MeWithoutYou

Συνήθως, όταν πιάνω έναν ενδιαφέροντα concept δίσκο, θα κάτσω με τις ώρες αναλύοντας τον κάθε στίχο, την ιστορία, τα μοτίβα, τις μεταφορές, τις παραβολές. Ό,τι έχει να μου δώσει ο στιχουργός, θα το πάρω και θα το κάνω δικό μου. Τι γίνεται όταν όμως όταν έχεις να κάνεις μ' ένα concept τόσο παράξενα πανέμορφο, τόσο τρομαχτικά δουλεμένο στιχουργικά, που δεν έχεις ιδέα από πού να πιαστείς και τι να σκεφτείς; Ή απλά είναι φανταχτερός τρόπος να καταλάβω πως είμαι χαζός.

Το "Ten Stories", λοιπόν, είναι ο πέμπτος δίσκος για τους mewithoutYou και πρώτος κάτω από τη φτερούγα της ιδιόκτητής τους δισκογραφικής, Pine Street. Οι προηγούμενες κυκλοφορίες τους έβγαιναν κάτω από άγρυπνο βλέμμα της Tooth And Nail, εταιρείας που γουστάρει όσο τίποτα να την χαρακτηρίζουν «χριστιανική», προσδίδοντας ντεφάκτο το «στίγμα» (badam-tam tss) και στα συγκροτήματα που εκπροσωπεί. Μπορεί οι mewithoutYou παλαιότερα να σήκωναν περήφανοι το μπαϊράκι της εκκλησίας και τα άλλα παρεμφερή που έρχονται μ' αυτή τη στάση, αλλά είτε μεγάλωσαν, είτε συνειδητοποίησαν πως περισσότερο πίσω τους κράτησε παρά τους βοήθησε στο να εδραιωθούν σα σημαντικό όνομα στον μυστήριο χώρο που εκπροσωπούν.

Έχοντας ξεφύγει λοιπόν από τις παπικές νοοτροπίες και υποδείξεις της Tooth And Nail, οι mewitoutYou -μάλλον το πιο αγαπημενό μου όνομα μπάντας μετά το αρκετά προφανές και ευθύ Audioslave- και κυρίως ο Adam Weiss, στιχουργός και μπροστάρης, ήταν ελεύθεροι να πιαστούν με ό,τι τράβαγε η όρεξή τους και αυτό ήταν ζώα. Πολλά ζώα. Ο δίσκος λοιπόν πραγματεύεται τα γεγονότα που έλαβαν χώρα ελάχιστα πριν και αρκετά μετά από τον εκτροχιασμό ενός τρένου που ανήκε σε περιοδευόμενο τσίρκο, κάπου στα χίλια-οκτασαφεύγα, στη Μοντάνα της Αμερικής. Το τρένο το εκτροχίασε η γερασμένη ελαφαντίνα του τσίρκου, ώστε να μπορέσουν να το σκάσουν τα υπόλοιπα ζώα, να γλιτώσουν από την κόλαση του τσίρκου. Τα κομμάτια αλλάζουν πρωταγωνιστές, και περνούν από διάφορα -ομιλούμενα- ζώα: παγώνια, τίγρεις, κουνέλια, αρκούδες, θαλάσσιους ελέφαντες, αλεπούδες και άλλα.

Πέρα, λοιπόν, από το εξαρχής αλλόλοτο σκηνικό που μας εισάγει ο Weiss με την αφήγησή του, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο με τον βαθύ λυρισμό και τη δεινή του στιχουργική ικανότητα. Εκεί που νόμιζα πως οι στίχοι των Decemberists ήταν δύσκολοι να κατανοήσω, οι mewithoutYou με έστειλαν αδιάβαστο, ενώ ήθελα όσο τίποτε άλλο να 'μαι διαβασμένος. Σε προκαλώ να κάνεις μία κριτική ανάλυση στο κομμάτι "Aubergine" του δίσκου, που δε φαίνεται να είναι κάτι άλλο από μία βαθία φιλοσοφική αναζήτηση εσωτερισμού «και μήπως ο κόσμος υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό μου;», μέσα από τα μάτια και τις σκέψεις μίας μελιτζάνας. Εκκεντρική ιδιοφυϊα ή παράξενος μόνο και μόνο για να 'ναι παράξενος; Τίποτα από τα δύο, είναι ο Αdam Weiss και είναι οι mewithoutYou και αυτό κάνουν και είναι φανταστικοί σ' αυτό.

