​מזמור (Mizmor)

Υπάρχουν κυκλοφορίες που σε στιγματίζουν. Που τις οικειοποιείσαι σε μεγάλο βαθμό, όπου αποτελούν προέκταση των δικών σου βιωμάτων, σκέψεων, προβληματισμών. Το προ τριετίας, πλέον, "Cairn" των Mizmor είναι ένα τέτοιο άλμπουμ για εμένα. Ο υπαρξιακός black/doom/sludge μονόλιθος, είχε τέτοια ορμή που αποτέλεσε το προσωπικό μου νο.1 για το 2019, δίχως έκτοτε να ξεκολλάει από τα ηχεία μου, πως θα μπορούσε άλλωστε. Βέβαια, το κάλεσμά του ήταν τόσο ισχυρό, ώστε να ρίξει άγκυρα και σε άλλα μέλη του σάιτ, με αποτέλεσμα να το συμπεριλάβουμε στα 100 metal άλμπουμ των ‘10s, όπως τα ξεχωρίσαμε κατά την ταπεινή μας άποψη.

Το μονοπάτι του A.L.N. από το ισοπεδωτικό "Yodh" και έπειτα, είναι μονόδρομος, ανυφορικός, δυσβάσταχτος, περιπετειώδης μέσα στις κακουχίες του. Ο καλλιτέχνης έχει αποφασίσει να μετουσιώνει τους ενδόμυχους προβληματισμούς του με μια απόλυτη ειλικρίνεια, που τον καθιστά παράλληλα ευάλωτο καθώς και υπερβατικό. Σε πλήρη αντίθεση με το αδυσώπητα αργό και βαρύ βηματισμό των συνθέσεων των Mizmor, όπου κάθε δευτερόλεπτο εσωκλείει κύματα συναισθημάτων και ηχητικής πίεσης, το αίσθημα που αυτές αφήνουν είναι χειμαρρώδες και αφοπλιστικό. Το ταξίδι του A.L.N. από τον πηχτό συνδυασμό ηχοχρωμάτων του ντεμπούτου, σε πλήρη αντιστοιχία με την πολύπλευρη σχέση του με το θείο, έως την αποκήρυξή του και την επιλογή του Σισύφειου δρόμου στο προαναφερθέν "Cairn", είναι αυτό της μεταμόρφωσης.

Το "Wit's End", είναι ένα διμερές, 30λεπτο EP το οποίο καταφθάνει σε μια κομβική περίοδο. Πνευματικά, αποτελεί το μετέωρο επόμενο βήμα ενός μουσικού που χαρτογράφησε στο παρελθόν ηχητικά την εσωτερική του πάλη και πλέον γύρισε το βλέμμα προς τα έξω, προς τα πάνω. Ηχητικά, είναι η απάντηση στο αίνιγμα του εάν η συνεργασία του με τον Andrew Black στο "Dialetheia" θα άφηνε απολήξεις στο κυρίως έργο του. Το εν λόγω άλμπουμ, είδε το σχήμα να εξερευνά drone/ambient ηχοτοπία, δίνοντας έμφαση στη μετάφραση του όγκου που χαρακτηρίζει το ηχόχρωμα της σε μια νέα γλώσσα. Η παρούσα κυκλοφορία είναι επίσης επηρεασμένη από τις παρατηρήσεις του A.L.N. σχετικά με την κοινωνική αποξένωση, τον εναγκαλισμό με τον παραλογισμό και την εγκατάλειψη των δεδομένων, τη στροφή προς τον παραλογισμό ως ερμηνεία ενός σύνθετου φαινομένου.

Το "Wit's End" εκφράζει την αγανάκτηση του καλλιτέχνη για την εγκατάλειψη της λογικής. Η έρημος αυτήν τη φορά δεν είναι αυτή των πειρασμών όπως στο "Cairn", αλλά αυτήν της πνευματικής ένδειας. Το τέλος του πνεύματος, δεν είναι κάποιος καντιανός αφορισμός, αλλά η αποστροφή που και η απομόνωση που βίωσε ένα άτομο που θεώρησε τη νοηματοδότηση του κοινωνικού ως όν, από την ίδια την κοινότητα η οποία εγκατέλειψε τη σκέψη προς τέρψιν θεωριών συνομωσίας, εγκατάλειψης της επιστήμης, καθώς και των αποφάσεων που εκβίασαν αυτές τις καταστάσεις. Είναι η πρώτη φορά που οι Mizmor πραγματεύονται θέμα που αφορά το έξω, το άλλο.

Οι δύο συνθέσεις του άλμπουμ αποτελούν τις δύο οδούς της πύλης του εξωφύλλου. Η πρώτη, το δεκαπεντάλεπτο ομότιτλο άσμα, το οποίο είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε αποσβολωμένοι συνοδεία του άριστου animation του video clip του στο Roadburn Redux, ηχεί ως η νοητή post-"Cairn" συνέχεια στο προαναφερθέν μονοπάτι. Η δεύτερη, το "Pareidolia", παρουσιάζει μια πειραματική ενσωμάτωση του drone/ambient του "Dialetheia" στα αποδομημένα ηχητικά μέσα των Mizmor. Όσον αφορά το "Wit's End", αυτό λειτουργεί ταυτόχρονα ως υπενθύμιση, ανατριχίλα και εξέλιξη. Από την έναρξή του με το, διαμέσου κασέτας, sample-άρισμα ενός λογύδριου του A.L.N. το οποίο δίνει το στίγμα, μέχρι τη σιωπή του φινάλε, η οδύνη επανέρχεται. O Debussy είχε υποστηρίξει πως μουσική είναι το κενό ανάμεσα στις νότες, και θεωρώ πως αυτό αρκεί να αφηγηθεί την πορεία της σύνθεσης.

