Metallica

Φανταστείτε μια μισοσκότεινη αίθουσα. Καπνός από τσιγάρα και λάμπες πετρελαίου να φωτίζουν με δυσκολία το στρογγυλό τραπέζι με την πράσινη τσόχα. Γύρω από το τραπέζι γνωστές φυσιογνωμίες που κάτι σας θυμίζουν. Η κάμερα πλησιάζει και τότε ξεκινάτε να ξεχωρίζετε φάτσες και φωνές. Στο τραπέζι και στα χέρια των παιχτών τραπουλόχαρτα. Ένας από τους παίκτες δείχνει τις 4 κυρίες που κρατά και όλοι ή μάλλον σχεδόν όλοι πετάνε τα χαρτιά τους με δύναμη στο τραπέζι βρίζοντας, οι περισσότεροι με αγγλική προφορά. Μια περίεργη μορφή με παιδικά ρούχα δεν έχει δείξει τα χαρτιά της ακόμη...

Όχι, μην αλλάζετε site, την κριτική του νέου άλμπουμ των Metallica θα διαβάσετε, όχι το σενάριο ταινίας του Guy Ritchie. Η παραπάνω παράγραφος έχει περιέργως κάποια σχέση με τη νέα δουλειά της Ulrich & Hetfield Co, σχέση που θα ανακαλύψετε στο τέλος του κειμένου μαζί με το mail μου το οποίο μπορείτε να χρησιμοποιήσετε σαν κυτίο παραπόνων αν (και;) αυτή η έμπνευση δε μου βγει όπως την έχω σκεφτεί.

Ας ξεκινήσουμε με τα δεδομένα (τους ψιλοκέντρισες το ενδιαφέρον, προχώρα μην τους χάσεις τώρα): Καινούργιο άλμπουμ τεράστιας μπάντας που όλοι περιμένουμε με το δάκτυλο στη σκανδάλη, γιατί είμαστε οπαδοί με αναφαίρετα δικαιώματα την κριτική και την απαίτηση για αριστουργήματα, που εσύ μικρέ καλλιτέχνη πρέπει να έχεις στο τσεπάκι κάθε 2 ή 3 χρόνια. Δε δεχόμεθα δικαιολογίες, δε δεχόμεθα παρεκκλίσεις από την πορεία που εμείς έχουμε σκεφτεί για σένα και θέλουμε να κρατάς πάντα γεμάτη τη στέρνα μας με τη καλή μουσική για να ξεδιψάμε ανά πάσα στιγμή.

Αν και τυχόν ποτέ παρεκκλίνεις από το στόχο, τότε θεωρείσαι ένας τιποτένιος κυνηγός του χρήματος που αλλάζει ύφος για να προσεγγίσει αλλόθρησκους φτηνούς οπαδούς, οι οποίοι καταναλώνουν χιτάκια χωρίς να πονάνε τη μουσική σου, χωρίς να ξέρουν με ποιές κιθάρες ηχογράφησες τα σόλο σου και ούτε καν διαβάζουν τους στίχους και τα "thanks to" στο βιβλιαράκι του cd σου. Αν είσαι ένας από αυτούς, η μόνη σου σωτηρία είναι η μεταμέλεια και η επιστροφή στις αξίες που όλοι εξήραμε κατά το παρελθόν. Αλλιώς καίγεσαι αιωνίως στην pop κόλαση, περιτυλιγμένος από φλεγόμενα δολάρια.

