Mizmor & Thou

Για το ξαφνικό σοκ και όσα βιώσαμε στο συνεργατικό σετ των Mizmor και Thou στο φετινό Roadburn τα είπαμε. Η κρυφή σύμπραξη - έκπληξη που ακούει στο όνομα "Myopia" δεν γίνεται να προσεγγιστεί απλώς ως ένα stage act, αλλά ως ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ με βάθος και ουσία. Οι δύο πλευρές της απρόσμενης αυτής συνένωσης, δεν είναι ξένες στην ιδέα. Θαρρώ, και ελπίζω, πως οι μνήμες του "May Our Chambers Be Full" είναι ακόμη νωπές. Το άλμπουμ αυτό όμως διακατέχεται από μια ατμόσφαιρα διαφορετική, και δεν ευθύνεται απλώς η ηχητική του κατεύθυνση.

Στο πάνελ του Roadburn περί συνεργασίας και κοινότητας, είχα την τιμή να ρωτήσω τους εμπλεκόμενους αναφορικά με το πώς προέκυψε η κυκλοφορία. Όπως μου εξήγησαν, η αρχική ιδέα ήταν να κυκλοφορήσουν οι Mizmor και Τhou ένα split, σε πιο παραδοσιακό χαρακτήρα. Όμως, με παρότρυνση των δεύτερων, τα πλάνα άλλαξαν αφού κεντρικό ζητούμενο των συμμετεχόντων ήταν να αντιμετωπίσουν και νέες καλλιτεχνικές προκλήσεις, πιέζοντας εαυτούς κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων. Εδώ εμφανίζεται και το παράδοξο του δίσκου.

Θεωρητικά, τα ηχοχρώματα των Mizmor και Thou δεν απέχουν αρκετά μεταξύ τους ώστε να μην μπορούσε κάποιο άτομο να φανταστεί ένα πιθανό αμάλγαμα. Οι ακροάσεις όμως του "Myopia", αποκαλύπτουν μια ισχυρή, ενοποιημένη ταυτότητα, η οποία δεν φαντάζει ως μια μέση, στενή οδός καταμεσής των δύο πόλων. Αντιθέτως, στο καφέ των ηχοτοπίων των οκτώ αυτών συνθέσεων, χαρτογραφείται ένας ατμοσφαιρικός κόσμος ο οποίος είναι προϊόν διάσπασης, αποδόμησης και επανασύστασης. Οι δύο μπάντες οδηγήθηκαν στα όριά τους.

Ο A.L.N., όπως αποτυπώθηκε και στη ζωντανή μεταφορά του έργου, ανέλαβε τα ηνία της ηχητικής καθοδήγησης. Πράγματι, η πελώρια σκιά της ψυχρής μονολιθικότητας των Mizmor εμπότισε την ρευστότητα του ατίθασου πυρήνα των Thou. Με τους δεύτερους να διαθέτουν το χάρισμα, άμεση απόρροια της φιλοσοφίας τους, να ενσωματώνουν ενέργεια, ρυθμικότητα και κίνηση στα πιο πνιγηρά μουσικά τοπία, ο δίσκος επιτυγχάνει να μετατραπεί από ένα funeral doom έργο σε έναν ολιστικό θρίαμβο της επίπονης, ακραίας, ηχητικά και φιλοσοφικά, μουσικής. Η ψυχή του "Myopia" είναι black metal, ο φλοιός του όμως δεν είναι παρά ένας θορυβώδης, λασπωμένος μα αεικίνητος πειραματισμός. Ο Bryan Funck αντιλαμβάνεται πως η εκφορά των φωνητικών του μπορεί να σκίσει ψυχές πάνω σε blackened doom χωρία και παραδίδει μερικά από τα πιο επιβλητικά φωνητικά της καριέρας του. Ο A.L.N., υπενθυμίζει ξανά πως οι κραυγές του κουβαλούν όλο το υπαρξιακό βάρος που αναζητάται στον σύγχρονο ακραίο ήχο, ηχώντας ανεπανάληπτες.