Σε γενικές γραμμές, οι στίχοι πιάνουν αρκετά και περίπλοκα φιλοσοφικά ζητήματα, κυρίως στα γενικότερα πλαίσια του υπαρξισμού, πάντα όμως πλαισιωμένα από πανέξυπνα λογοπαίγνια, πραγματικούς τοπικούς προσδιορισμούς, εξαιρετικές περιγραφές και χρώμα. Ο Weiss, πέρα από τις στιγουρχικές και συνθετικές του ικανότητες, φέρνει στο τραπέζι και τα ιδιαίτερα φωνητικά του, που χαρακτηρίζουν και ορίζουν τον ήχο των mewithoutYou από το ντεμπούτο τους. Η άνεση με την οποία περνάει από κραυγές σε ψιθύρους, σε σχεδόν spoken word και ξαφνικά πάλι σε ένα πανέμορφα μελωδικό ρεφρέν είναι αξιοθαύμαστη και πραγματικά μέγα ατού της μπάντας.

To θέμα, όμως, είναι να πιάσω εκείνους που δεν έχουν ξανακούσει για τους mewithoutYou, γιατί οι φαν ήδη έχουν να λένε για κορυφαία κυκλοφορία και δεν έχουν κανένα άδικο. Βέβαια, το να προσπαθήσεις να προσδιορίσεις τον ήχο τους είναι σχεδόν όσο δύσκολο είναι να αναλύσεις τις φιλοσοφικές αναζητήσεις μίας μελιτζάνας. Στην ούσια πρόκειται για ένα εξαίσιο πάντρεμα μίας post-hardcore ρίζας με έντονα στοιχεία folk και indie, πάντα όμως χαρακτηριζόμενα από τα παθιασμένα φωνητικά και τα αφοπλιστικά ειλικρινή λόγια του Weiss.

Άσχετα, λοιπόν, από το concept του δίσκου, το "Ten Stories" κρύβει κάποιες μεμονωμένες πραγματικά πανέμορφες στιγμές που ξεχωρίζουν από το σύνολο. Η δυναμική, σχεδόν οργισμένη, εισαγωγή του με το "February, 1878" και το δυστύχημα, η εξαιρετική μελωδία του "East Enders Wife" και η φαινομενική ανεμελιά του "Cardiff Giant". Η πραγματική, όμως, παγωμάρα και το σάστιμα έρχεται από το "Fox's Dream Of The Log Flume" και έπειτα. Το κομμάτι, που φιγουράρει και την Hayley Williams των Paramore στα φωνητικά -που μάλλον είναι ό,τι καλύτερο θα κάνει ποτέ από τότε που έδειξε τα βυζιά της στο Twitter- είναι πράγματι για σεμινάριο συνθετικής δεινότητας και πώς πρέπει να κάνει κανείς build-up. Ο τρόπος που αλληλοσυνδέονται τα παθιασμένα φωναχτά φωνητικά του Weiss με τα μελό και σχεδόν νωχελικά της Williams είναι τουλάχιστον ανατριχιαστικός.

Προσωπικό highlight συναντάμε στο "Nine Stories". Κάτι το μελαγχολικό αρκοντέον, η όπως-πρέπει-να-είναι μπασογραμμή, ο στίχος-μαχαίρι «I wake up disappointed every time», η εξαίσια αλλαγή τέμπο και ύφους στη μέση, τα χάλκινα πνευστά, η αναφορά στο Jacob's Ladder. Όλα. Μάλλον το καλύτερο κομμάτι που άκουσα για φέτος.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω για τον δίσκο. Αν είσαι από αυτούς που στραβομουτσουνιάζουν διαβάζοντας για κάτι που έχει τα φόντα να είναι απαράδεκτα δήθεν και ψεύτικο, σε καταλαβαίνω. Oι mewithoutYou, όμως, δεν είναι έτσι. Ναι, είναι εκκεντρικοί. Ναι, είναι intense και το τραβάνε λίγακι, αλλά είναι και απίστευτη συντροφιά. Η μουσικότητα και ο λυρισμός του δίσκου είναι το κάτι άλλο, δεν κουράζει ούτε δευτερόλεπτο και άσε με μένα να λέω για την πλοκή. Τα συναισθήματα που πηγάζουν από την ακρόαση του δίσκου είναι υπεραρκετά και σε διαβεβαιώ πως σίγουρα θα βρεις και στίχο με τον οποίο θα ταυτιστείς. Εξάλλου, τα λέει και η τίγρη: «Megalomania is only a mania if you are wrong».