Κύριοι Metallica λοιπόν εσφάλατε. Και έσφαλατε πολλάκις. Προσπαθήσατε εν έτει 1996 από ήρωες του metal να γίνετε βασιλιάδες του ροκ. Που πας κύριε; Ποιόν ρώτησες για αυτή σου την απόφαση; Ποιόν ενδιαφέρει για το σπίτι που έκτισε ο Jack, τι του είπε η μάνα του και ποιός διάολος είναι αυτός o Ronnie; Να ήταν ο Dio τουλάχιστον να έλεγα... Κι αφού μου «φόρτωσατε» ένα κάρο εμπορικές αηδίες, έρχεστε μετά από ένα χρόνο να μου πείτε για αναμνήσεις που μένουν και κάτι ακαταλαβίστικα ala Κύκλο των Χαμένων Ποιητών Carpe Diem και κουραφέξαλα.
Καλές οι διασκευές και οι συμφωνικές ορχήστρες, αλλά αποδείχτηκαν στάχτη στα μάτια. Και εκεί που περιμέναμε επιστροφή, έρχεστε και μας αποτελειώνετε με τον άγιο θυμωσιάρη με το ξεκούρδιστο ταμπούρο που κάνει τικ τικ τικ τακ.

Πέντε χρόνια πέρασαν και το ταμπούρο ακόμη χτυπάει στα αυτιά μου. Δώστε μου κάτι να τα καθαρίσω, γιατί εκτός των άλλων βαρέθηκα να ακούω συγκροτήματα και τραγουδιστές κλώνους να προσπαθούν να σας μιμηθούν (σε ήχο και επιτυχία). Όλα σας θυμίζουν... παλιά (πολύ) και αγαπημένα (ακόμη πιο πολύ). Θα εισακουστούμε όλοι οι ομοιοπαθείς διψασμένοι για καλή και παλιά (πως λέμε γερή, γερμανική ένα πράγμα) μουσική;

2008: Οι ουρανοί ανοίγουν και ουράνιες φωνές ψάλλουν αλληλούια αλληλούια. Είναι γεγονός: οι Metallica που αγαπήσαμε επέστρεψαν. Φωνάξτε το παντού.
Επέστρεψαν οι κιθάρες, τα riffs, τα σόλο, οι αλλαγές και ο ήχος που ζητούσαμε. Ναι, τα 8λεπτα τραγούδια που δε λένε να τελειώσουν είναι εδώ, το headbanging είναι εδώ, αλλά και πάλι κάτι δεν είναι σωστό, κάτι μας ενοχλεί (σιγά μην τη γλιτώνατε...).

Τα riffs δεν είναι πρωτοποριακά, μας θυμίζουν άλλα σας τραγούδια. Άλλα μοιάζουν να τα έχουμε ακούσει και από άλλους καλλιτέχνες. Τα τσαλίμια στη φωνή σου James μοιάζουν ίδια με το παρελθόν, σαν του Jackson σε οτιδήποτε μετά το "Thriller". Τα σόλο δεν έχουν έμπνευση και μοιάζουν πολλές φορές με παλαιότερα. Ρε μήπως μας φτιάξατε μια σαλάτα με σάπια υλικά και μας τη σερβίρετε για φρέσκια;

Ώπα. Ως εδώ. Για να κάνουμε μια παύση. Μη μου τα γυρίζετε τώρα. Επιστρέψαμε και μάλιστα όπως ακριβώς το θέλατε. Εσείς δε ζητάγατε επιστροφή στις ρίζες; Εσύ κύριε οπαδέ δε ζήταγες μουσική όπως την ήξερες και την αγάπησες; Τι ήθελες να κάνουμε, να ανακαλύψουμε ξανά τη metal πυρίτιδα ή να παίξουμε μουσική στο στυλ των late '80s, χωρίς αυτή να φαίνεται ρετρό; Ποιoί νομίζετε ότι είμαστε, οι U2 ή οι Stones;

Λογική η αντίδραση της μπάντας σε αυτό το σημείο. Τι θέτε τελικά; Λεμονάδα από πορτοκάλια δεν υπάρχει. H λεμονάδα θέλει λεμόνια που θα 'λεγε και ο Γκιωνάκης.
Φτάσαμε λοιπόν σε αδιέξοδο. Τι θέλουμε κύριοι και κυρίες από τις μεγάλες μπάντες; Θέλουμε να μας ιντριγκάρουν με νέες ιδέες και μουσικές ή να μένουν πιστές στις αξίες και στις φόρμες με τις οποίες αγαπήθηκαν;

