τώρα υπολοίπων ακουσμάτων του δίσκου.

Τα "Drones", "Revolt" και "Aftermath" βρίθουν βασικών επιρροών της μπάντας -και κάθε μπάντας από το Ηνωμένο Βασίλειο-, τουτέστιν χορωδιακή ψαλμωδία, Queen, Pink Floyd (με αυτή τη σειρά).

Πριν απ' όλα αυτά όμως, έρχεται το "The Handler", ο δεύτερος ακρογωνιαίος λίθος του δίσκου, να καταλύσει μια και καλή τα δεσμά με το άγονο παρελθόν και να μας θυμίσει τι εστί το όνομα Muse. Έχει όλη την μονολιθική ένταση των μεγάλων συνθετικών στιγμών της μπάντας -χωρίς να είναι μία από αυτές- και με την άρτια, σπαρακτική ερμηνεία του Bellamy σε δένει με ατσάλινα νήματα στον ιστό του δίσκου, κάνοντας το "Drones" να αξίζει κι άλλη μία ακρόαση.

Το "[JFK]" πρόκειται για ένα απόσπασμα της ομιλίας του τότε Προέδρου των ΗΠΑ, John F. Kennedy, το 1961 σε μία ομάδα εκδοτών ημερήσιου Τύπου, με το ελπιδοφόρο "Defector" να ακολουθεί λυτρωτικά.

Το "The Globalist", με μια εισαγωγή τύπου Ennio Morricone, θυμίζει "Knights Of Cydonia" χωρίς την spacey θεματολογία -ενώ αναμένοταν ως ένα "Citizen Erased" sequel-, με τις ισπανικές κιθάρες που τόσο αρέσουν στον Matt και τις marching dessert επιρροές. Αν και δεν το περιμέναμε, λίγο πριν το τέλος, αποτελεί μία από τις πιο πρωτότυπες, αξιόλογες και ατμοσφαιρικά άρτιες προσπάθειες του δίσκου. Μεγαλειώδες και αληθινό, αντάξιο της πρώτης δισκογραφίας της μπάντας.

Αποκαλύπτεται έτσι το μεγάλο κρεσέντο που είναι όλος ο δίσκος, το κλιμακωτό σχήμα που ηθελημένα έχτισε η μπάντα και μας έφτασε σ’ αυτό το οργασμικό επιμύθιο.

Το "Drones" προσπάθησε να γίνει μια rock όπερα χωρίς την ανάγκη οπερατικών φωνητικών ακροβασιών, αλλά μόνο με την αρωγή μεγαλειωδών σόλο και monumental μπασογραμμών. Μουσικά, το καταφέρνει. Αν και τα τραγούδια, ένα προς ένα, δεν είναι ίσως ικανά για πολλά, εν τούτοις σαν σύνολο αποκτούν πολύ μεγαλύτερη δυναμική: Ιδού, ο νόμος της συνέργειας!

Στην ερμηνεία του Bellamy, κάνει την εμφάνισή του ένα σκοτάδι που δεν υπήρχε στις μέχρι τώρα αγγελικές του «άριες». Η πορεία προς το κλασικό και την ωριμότητα έχει ξεκινήσει.

Το πρόβλημα -που είναι μεγάλο- εντοπίζεται στον στίχο: Πρόκειται για μια ambient στιχοπλοκή που δεν αφαιρεί από τη νοηματική συνοχή του δίσκου ή απλώς για μια ασυναρτησία; Ο καθένας μπορεί να απαντήσει για τον εαυτό του, αλλά μιας και οφείλουμε να πάρουμε θέση, θα ψηφίσουμε με θλίψη το δεύτερο... Η γνώριμη θεματολογία της μπάντας, που στηρίζεται στους τρεις πυλώνες Διάστημα - Μέλλον - Αντιπολεμικά Μηνύματα, έμεινε «κουτσή» και η στιχοπλοκή ενός έργου που προορίστηκε για concept άλμπουμ, περιορίστηκε σε τετριμμένα σπαράγματα λόγου.

Το αντιφατικό στοιχείο του δίσκου -της μπάντας;- είναι πώς ο ασύγκριτος λυρισμός του Bellamy δεν βρίσκει διέξοδο στην στιχουργική του και έτσι μας αναγκάζει να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια παιδική -αν όχι παιδαριώδη- έκθεση λέξεων, που μας αφήνει αδιάφορους στην καλύτερη, προδομένους στην χειρότερη. Αν και το "Drones" καταφέρνει και σε κλείνει μέσα στον μουσικό κλοιό του και έχει έναν δικό του κόσμο, αυτός ο κόσμος φαίνεται αυθαίρετος και ξεκρέμαστος.

Με αυτόν τον δίσκο όντως οι Muse κατάφεραν να γυρίσουν στον rock ήχο, μετά τους προηγούμενους αμφιλεγόμενους dubstep / ηλεκτρονικούς πειραματισμούς, βάζοντας τις βάσεις για ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Ο Matt έχει και πάλι στρέψει το βλέμμα του ψηλά κι αυτό μόνο ελπίδα μας δίνει για αριστουργήματα που θα έρθουν. Μετά το "Drones"...