Minsk

H μπάντα είναι μεταξύ των μεγαλυτέρων στον παράξενο και καινοτόμο χώρο του ατμοσφαιρικού sludge metal. Έξι χρόνια χωρίς ολοκληρωμένη κυκλοφορία, είναι αρκετά. Το 2011 με την αποχώρηση του Anthony Couri, κόντεψαν να διαλυθούν. Ουσιαστικά το είχαν παρατήσει. Αλλά να τελικά που οι προσευχές μας εισακούστηκαν και ακούμε ξανά τις μοναδικές συνθέσεις τους.

Για να μην αναφέρω άπειρες φορές στο κείμενο τους Neurosis, θα πω λιτά ότι οι εκ Σικάγο ορμώμενοι Minsk, είναι από τις ελάχιστες μπάντες, κατ' εμέ, που θα μπορούσαν να σταθούν δίπλα στους πατέρες σαν ίσοι. Είναι η μπάντα που από μαθητής, έγινε ταχύτατα δάσκαλος. Το συγκρότημα που κατάφερε, χρησιμοποιώντας όλο το έμφυτο ταλέντο της, να φτάσει στην κορυφή και όπως φαίνεται παρά τις αλλαγές, τα χρόνια και την εξέλιξη, να παραμένει πανεύκολα εκεί. Πείτε με υπερβολικό, αλλά στο νέο δίσκο βρήκα συνθέσεις που ξεπερνούν πολλά μου ακούσματα, μεταξύ προοδευτικών, ακραίων και σάπιων μπαντών από doom, sludge, space και stoner παρακλάδια.

Η ηχογράφηση, η παράγωγή και η μίξη έγιναν από τον τεράστιο Sanford Parker, ο οποίος έπαιζε μπάσο επί χρόνια στην μπάντα -πριν το κενό τους- και σίγουρα θα τον έχετε απολαύσει σε δουλειές του με τους Buried Αt Sea, Corrections House, The High Confessions, Nachtmystium και Twilight! Οι κιθάρες του, οι γραμμές του, τα πλήκτρα και τα εφέ του, αλλά κυρίως οι ιδέες του είναι πρωτοπόρες κι εδώ το αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο, όντας στην παραγωγή του "The Crash & The Draw". Ουσιαστικά δεν έφυγε ποτέ από την ομάδα, αλλά πλέον είναι εξ αποστάσεως μέλος της αγέλης αυτής. Νέος drummer και νέος μπασίστας, αλλά και δεύτερη κιθάρα για πρώτη φορά μετά από δέκα και βάλε χρόνια στην μπάντα. Νέα αρχή λοιπόν και ένα άλμπουμ που από τα πρώτα ακούσματα σε κολλάει στον τοίχο. Σου παίρνει τα μυαλά.

Αν είσαι οπαδός τους, θα συγκινηθείς. Αν αγαπάς το είδος θα εκπλαγείς ευχάριστα. Αν είσαι ανοιχτόμυαλος θα ακούσεις τον καλύτερο δίσκο των τελευταίων ετών στον χώρο. Οι συνθέσεις χτίζονται πανέμορφα. Έχουν όσο ψυχεδέλεια χρειάζονται, όσο προοδευτικότητα χωράει και όσο πολυπλοκότητα τους ταιριάζει. Οι στίχοι τους έχουν επηρεαστεί από τον «άνθρωπο από τον Λίβανο», που ακούει στο όνομα Χαλίλ Γκιμπράν και από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο. Μονολιθικά λόγια που κρύβουν ανατολή, έρημο, σκόνη, ανέμους, φαντάσματα και σκοτάδι. Σκέψεις δυσνόητες, αλλά ατμοσφαιρικές. Ιδέες σε αποσύνθεση, γεμάτες ψευδαισθήσεις και οργή.