Οι Metallica μέχρι χτες βράδυ ανήκαν στην πρώτη κατηγορία. Στην κατηγορία των ξεπουλημένων που αλλάζουν για να πουλήσουν, για πολλούς (Leftallica), ή σε αυτή των ψαγμένων και πρωτοπόρων (Mentallica), για μένα και λίγους ακόμα. Οι Metallica από σήμερα δήλωσαν παρόν στο δεύτερο κλαμπ. Στο κλαμπ «Lemmy». Στο κλαμπ «Εμπρός... Πίσω»! Και να πω την αμαρτία μου; Το γουστάρω τρελά. Γιατί μου κάλυψε ανάγκες, ήθελα να ακούσω ξανά κάτι σαν κι αυτό. Πιστεύω μάλιστα ότι κάλυψε και τη δικιά τους ανάγκη να μας δείξουν ότι μπορούν να το κάνουν.

Το "Death Magnetic" μου θύμισε αρχικά παλιά ταινία που μπορεί να υπεραγαπούσα σε παιδική και ευαίσθητη ηλικία αλλά όταν την προσέγγισα ξανά αισθάνθηκα τη νίκη του χρόνου και των εμπειριών που χαράκτηκαν μέσα μου πάνω στην τότε αθώα και ορθάνοικτη παιδική προσέγγιση μου. Ξεκινώντας με τους τίτλους της ταινίας και την εισαγωγική μουσική, είσαι φτιαγμένος και περιμένεις να νοιώσεις τα ίδια πράγματα, μόνο που είναι πλεόν πολύ δύσκολο. Δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος όπως πριν 15 χρόνια. Δε σε εντυπωσιάζουν τα ίδια πράγματα. Η τότε πρωτοποριακή ερμηνεία ή σκηνοθεσία έχει κοπιαριστεί φτηνά τόσες φορές που δε σε εκπλήσσει πια. Μερικές φορές μάλιστα σε μελαγχολεί, κάνοντάς σε να σκεφτείς το παρελθόν.

Το "Death Magnetic" λοιπόν δε μπορεί να μας συγκινήσει όπως αν έβγαινε πριν 15 ή 18 χρόνια. Έχουμε ακούσει τόση μουσική από τότε, έχουμε ψαρώσει με τα κόλπα τόσων «μάγων», που το μόνο που μένει είναι να ψάξουμε όχι την πρωτοπορία και την έκπληξη, αλλά τη μαστοριά. Και το "Death Magnetic" έχει πολλή από δαύτη. Και για να πω την αμαρτία μου, το γκρουπ αυτό δείχνει να πατά κάτω μιμητές και διαδόχους με σχετική ευκολία.

Ναι, το "Death Magnetic" έχει τη ρετρό μελαγχολία του. Καταστάσεις, ερωμένες, συναισθήματα, φοβίες και εφιάλτες έρχονται άλλοτε με χαμόγελο, άλλοτε με θυμωμένες μουτσούνες να σου θυμίσουν ότι δεν είσαι πια 15, 20, 25 ετών και σε κάνουν να μελαγχολείς. Οι Metallica παίζουν όπως τότε που ο οπαδός τους σε χτυπούσε αν ξεστόμιζες οποιαδήποτε ένσταση για το μεγαλείο τους (με τη διαφορά ότι τώρα δεν υπάρχει κάποιος να το κάνει, όσο και να το ψάξεις), αλλά παίζουν τόσο δυνατά που το ξεπερνάς πολύ γρήγορα. Σκεπτόμενος τα νέα παιδιά που ίσως να ακούσουν για πρώτη φορά αυτό το παίξιμο, ομολογώ πως ζηλεύω. Σίγουρα θα το απολαύσουν πολύ περισσότερο χωρίς να ψάχνουν ποιο riff μοιάζει με το "Jump In The Fire" και σε ποιο τραγούδι είχε κάνει ο James «yeah» με τον ίδιο τρόπο.

