Motorpsycho

Ναι, όσες φορές και να ακούσω τον psychedelic / progressive οργασμό του "Behind The Sun", το μόνο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι τούτοι εδώ οι Νορβηγοί είναι πια συγκρότημα-εγγύηση. Θα μου πει κανείς «μπάντα που δισκογραφεί συνεχώς από το 1991 και που έχει κάνει το όνομά της από τα τέλη των 90s, τώρα κατάλαβες ότι αποτελεί εγγύηση;», αλλά θα εμμείνω στην άποψή μου. Όσο ποιοτική και αν είναι η δική τους εκδοχή του indie / alternative που μας παρουσίασαν σε δίσκους όπως το "Blissard" του 1996, ο ήχος που έχουν από το "Heavy Metal Fruit" του 2010 και μετά είναι άπιαστος.

Με το που μπαίνουν τα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου "Cloudwalker (A Darker Blue)" είσαι σίγουρος ότι είναι Motorpsycho. Καμία άλλη μπάντα δεν παίζει έτσι σήμερα, όσο καλά και να αναπαράγει της retro ψυχεδέλειες των 60s, όσο και να έχει εντρυφήσει στο προοδευτικό απύθμενο πηγάδι των 70s... Τα περισσότερα τέτοια σχήματα μοιάζουν, αναπόφευκτα, μεταξύ τους. Οι Motorpsycho, όμως, είναι άλλη υπόθεση και γι' αυτό ακριβώς είναι τόσο μεγάλο συγκρότημα. Στις dreamy μπαλάντες σαν το "Ghost" και το "Entropy" ομορφαίνουν ημέρες και έργα με τις απαλές σκονισμένες μελωδίες τους. Κατά κύριο λόγο, όμως, η κάθε σύνθεσή τους έχει ψωμί να ...τρως για μέρες.

Κάθε τραγούδι είναι μία ηχητική extravaganza. Άπειρα μικρά πραγματάκια συμβαίνουν (που θα έλεγε και ο Bob Ross) σε κάθε λεπτό της πληθωρικής μουσικής τους, συντελώντας σε ένα αποτέλεσμα δύσκολο να αποδομήσει ο μη μυημένος, αλλά «λουκούμι» για τα αυτιά του κάθε μασόνου αυτών των ήχων (μην ξεχνάτε τα μασονικά τρίγωνα στο κατά τα άλλα επιτηδευμένα κακόγουστο/πειραματικό εξώφυλλο). Οι Motorpsycho δεν σε ρίχνουν με τη μουσική τους. Τουναντίον, προκαλούν ψυχική ανάταση και πώρωση, υπό μία διαστρεβλωμένη έννοια, με τις κορυφώσεις που πραγματώνονται σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά, αλλά και στο σύνολο του δίσκου με το κύκνειο άσμα "Hell, Pt. 7: Victim Of Rock" να σε κάνει να αναφωνείς «τι διάολο γίνεται εδώ μέσα» και να σε αφήσει σύξυλο στο τέλος του. Κάπου στη μέση έχουμε και το υπέροχο "Hell, Pt. 4-6: Traitor / The Tapestry / Swiss Cheese Mountain", τη μεγαλύτερη σύνθεση, διάρκειας άνω των δώδεκα λεπτών, όπου συναντούμε γνωστά θέματα από προηγούμενα Hell. Ορισμένες φορές, πιστεύω ότι αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι. Ορισμένες όχι. Κυρίως, όμως, υποκλίνομαι στους Motorpsycho.