Mitch Laddie

Το blues σε κάθε παρακλάδι του μονίμως βρίσκει νέες αφορμές για να ανθίσει νέα μπουμπούκια. Μπορούμε πλέον να πούμε ότι στον χώρο του blues rock η εμπορική επιτυχία του Joe Bonamassa έχει δώσει την αφορμή σε δεκάδες άλλους πιτσιρικάδες να βγουν στο προσκήνιο και ένας από αυτούς είναι ο Mitch Laddie.

Έχοντας ήδη στα 21 του παίξει δίπλα στον Walter Trout και αφήσει πίσω του ένα πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο, βρίσκει το περιθώριο να μας εντυπωσιάσει φέτος με το "Burning Bridges". Παίζοντας σκληρότερα και βαρύτερα από τους περισσότερους του χώρου του, ο Mitch Laddie επιδεικνύει έναν τσαμπουκά απρόβλεπτο για μουσικό της ηλικίας του. Μπολιάζει τα blues του με Sabbathικό rock, κάτι που είναι εμφανές από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου "Time Is Running Away". Γι' αυτό βέβαια θα πρέπει να ευγνωμονεί και τον μπασίστα του, Rhian Wilkinson, που του δίνει τη δυνατότητα να κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση παρέχοντάς του όλη τη βρωμιά που ο ήχος αυτός απαιτεί στις χαμηλές συχνότητες.

Σε αυτό το στυλ συνεχίζει, εξίσου εντυπωσιακά, και για τα δύο επόμενα τραγούδια, "Paper In Your Pocket" και "Take A Bite", αλλά σύντομα αποδεικνύει ότι μπορεί να κινηθεί και σε πιο καθαρά blues ή έστω λιγότερο βαριά blues rock μονοπάτια όπου μάλιστα έχει και μεγαλύτερο περιθώριο να επιδείξει την κιθαριστική του δεξιοτεχνία. Συγκεκριμένα τα funky "Would You?" και "What Are You Living For?" το ακουστικό "Changing Tides & Burning Bridges", τo δυναμικό "Gone", τα πιο κλασικά "Getting It Right" και "Inner City Blues" (διασκευή Marvin Gaye), αλλά και τα αργά "Give You The World" ή το εννιάλεπτο "Mr. Johnson Revisited", όλα αναδεικνύουν ότι ο Mitch Laddie είναι ικανότατος και στα τρία πράγματα με τα οποία καταπιάνεται. Το παίξιμό του είναι προορισμένο για να τον εντάξει μελλοντικά στους μεγάλους της blues γενιάς του, η φωνή του είναι ήδη ώριμη και ικανή για περίπλοκες μελωδίες (κάτι που πήρε χρόνια στον Bonamassa να καταφέρει) και η συνθετική του δεινότητα δίνει υποσχέσεις για ανοδική εξέλιξη με κάθε μελλοντικό του άλμπουμ.

Το "Burning Bridges" έχει ήδη βάλει υποψηφιότητα για τον blues rock δίσκο της χρονιάς, αν και βιασύνη δεν υπάρχει. Ο χρόνος φαίνεται ότι θα κυλάει υπέρ του Laddie από τούδε και στο εξής.