Το στοίχημα λοιπόν είναι δύσκολο. Ποια φωνή, ποιός καλλιτέχνης, ποιά μπάντα θα καταφέρει μετά από τόσα σημάδια χαραγμένα στη μουσική ιστορία να ακούγεται ολόφρεσκια και να ισορροπήσει μεταξύ του σεβασμού και της αναγνώρισης από τη μια και της αδυσώπητης ανάγκης για επιτυχίες που περνάνε σήμερα, για φρέσκο ήχο και για δημιουργία νέας στρατιάς first listeners; Μετρημένοι στα δάκτυλα οι καλλιτέχνες σε όλα τα είδη της μουσικής.

Μετά από την πρώτη συγκίνηση λοιπόν θα πω πως το κόλπο κερδίζεται οριακά από τους Metallica. Kαταφέρνουν να παίξουν retro μουσική με μοντέρνο τρόπο και ήχο. Μετά τα πρώτα τραγούδια αρχίζεις και ξεχνιέσαι, αφήνεσαι στο καινούργιο, ό,τι κι αν είναι αυτό, που σου προκαλούν τα σούπερ δυνατά τραγούδια του "Death Magnetic". Δεν κοιτάς πίσω, παρά μόνο νοιώθεις και απολαμβάνεις. Με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια, όπως το μέτριο τρίτο "Unforgiven" (αλήθεια, πιάνο είναι αυτό ή κάνουν πουλάκια τα αυτιά μου;) και τα πρώτα τρία τραγούδια με τα οποία μπλόφαραν στην παρτίδα για το άλμπουμ της χρονιάς, δίνοντας το θάρρος σε πολλές μπάντες να προσπαθήσουν να αρπάξουν τις μάρκες από το τραπέζι.

Με ανοιχτά λοιπόν μόνο τα χαρτιά "Cyanide", "The Day That Never Comes" και "My Apocalypse", όλοι οι αντίπαλοι πόνταραν πολλά. Κάποιοι είχαν από την αρχή Άσο Μπαστούνι και άλλοι Παπά και έδειχναν δυνατοί. Όταν όμως φανερώθηκαν όλα τα χαρτιά, αποδείχτηκε ότι οι Metallica κρατούσαν καρέ με το παρανοϊκό "Βroken, Beat & Scarred" που έκανε τον μέγα Ζάρκα να δακρύσει, με το Slayerίζoν "All Nightmare Long" να με κάνει επικίνδυνο για οδήγηση και τα "That Was Just Your Life" και "The End Of The Line" να μας χορταίνουν με Pre-"Load" jam feeling. Ο Lemmy δε ζευγάρωσε ποτέ τον άσο μπαστούνι, ούτε ο Halford τον παπά... με το Νοστράδαμο. Το μόνο που μένει για να σκουπίσει το τραπέζι ο κύριος Jamez είναι να μιλήσει ο κοντός τύπος με σχολική ενδυμασία, ο οποίος μένει στο παιχνίδι «βλέποντας» το ποντάρισμα. Ποια θα είναι λοιπόν η κυκλοφορία της χρονιάς; Τα καρέ κερδίζονται με φλος κύριε Angus...

Το τι χαρτιά θα δείξει ο Angus θα το μάθετε από τον κύριο Ζαρκαδούλα σε λίγες εβδομάδες...

15 seconds review:
01. That Was Just Your Life : That Is Οur Music
02. The End Of The Line: The Thick Guitar Line
03. Broken, Beat & Scarred: When Zarkas Cried
04. The Day That Never Comes: "One" that will never be the same
05. All Nightmare Long: Slaying Αll Night Long
06. Cyanide: Kirk's Dynamite
07. The Unforgiven III: Not even Godfather
08. The Judas Kiss: The James Bliss
09. Suicide & Redemption: The Call For Instrumentals
10. My Apocalypse: Tallica into "Black Magic"