Mono

Αναμφισβήτητα, το "Hymn To The Immortal Wind" είναι μία από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Ανεξάρτητα από τα πορίσματα του ανούσιου διαλόγου για το αν η πέμπτη κυκλοφορία των Γιαπωνέζων post ροκάδων είναι η καλύτερη της ως τώρα καριέρας τους ή για το πόσο πολύ έχουν επηρεαστεί από τους υπόλοιπους μεγάλους του είδους (Godspeed You Black Emperor, Explosions In The Sky, Mogwai, κλπ.), αυτό στο οποίο οι περισσότεροι θα συμφωνήσουμε είναι πως οι Mono για άλλη μία φορά κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα δίσκο με τεράστια συναισθηματική φόρτιση, που μπορεί να συγκινήσει τον οποιοδήποτε ακροατή, rock και μη rock, με ακριβώς ίσες πιθανότητες.

Με downtempo, ως επί το πλείστον, μελαγχολικές ορχηστρικές συνθέσεις, μας ταξιδεύουν σε έναν άλλο κόσμο και παίζουν με την ψυχολογία μας λες και είναι κομπολόι. Σε κομμάτια όπως το "Pure As Snow" πιάνεται η καρδιά σου λες και βλέπεις ξανά τις τελευταίες σκηνές του "Χορεύοντας Στο Σκοτάδι", ενώ λίγα λεπτά αργότερα, στο "The Battle To Heaven", χαμογελάς λες και τράβηξες τέταρτο άσσο στην τελευταία μοιρασιά.

Ο δίσκος κυλάει εντυπωσιακά ομαλά και όχι μόνο κρατάει το ενδιαφέρον σου αμείωτο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, αλλά καταφέρνει να σε αποσπάσει από ό,τι κάνεις, ακόμα κι όταν δεν έχεις σκοπό να τον ακούσεις σοβαρά. Επίτευγμα όχι ιδιαίτερα εύκολο αν αναλογιστείς πως δεν έχει κολλητικά ριφάκια ή catchy στίχους ή έστω radio friendly διάθεση.

Απεναντίας, μιλάμε για δεκάλεπτα ορχηστρικά κομμάτια, δίχως πολύπλοκες δομές και με απολύτως καμία σχέση με το τι δίδαξαν οι πατέρες του ροκ μας, μερικές δεκαετίες πριν. Οι μαγευτικές μελωδίες από το πρωτότυπο παίξιμο των κιθάρων τους (ώρες ώρες μου φέρνουν στο μυαλό το μπουζούκι) χαρακτηρίζουν τη μουσική τους, ενώ το στιβαρό drumming δε σε αφήνει ούτε μια φορά να αποσπαστείς. Είναι δύσκολο να μη θαυμάσεις τη λιτότητα της μουσικής τους και το εντυπωσιακά ευρύ φάσμα συναισθημάτων που αυτή προκαλεί. Και για πόσο ευρύ φάσμα συναισθημάτων μιλάμε; Ας πούμε τόσο ευρύ που στις συναυλίες των Mono, όπως διαπίστωσα ιδίοις όμμασι, αρκετοί φεύγουν με βουρκωμένα μάτια, σιωπηλοί και ευγνωμονώντας το συγκρότημα για την ανεπανάληπτη μουσική εμπειρία που τους προσέφερε!

Είναι προφανές πως οι Mono ανήκουν πλέον στους μεγάλους του post rock. Ακόμα κι αυτός ο χαρακτηρισμός όμως είναι λίγος για το έργο τους. Εδώ και καιρό έχουν ξεφύγει από την πεπατημένη και έχουν μπει πλέον σε καλλιτεχνικά μονοπάτια που κοιτάζουν από ψηλά όλες τις ταμπέλες της μουσικής (rock, metal, pop, ορχηστρική, whatever) και φωτίζουν νέους μουσικούς δρόμους για να ταμπελοποιήθουν κάποια μέρα από τους ξερόλες στα media.

Τα φώτα της δημοσιότητας πολύ δύσκολα θα πέσουν πάνω σε μπάντες όπως οι Mono, μιας και δε σκοπεύουν να κάνουν ούτε μισό βήμα πίσω στο τι πρεσβεύουν, ώστε να γίνουν πιο radio/teen friendly. Προσωπικά δε χαλιέμαι. Πρώτον γιατί αυτή η ειλικρίνεια της μουσικής τους είναι που με έκανε να θεωρώ αριστουργηματικό το "Hymn To The Immortal Wind" και δεύτερον γιατί ως γνωστόν, ο... «υπόγειος» είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για να φτάσεις κάπου. Ευτυχώς για σας, προλαβαίνετε ακόμη το συρμό τους.