Mother Of Millions

Για κάποιο λόγο έχω διαχωρίσει στο μυαλό μου το progressive rock/metal σε δυο κατηγορίες. Η μια, είναι το κλασσικό, εφετζίδικο prog που δίδαξαν οι Dream Theater, που παραμένει αξιοθαύμαστο και ιδιαίτερο, όταν έχει βέβαια ουσία στους ορχηστρικούς ακροβατισμούς του. Η δεύτερη, περιέχει μουσικές με λιγότερη "in your face" επίδειξη, που χρησιμοποιεί ανορθόδοξους ρυθμούς, μελωδίες και ηχοχρώματα για να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα και έναν ιδιαίτερο ήχο. Όπως για παράδειγμα οι Leprous των τελευταίων άλμπουμ τους. "Thinking man’s metal" θα έλεγε κανείς, αλλά ακούγεται πολύ υποκριτικό και ψεύτικο.

Κάθε άλλο παρά ψεύτικό και υποκριτικό όμως θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το "Sigma" των Mother Of Millions, το οποίο δεν σας κρύβω ότι με άρπαξε από το γιακά και με ταρακούνησε για τα καλά από την πρώτη ακρόαση. Σφιχτό και στιβαρό στον ήχο του, κοφτά riffs που κλειδώνουν με το rhythm section, αγκαλιάζονται από αέρινα πλήκτρα και ενισχύουν τα (αναμενόμενα) εξαιρετικά φωνητικά. Κι όλα αυτά, δεμένα και μελετημένα στο να εξυπηρετήσουν τους στίχους, που προβληματίζουν και προκαλούν.

Θεματικά, ο δίσκος κινείται σε ένα πλαίσιο κοινωνικού προβληματισμού, σε σχέση με την απάθεια του ατόμου στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά και πως μπορεί το σύνολο να ξυπνήσει με αφορμή την υπέρβαση του ενός. Η σύνδεση μεταξύ των κομματιών είναι διάχυτη, με μελωδίες που επανεμφανίζονται μεταμφιεσμένες, αλλά και μέσω των στίχων.

Η μεγάλη επιτυχία του άλμπουμ βρίσκεται στο μελετημένα φιλτραρισμένο και λιτό χαρακτήρα του. Χωρίς υπερβολές η επιτηδευμένα επικές στιγμές, το "Sigma" καταφέρνει να ακουστεί τόσο μεστό και ώριμο, γεμάτο συναίσθημα. Η μουσική ποικιλία είναι εμφανής σε κομμάτια σαν το ορχηστρικό "Their Passage, The Light", ενώ δε λείπουν οι εκρήξεις στα "Shine", το εξαιρετικό "Silence" ή το πολύπλευρο "Collision" με την ιδιαίτερη συναισθηματική κορύφωση και την πλούσια ενορχήστρωση. Το κλείσιμο με το "Sigma" θα έλεγε κανείς οτι ότιτουργεί σαν πρόλογος για την επόμενη δουλειά των Mother Of Millions, αφού μοιάζει με ανεκπλήρωτη υπόσχεση, παρουσιάζοντας μια κολλητική χορωδιακή μελωδία που ολοκληρώνεται κάπως πρόωρα.

Αν συγκρίνουμε και με τον προκάτοχο του "Sigma", το "Human", σε θέματα παραγωγής αλλά και συνολικής παρουσίασης βλέπουμε να υπάρχει μια αλματώδης βελτίωση. Η μίξη του Έκτορα Τσολάκη (Mahakala, Need, Poem κ.α.) είναι γι άλλη μια φορά υποδειγματική, με πεντακάθαρο αλλά και ογκώδη ήχο, ενώ το artwork του Παναγιώτη Τσαλαβρέττα ξεχωρίζει με την ιδιαίτερη χρωματική παλέτα του και το αινιγματικό του θέμα.

Σε τέτοιες δουλειές, θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερο επίτευγμα να στέκονται όλα τα κομμάτια σαν οντότητες, αλλά παράλληλα να δένουν τόσο αρμονικά σαν σύνολο. Και το "Sigma" είναι από τους δίσκους που οφείλουμε σαν ακροατές να ακούσουμε συνολικά, κάνοντας αυτό το ταξίδι όπως οι δημιουργοί του περίτεχνα σχεδίασαν. Μια άψογη δουλειά που όχι μόνο ανεβάζει κατά πολύ το status των Mother Of Millions, αλλά και της ελληνικής progressive σκηνής γενικότερα.