Meshuggah

Κατά τη διάρκεια της δισκογραφικής απουσίας των Meshuggah, μετά το εντυπωσιακό σε σημεία "ObZen", ο πραγματικά προοδευτικά ανανεωτικός ήχος της μπάντας έδωσε πνοή σε μια νέα μουσική έκφραση, η οποία καθιερώθηκε ως «djent» και αποτέλεσε μια νέα τάση έκφρασης στον σκληρό ήχο. Παρόλα αυτά, οι συγκρίσεις με ένα συγκρότημα σαν τους Meshuggah με ήχο αναγνωρίσιμο και δύσκολο προς μίμηση, δεν ευνοούν τις μόδες.

Μετά την επιτυχία, λοιπόν, του "ObZen" και τη μεγάλη περιοδεία που ακολούθησε περνώντας και από την Αθήνα, οι Meshuggah πλέον επιστρέφουν ανανεωμένοι και δριμύτεροι με ένα άλμπουμ, το οποίο δείχνει από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις να είναι το επόμενο βήμα σε μια δισκογραφική πορεία που έχει ως επί το πλείστον να επιδείξει ένα μοναδικό προοδευτικό βηματισμό προς την ηχητική ολοκλήρωση μιας μπάντας αυτόφωτης. Και μπορεί με τις δηλώσεις τους τα μέλη της μπάντας να είχαν προϊδεάσει τους οπαδούς τους για μια σχετική στροφή σε πιο αργόσυρτα, μα παράλληλα εξίσου heavy μονοπάτια, αλλά το "Koloss" αποδεικνύεται ένα άλμπουμ που, χωρίς να ανακυκλώνει κατ’ ανάγκη παλιότερες ιδέες, συνδυάζει τον heavy προσανατολισμό του "ObZen" με τις πιο πειραματικές, ατμοσφαιρικές στιγμές του "Chaosphere", φερ’ ειπείν. Και αν τεχνηέντως είχε δοθεί η εντύπωση ότι οι Meshuggah θα κινηθούν σε πιο απλοποιημένες φόρμες, αυτή καταρρίπτεται από την πρώτη κιόλας ακρόαση.

Στο "Koloss" υπάρχει groove, λιγότερες περίτεχνες χαώδεις εκφράσεις σε σχέση με παλιότερες δουλειές τους και ορισμένα solo του Thordendal που στο "Do Not Look Down" ή στο "Marrow" δημιουργεί τη γνωστή απόκοσμη αίσθηση με το ατελείωτο shredding του. Ακόμα σε ένα δίσκο οι κιθάρες γενικά συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν. Και αν σταθούμε στις εκτελεστικές ικανότητες των μελών της μπάντας και ιδίως του Haake, ο οποίος με το "Bleed" δημιούργησε κάτι σαν «νέα σχολή», στο "Koloss" ενώ οι συνθέσεις σηκώνουν λίγο παραπάνω «groovy feeling», τα drums ακούγονται όπως σε κάθε δίσκο. Μελετημένα και εκτελεστικά αψεγάδιαστα ακόμα και σε συνθέσεις που οι ambient/ατμοσφαιρικές καταβολές επιτάσσουν πιο απλές φόρμες (μέχρι να κάνει την εμφάνισή του ο Kidman με τις εξωγήινες ερμηνείες του). Από την άλλη, σε κομμάτια σαν το "The Demon's Name Is Surveillance" ή το "Swarm" οι γνωστές Meshuggah πατέντες εντυπωσιάζουν και λειτουργούν ως απτές αποδείξεις του status που έχει αποκτήσει αυτή η μπάντα στο πέρας των ετών μετά από επτά πλέον δίσκους. Και αυτά ενώ μετά το σαρωτικά αργόσυρτο "I Am Colossus" που ανοίγει με μαεστρία το άλμπουμ. Περίεργα, αλλά πλήρως ενσωματωμένα ρυθμικά μέτρα ακόμα μια φορά, με τις οχτάχορδες κιθάρες να παραδίδουν μια γνώριμη ογκώδη έκταση στον μοναδικό αυτό ήχο και τα drums να συνοδεύουν σε γνώριμα 4/4 επαναλαμβανόμενα beats, κάτι που οι Meshuggah έχουν πλέον καθιερώσει σε κάθε τους άλμπουμ.

Σε γενικές γραμμές, όταν οι Meshuggah κυκλοφορούν νέο άλμπουμ, το σκεπτόμενο metal οφείλει να ακολουθεί.  Έτσι και με το "Koloss", ένα κολοσσιαίο δημιούργημα έμπνευσης και εκτελεστικής δεινότητας που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Δίσκος που προορίζεται να ακουστεί δυνατά.