Mono

Πάντα το βρίσκω ιδιαιτέρως δύσκολο να γράφω κριτικές για μπάντες σαν τους Mono. Για μπάντες που το πόσο ευχαριστιέσαι το άκουσμά τους είναι άρρηκτα δεμένο με τη παρούσα συναισθηματική σου κατάσταση. Έτσι, για να μην ακροβατώ, γουστάρω Mono όταν είμαι μίζερος. Σιγά μην ντραπώ. Βέβαια, αυτο δεν σημαίνει ότι γουστάρω Mono, μόνο (!) οταν είμαι μιζέρος, αλλά τότε ας πούμε καταφέρνω και βιώνω καλύτερα τις συνθέσεις τους.

Αυτό προφανώς δεν είναι κάτι που συμβαίνει μονάχα σε μένα επειδή είμαι -πες- περίεργος, αλλά συμβαίνει σε όλους και είναι απολύτως κατανοητό. Το κατάλαβα εγώ, το κατάλαβε και η μπάντα, και γι' αυτό σαν έβδομη κυκλοφορία τους, έχουμε ένα διπλό άλμπουμ. Τα 'χεις ρε φίλε καλά με τον εαυτό σου; Θαμς-απ και χαμόγελα; Τέλεια. Πάρε το πρώτο, το "The Last Dawn". Είσαι από εκείνους τους γκρίζους που γουστάρουν να περπατούν στη βροχή και να γυρίζουν σπίτι μούσκεμα ώστε να καταλάβει κάποιος ότι είναι μίζεροι; Τo "Rays Of Darkness" γράφτηκε για την πάρτη σου.

48 λεπτά το πρώτο, 35 το δεύτερο. Συνολικά μιλάμε για πολύ Mono, αλλά να μην ξεχνάμε ότι στην ουσία είναι δύο διαφορετικές οντότητες και ως τέτοιες θα πρέπει να προσεγγιστούν. Όπως μάλλον κατάλαβες, το "The Last Dawn" έχει μία πιο αισιόδοξη αύρα (όσο γενικότερα αισιόδοξοι μπορούν να θεωρηθούν οι Mono) ενώ το "Rays Of Darkness" είναι πραγματικά ένας βούρκος. Κατά την ταπεινή μου αποψάρα, δεν έχει κανένα ιδιαίτερο νοήμα να ξεκοκκαλίζει κανείς κυκλοφορίες τέτοιων μπαντών, καθώς το έργο τους είναι τέτοιο που ρέει, και κάτι που ρέει δεν το σταματάς, το αφήνεις να σε πάει, και όπου σε βγάλει.

Την πικρή την αλήθεια θα την πω, και εκεί που μ' έβγαλε το "The Last Dawn" δεν μου πολυάρεσε. Μου φάνηκε λιγάκι άνοστο αν και βεβαίως ταξιδιάρικο. Πώς να μην είναι άλλωστε; Στους Mono αναφερόμαστε. Μιλώντας πιο συγκεκριμένα, το "Kanata" είναι πανέμορφο και ίσως το πρώτο τραγούδι της μπάντας στο οποίο εντοπίζω παραδοσιακες ιαπωνικές φόρμες στη σύνθεση των κομματιών τους. Το υπόλοιπο "Dawn" όμως κινείται στην πεπατημένη και, παρ' όλη την γενικότερη ποιότητα, δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει ιδιαίτερα, ιδίως αν έχεις πάρει και παρόμοιες τζούρες, αλλά καλύτερες (βλέπε "Hymn To The Immortal Wind").

Βέβαια, τώρα περνάμε στο "Rays Of Darkness" και εδώ μιλάμε για ατόφιο μαυρομίζερο νταβατζιλίκι. Το "Recoil Ignite" που ανοίγει τον δίσκο αρχικά δεν θα σε προϊδεάσει για κάτι που δεν θα περίμενες από τους Ιάπωνες, αλλά όσο κυλάει το κομμάτι και αισίως μετά το δέκατο λέπτο πιάνεις το vibe πώς κάτι είναι πολύ διαφορετικό εδώ πέρα. Οργισμένο και χαώδες.

Συνεχίζοντας, έχεις κομμάτια σαν το "Surrender" που απλά σου ρουφάει την οποιαδήποτε αισιόδοξη διάθεση από μέσα σου. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει, αλλά οι νότες αυτές που επαναλαμβάνονται αυτό μου βγάζουν. Μπαίνει και κάποιο μυστήριο πνευστό κοντά στο τρίτο λεπτό του κομμάτιου και ξανά, βούρκος στον βούρκο. Το κομμάτι μου θυμίζει πολύ έντονα τους Crippled Black Phoenix επί "Night Raiders / Resurrectionists" και αυτό μόνο ως θετικότατο μπορεί να το δει κανείς.

Μετά όμως, έχεις το "The Hands That Hold The Truth". Για όποιον ρομαντικό που το στοιχείο της έκπληξης ακόμα τον γοητεύει, καλύτερα να προσπεράσει αυτήν εδώ την παράγραφο. Λοιπόν, το build-up είναι αργό και απόκοσμο, ίσως μάλιστα σε υπερβολικό βαθμό. Απλές κιθάρες και τίποτα άλλο που πατάνε πάνω σε μία μάλλον αγχωμένη μελωδία. Πέντε λεπτά προχωράνε έτσι, και ξαφνικά, Tetsu Fukagawa, των Envy. Έχω πολύ καιρό να ενθουσιαστώ έτσι με guest συμμετοχή σε δίσκο. Τα ξεσκισμένα φωνητικά του Tetsu πετάγονται από το πουθενά και προσδίδουν μία πρωτοφανή ατμόσφαιρα σε κομμάτι των Mono. Συνεργασία μεγατόνων και πραγματικά άψογο αποτέλεσμα. Αυτό βέβαια σας το λέει κάποιος φαν της post-hardcore / screamo σκηνής. Δεν μπορώ καν να φανταστώ πως θα το προσεγγίσει κάποιος -ξένος με τον ήχο- οπαδός των Mono.

Oι Ιάπωνες με αυτή τους την κυκλοφορία μας έδειξαν πως κατέχουν ακόμα αυτό που κάνουν με το "The Last Dawn", αλλά και μας παρουσίασαν ένα τελείως καινούργιο πρόσωπο με το "Rays Of Darkness". 15 χρόνια καριέρας και τα κάνουν όλα ακόμα σωστά. Ο δίσκος (οι δίσκοι;) μπορεί να μην είναι το απόλυτο Mono άκουσμα για κάποιον βαμμένο φαν, αλλά είναι σίγουρα εξαιρετικά ενδιαφέρων και φρέσκος.