O δίσκος έχει τα πάντα. Είναι αριστούργημα στ' αυτιά μου, ένα διαμάντι για τα γούστα μου. Είναι προοδευτικός. Ξεπερνάει τα στεγανά του metal. Είναι σκληρό, βαρύ και ασήκωτο. Είναι όμως και ψυχεδελικό και ατμοσφαιρικό. Τα χωράει όλα. Είναι η καλύτερη δουλειά τους. Από το ξεκίνημα με το "To The Initiate" χάνεσαι στο progressive τους και αναρωτιέσαι τελικά αν τα μυαλά τους είναι στην θέση τους. Αμφιβάλλω, γιατί τέτοιες συνθέσεις δεν φτιάχνονται εύκολα από νοήμον θνητό. Αποθεώνω, ε; Εμ, τι να κάνω. Έχω πάθει πλάκα. Και είμαστε ακόμα στο εναρκτήριο κομμάτι. Το οποίο ρε πούστη μου τα έχει όλα. Κάνει περίληψη στο τι είναι τούτοι εδώ. Τι έφτιαχναν και τι μπορούν να καταφέρουν πλέον. Κι έτσι μετά από δεκατρία περίπου λεπτά σε στέλνει συστημένο στο επόμενο "Within And Without" για να μαγευτείς. Να μαγευτείς με στυλ που μπορεί να βρεις σε παμπάλαιους δίσκους των Paradise Lost και ρυθμικά περάσματα που δεν έχουν ούτε djent μπάντες. Είκοσι λεπτά και σου χουν κάνει ζημιά. Για να ακολουθήσουν άλλα είκοσι, με την τετραλογία των "Onward Procession". Όλο το metal σε μια ιδέα. Δεκάδες μουσικά παρακλάδια και επιρροές από παντού. Αυτό είναι μαγκιά. Η δημιουργία τέτοιων κομματιών. Ζηλεύω. Δεν ξέρω αν το κάνει άλλος καλύτερα αυτή τη στιγμή. Οργή και μετά μελωδία. Λυρισμός και μετά πόλεμος. Αυστηρότητα και μετά χαλαρά περάσματα. Πόνος και μετά χάδι. Δεν παίζει να είναι τόσο κάλοι. Κι όμως με έχουν ναρκώσει. Ρε, αυτοί μου θύμισαν για τα καλά πόσο ζόρικοι είναι. Ειδικά, προσπερνώντας το ambient "Conjuction", αφού έπεσα στην αγκαλιά του "The Way Is Through" το ένιωσα στο πετσί μου. Είναι ύπουλο. Σε γλυκαίνει και σε ξεγελά στην αρχή. Σε αποπλανεί με την μελωδία του και το γαλήνιο χτίσιμο του, για να σε ξεσκίσει μετά. H επικούρα που κρύβουν τα πολεμικά τύμπανα του  "To You There Is No End" δημιουργεί μια προσωρινή εκεχειρία μεταξύ των δύο συνθέσεων. Αφού το επόμενο "To The Garish Remembrance Of Failure" ξαναστήνει σκηνικό πολέμου. Παρατάσσει τα κανόνια και με ασύλληπτους ήχους βομβαρδίζει πανέμορφα το είναι σου. Ασύλληπτα φωνητικά και αν και αρκετά απλό (λέμε τώρα) δείχνει ότι το ταλέντο δεν κρύβεται. Όλα κλείνουν στο "When The Walls Fell" με μια ζαλάδα. Σφαλιάρα. Πονάς και συνεχίζεις να απορείς, πως χωράνε τέτοιες κομματάρες μαζεμένες σε μια κυκλοφορία.

Έλεος. Δεν έδειξαν κανένα έλεος. Έπρεπε ό,τι δεν βγάλανε τόσα χρόνια να το χωρέσουν εδώ; Ναι! Έπρεπε. Για να αποδείξουν ότι είναι τεράστιοι! Δίσκος δύσπεπτος, αλλά με μεγάλη καλλιτεχνική αξία και εξαιρετικό μουσικό όραμα. Δείξε υπομονή, καθώς η σκληρή πρώτη ακρόαση, δεν καταπίνεται εύκολα. Θέλει καλό μάσημα. Μετά, απλά θα κοσμεί τα αγαπημένα σου και θα βρυχάται νεκρικά για μια ζωή στο πλάι σου.