Motorpsycho

Και τότε μου ήρθε. Κατάλαβα γιατί οι Motorpsycho είναι το ποιοτικότερο progressive rock σχήμα των ημερών μας. Δεν είναι μόνο η συνέπειά τους σε συνεχόμενες καταπληκτικές κυκλοφορίες, δεν είναι η συχνότητα με τις οποίες τις παράγουν, δεν είναι το κοινό που έχουν καταφέρει να μαζέψουν γύρω τους. Όλα αυτά είναι τα αποτελέσματα, όχι η αιτία. Ο λόγος είναι ένας και είναι κάποιος που σχεδόν έχουμε ξεχάσει εμείς, οι nerd ακροατές που μεγαλώσαμε και απαιτήσαμε nerd μουσικούς (ή μήπως έγινε το αντίστροφο;) να μηρυκάζουν και να φτιάχνουν, σχεδόν στο εργαστήριο, είδη και όχι μουσική. Αυτή είναι η διαφορά των Motorpsycho. Πρώτα από όλα δημιουργούν μουσική. Καλή. Την καλύτερη που μπορούν. Και μετά ανησυχούν σε ποια κατηγορία εμπίπτει. Αν ανησυχούν καν δηλαδή.

Για ένα συγκρότημα που ξεκίνησε με hard rock και stoner ήχους  πριν από πάνω από 25 χρόνια και εξέλιξε τον ήχο του αργά, μέσα από πολλές κυκλοφορίες για να φτάσει στο ποιοτικό ζενίθ του στην τρέχουσα δεκαετία, αυτό ακούγεται μάλλον φυσικό. Και αυτό αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο και στο "The Tower". Ένα έργο που εκτείνεται σε 84 λεπτά τελειότητας και συνδυάζει την αμεσότητα και την ταχύτητα (ίσως ο δίσκος τους που «rock-άρει» περισσότερο τα τελευταία χρόνια) με την φαντασία του prog και τα απλώματα της ψυχεδέλειας. Riff όπως αυτά των "Bartok Of The Universe" και "A.S.F.E." παραπέμπουν στα σκληρότερα των '70s ενώ τα διπλά φωνητικά, είτε παράλληλα είτε σε στυλ «ερώτηση - απάντηση», δεν διστάζουν να εστιάσουν στο ρυθμό αντί για τη μελωδία.

Στην αντίπερα όχθη όμως τα "Stardust" και "The Maypole" εστιάζουν μόνο στην μελωδία και τα ακουστικά όργανα ενώ το "Intrepid Explorer" αναπτύσσεται υπομονετικά και «χτίζει» ακόμα όσο άλλα τραγούδια θα μπορούσαν να είχαν κλείσει τον κύκλο τους δυο-τρεις φορές ήδη. Και ενώ όσα αναφέραμε θα μπορούσαν λίγο ως πολύ να αποτελούν μία κυκλοφορία από μόνη της και θα ήταν κι έτσι μία αξιοπρόσεκτη δουλειά, τα καλύτερα έρχονται στα τραγούδια που δεν αναφέραμε ως τώρα, αυτά με τις μεγαλύτερες διάρκειες. Το ομώνυμο και εναρκτήριο, το "In Every Dream Home (There’s A Dream Of Something Else)" (ένα παιχνίδι λέξεων και νοημάτων πάνω σε τραγούδι των Roxy Music και ίσως η καλύτερη στιγμή του δίσκου) και το "The Cuckoo" ξεκινούν και αυτά με riff δυνατά που δίνουν εξαρχής χαρακτήρα στο τραγούδι, άλλο αν δεν είναι και αυτός με τον οποίο καταλήγουν. Για το τέλος αφήσαμε τα "A Pacific Sonata" και "Ship Of Fools" που ως 15λεπτα φύσει και θέσει ενσωματώνουν όλα τα μοτίβα που περιγράφηκαν προηγουμένως και τους δίνουν την ευκαιρία να ανοιχθούν και σε άλλα μουσικά είδη. 

Το σημαντικό είναι ότι σε καμμία περίπτωση ό,τι κάνουν δε μοιάζει βεβιασμένο. Κανένας ρυθμός δεν έχει μπει μόνο και μόνο για να ξύνει ο ακροατής το κεφάλι του, κανένα τραγούδι δεν κρατάει περισσότερο ενώ έχει εξαντλήσει τις ιδέες του ενώ και οι ιδέες καθαυτές αναπτύσσονται μία-μία και όσο περισσότερο γίνεται. Και αυτό κύριοι είναι το πώς φτιάχνεις προοδευτική μουσική, όχι αντιγράφοντας τους Yes, τους King Crimson ή τους Marillion. Αυτή είναι η διαφορά από καλλιτέχνες που παράγουν ασυνάρτητες τεχνικότητες με το κιλό. Αυτή είναι η διαφορά από τους prog δίσκους που σε εντυπωσιάζουν στην πρώτη ακρόαση αλλά δεν επιστρέφεις σε αυτούς ποτέ. Γι' αυτό και έβαλα να ακούσω το "The Tower" για νιοστή φορά. Και τότε μου ήρθε.