Matt Elliott

Αν τα συναισθήματα που βγάζει προς τα έξω η μουσική του Matt Elliott αντικατοπτρίζουν έστω και κατά ένα μικρό ποσοστό τη ζωή του, καθόλου μα καθόλου δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση του. Η μαυρίλα του μονοπατιού που έχει διαγράψει κατά τη solo καριέρα του είναι τόσο πρόδηλη -από τη μουσική μέχρι τους στίχους και τους τίτλους κομματιών- που θα μπορούσε κάλλιστα να κατηγορηθεί για επιτήδευση. Όμως όχι. Δεν υπάρχουν τέτοια περιθώρια. Οι αλλεπάλληλες στρώσεις κραυγών του, τα σφυρίγματά του, η αφοπλιστικά όμορφη κλασική του κιθάρα και η μαεστρική παραγωγή του (τόσα χρόνια στα χωράφια της ηλεκτρονικής μουσικής γαρ) δημιουργούν έναν μονόδρομο. Η ακρόαση της μουσικής του δεν σου επιτρέπει τίποτα άλλο παρά μια γλυκιά, πικρή κατηφόρα. Η ερωτική απογοήτευση και η απελπισία μπλέκονται με την πραότητα της αποδοχής. Η άφεση αρνητικών συναισθημάτων κοινωνείται δια μέσου της βαθιάς τροβαδουρικής φωνής του, βγαλμένης από κάποιον άλλον, πιο υγρό αιώνα.

Η τριλογία "Drinking Songs" (2005), "Failing Songs" (2006), "Howling Songs" (2008) κορυφώθηκε με το τρίτο της μέρος, το οποίο δεσπόζει ως η αρτιστική πλήρωσή του σαν καλλιτέχνη. Σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε η διαδοχή με το αριστουργηματικό "The Broken Man" να πραγματοποιεί ελαφρά αλλαγή ρότας και να μας συμπαρασύρει απαλά μα μη αναστρέψιμα. Η φετινή του δουλειά εμφανίζει λιγότερους πειραματισμούς σε σχέση με το "The Broken Man". Εξακολουθεί, όμως, να μας θυμίζει σε κάθε της σπιθαμή γιατί ο Matt Elliott είναι τόσο ξεχωριστή φυσιογνωμία. Μια φιγούρα που ζωντανά μοιάζει ο πιο προσιτός κι ευχάριστος άνθρωπος του κόσμου, στις μοναχικές ώρες τις σύνθεσης, όμως, σίγουρα περιφέρεται κάπου στο rock bottom.

Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από το εναρκτήριο 17-λεπτο "The Right To Cry" για να διατυμπανίσουμε ότι εδώ έχουμε ακόμα μια δισκάρα. Ξυπνάει αργό, μελαγχολικό και θλιμμένο. Εξελίσσεται με πανέμορφες ερωτικές μελωδίες που πνέουν αέρα αισιοδοξίας, έως ότου κάνουν την εμφάνισή τους τα μαύρα σύννεφα των γνωστών howling του Matt Elliott, τα οποία ακούγονται σαν άνεμος από μισάνοιχτο παράθυρο. Το drumming γίνεται απειλητικό και οι στίχοι αποφασιστικοί για μία αλλαγή: «it's time for me to live». Ένα μικρό ήσυχο πέρασμα και πάμε για το τελειωτικό ξέσπασμα που θα κλείσει ένα από τα καλύτερα και πιο συναισθηματικά κομμάτια που θα ακούσουμε φέτος. Το "Reap What You Sow" που ακολουθεί σε πιάνει τρυφερά από τα χέρια και σε χορεύει με ένα χαμόγελο στα χείλη για να σε αφήσει στο σκοτάδι του "I Would Have Woken You With This Song", μια αργή ορχηστρική σύνθεση με κυρίαρχη την κιθάρα και τα βιολιά προς το τέλος. Το "Prepare For Disappointment" είναι ένα avant-folk βαλς που παρασύρεται στην παράνοιά του προς το τέλος και αφήνει την σκυτάλη στο "Zugzwang", την δεύτερη καλύτερη σύνθεση του δίσκου, η οποία φέρει ανάγλυφη τη σφραγίδα όλων των στοιχείων που έκαναν γνωστό τον Matt Elliott. «...Αnd now our blood is boiling» καθώς πλησιάζουμε στο τέλος με το ρυθμικό "Again" και τη γλυκιά μπαλάντα "De Nada" να κλείνει την πόρτα με τον απαραίτητο τρόπο.

Το "Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart" είναι άλλοτε ασήκωτα σκοτεινό, άλλοτε μελαγχολικά χορευτικό και άλλοτε αισιόδοξα ειρωνικό. Εμπεριέχει όλα τα στοιχεία της μουσικής του Matt Elliott για τα οποία τον αγαπήσαμε και κάνει αυτό που προσδοκούμε από τις κυκλοφορίες του: μας ταξιδεύει σε κόσμους κάποιας άλλης εποχής. Μας μεταβιβάζει τα πάθη του, πονάμε και εν τέλει γελάμε με αυτά γιατί δεν είναι δα και έμφραγμα του μυοκαρδίου. Μπορεί οι τροβαδούροι να εξαφανίστηκαν τον 14ο αιώνα, την περίοδο της Μαύρης Πανώλης την Ευρώπη, ωστόσο ένα από τα τέκνα τους ακόμα τριγυρίζει τις χώρες μας - και εικάζω ότι δεν θα αργήσει να περάσει από τα μέρη μας που τόσο τον εκτιμάμε.