Απότομες επιταχύνσεις, χτύποι στα τύμπανα που προκαλούν ωστικές καθιζήσεις, παντελής απουσία ήπιων τεχνοτροπιών. Το "Wit's End" είναι οργισμένο, είναι ένα δίκοπο μαχαίρι, τα μόνα σημαντικά κατά τον Asimov, που μετατρέπει την αγανάκτηση σε τρωτό σημείο. Ο A.L.N. έχει εξοργιστεί με την κοινωνία που η ίδια τον έφερε στο φως, και τώρα γυρίζει την πλάτη της στην ομορφιά του παραλόγου και της εμπειρίας, προς τέρψιν της μεταφυσικής. Ξανά, η φωνή του λειτουργεί ως το απόλυτο μουσικό όργανο. Οι κραυγές, τα ουρλιαχτά, κάθε τονικότητα και μεταφορά, αυτή η πολυσχιδής ερμηνεία, βρίσκουν στόχο στο διάφραγμα. Δεν γνωρίζω άλλο σύγχρονο frontman στον ακραίο ήχο του οποίου τα φωνητικά να παραλύουν, εκπέμποντας μια αταλάντευτη και άχρονη κρισιμότητα.

Με τον όρο «παρειδωλία» περιγράφονται τα ψυχολογικά φαινόμενα όπου ασαφείς εξωτερικές παρατηρήσεις εκλαμβάνονται, εξαιτίας ενδόμυχων προβολών των παρατηρητών, ως σαφέστατες. Κοινώς, η τάση θρησκευτικών και όχι μόνο ομάδων να ερμηνεύουν γεγονότα ως σημάδια, οι αλληγορικές τελεολογικές προφητείες, οι «ενδείξεις» ύπαρξης της μεταφυσικής, οι θεωρίες συνομωσίας και οι ψευδοεπιστημονικές απόψεις. Η αντίστοιχη σύνθεση, κατά έναν ευφυή τρόπο, απεικονίζει ηχητικά την έννοια ως έναν θρυμματισμένο καθρέπτη, μια αντανάκλαση σε μια λίμνη, μια φιγούρα στον ορίζοντα, ένα οικείο σφύριγμα του ανέμου. Οι Mizmor αφού τοποθετήθηκαν για τη διαφαινόμενη αυτοκαταστροφή μας, το «Μεγάλο Φίλτρο» του Φερμί, οικειοποιούνται με noise και post φωνητικά, με κρυφές δυσαρμονίες, με κακόφωνη ισορροπία και εξωτικά synths, το διαφαινόμενο τέλος των αισθήσεων. Μια τελευταία κατάθεση, μια εξωσωματική, ονειρική εμπειρία.

Το "Wit's End" στέκει αυτόνομο, παρουσιάζοντας το σχήμα σε κίνηση, αποκαλύπτοντας το μελλοντικό του προσωπείο. Η, φαινομενική, απόσταση των δύο συνθέσεων κρύβει μια βαθύτερη αντιπαραβολή ώστε στην ολότητά της, η κυκλοφορία να διακατέχεται από ένα σαφή, θεματικό και ηχητικό προσανατολισμό. Οι Mizmor στόχευσαν εκ νέου σε συγκεκριμένα συναισθήματα, επιλέγοντας να τοποθετηθούν πάνω σε ένα ζήτημα λεπτό, να διαβούν μια ισχνή ισορροπία. Το "Wit's End" είναι άβολο, ένας εκφραστής μιας εσωτερικής διαμάχης και μια κραυγή αγωνίας. Όπως όμως είχε δηλώσει και ο Lawrence Krauss στο "A Universe From Nothing", βιβλίο - επιρροή στους Mizmor, η πραγματικότητα δεν μας χρωστά παρηγοριά και κατανόηση, αλλά διαρκή πρόκληση των αισθήσεων και των πιστεύω. Σε ένα παιχνίδι της μοίρας, το 2019 έκλεινα την παρουσίαση του "Cairn" με την αναφορά στην επί σκηνής απόδοσή του στο Roadburn του 2020. Που να ήξερα. Εύχομαι σε λίγους μήνες ό,τι στέρησε η πανδημία να επιστραφεί στο φετινό φεστιβάλ, όπου το σετ αυτό προβλέπεται να λάβει χώρα, υπενθυμίζοντας μεγαλοπρεπώς την εσωτερική αντίσταση στην εγκατάλειψη, την οποία το "Wit's End" καυτηριάζει, μετατρέποντας το παρόν σε ήχο.

Bandcamp