Αν θα έπρεπε, εντελώς αναίτια, να παρομοιάσω το συναίσθημα των ακροάσεων, θα ήταν με την επίγευση της συνειδητοποίησης. To "Myopia" ορθώνεται ως ένα οργισμένο έργο απόγνωσης, ως η φωνή ενός καταραμένου, προφήτη - παρία ο οποίος βλέπει στο βουβό και απαθές πλήθος δόλια ζευγάρια μάτια να αναμετρώνται με το ύψος τους. Είναι ο ήχος ενός σπόρου που δηλητηριάζει μυαλό και καρδιά με το μήνυμα της ανυπακοής, της ανατροπής και του ασυμβίβαστου, σκοτώνοντας έτσι τα παράσιτα (τα πραγματικά, όχι αυτά που βαπτίζονται από τους εκμεταλλευτές τους). Είναι η αποκάλυψη της φύσης των κοινωνικών δεσμών. Με το ομότιτλο κομμάτι να ορθώνεται ως κορύφωση της κραυγής αυτής, ο δίσκος απαιτεί προσήλωση ώστε η παλίρροια του να μην πνίξει ακροατές και ακροάτριες.

Από την νεκρική πρώτη κραυγή του "Prefect", που καθιστά σαφές πως αυτό το ταξίδι θα επιφέρει μεταμόρφωση, μέχρι την αγωνιώδη κορύφωση του "The Root", το "Myopia" ηχεί καθηλωτικά συμπαγές. Οι Thou πάνε στις μεταβατικές πύλες του φετινού "Wit’s End" των Mizmor και τις καλύπτουν με μελάσα ώστε να διαβεί από μέσα τους ευέλικτο και φουριόζο. Στον αντίποδα, οι περιπλανήσεις των Thou σε εύφορα ηχητικά χωράφια παίρνουν τέλος και η καταδίκη των Mizmor τους επιστρέφει σε εποχές "Heathen". Η κιθαριστική προσέγγιση κινείται αυτόνομα αλλά και σε πλήρη συντονισμό με τους ρυθμούς. Τα leads και τα riffs αποκαλύπτονται όσο επιμένεις να κοιτάς μέσα στο σκιερό τους δάσος, φανερώνοντας μια ασυνήθιστα ποιοτική πληθώρα. Η άνεση με την οποία το ορμητικό "Drover Of Man" μετατρέπει την μελαγχολία σε όπλο, επαφίεται σε μια οικειότητα, την οποία θυμάμαι να με κάνει βουρκώνω εκείνο το βράδυ στο 013 όταν το άφηνα να με παρασύρει στο δικό της τέλος.

Το "Myopia" είναι υπερβατικό, επειδή καταλήγει να ντύσει τις ακροάσεις με την πανοπλία του συσσωρευμένου φορτίου. Αν το συγκλονιστικό "Cairn" ήταν ένα μοναχικό άκουσμα, το "Magus" μια κατάθεση μεγαλείου προορισμένη για αυτιά με αντοχές, αυτό το άλμπουμ είναι ο ηλεκτρισμός που δίνει παλμό σε έναν ήχο αυστηρά οριοθετημένο. Οι ακροάσεις, αποκαλύπτουν το διευρυμένο όραμα των δημιουργών, που όπως και η βασική, ανατριχιαστική μελωδία του "Indignance", είναι ικανό να φέρει ετερόκλητους ψυχισμούς κοντά, δημιουργώντας δεσμούς κατά την έκρηξή της.

Πρώτα και κύρια, κυκλοφόρησαν, έτσι, απλά, ένα άλμπουμ που οι επιφανειακές και εφήμερες αναγνώσεις πιθανώς να προσπεράσουν. Όχι, δεν είναι ένα ακόμη προϊόν της «μόδας» των συμπράξεων. Αντί να δαιμονοποιείται η αυξανόμενη αίσθηση κοινωνικότητας στον ακραίο metal ήχο, θα ήταν προτιμότερο, κατά τη γνώμη μου, να αντιληφθούμε την πραγματικότητα που γεννάει τέτοιες τάσεις σήμερα, μακριά από ρομαντισμούς, αναθρεμμένες στο βάρος του κοινωνικού μηδενισμού. Η σύγχρονη καταδίκη, ηχητικά βρίσκει δίοδο σε ένα δίσκο που εσωκλείει την απελπισία, της δίνει επίκαιρο στίγμα, και σπάει τις αλυσίδες με λυτρωτικό τρόπο. Που βαπτίζει την απάθεια και τον συμβιβασμό ως μυωπία γιατί σημασία έχει το όραμα, το οποίο με κάθε χτύπο των τυμπάνων ηχεί ασυναγώνιστο.

"I'm an insect who dreamt he was a man and loved it. But now the dream is over. And the insect is awake."

Bandcamp
Youtube