Mastodon

Προσωπικότητα. Όσο η μουσική προχωράει τόσο πιο δύσκολο είναι για μια μπάντα να αποκτήσει δική της, άμεσα αναγνωρίσιμη προσωπικότητα. Κι αν την αποκτήσει φοβάται τόσο πολύ να μην τη χάσει (και μαζί με αυτήν τους πελάτες οπαδούς) που καταλήγει να αναμασά τον εαυτό της. Στον έβδομο δίσκο τους οι Mastodon είναι από τις ελάχιστες μπάντες της εποχής μας που μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν ξεκάθαρα δικό τους ήχο, χωρίς ποτέ να έχουν προσπαθήσει να αντιγράψουν τον εαυτό τους. Ναι, τα καταφέρνουν ξανά και στο "Emperor Of Sand", διατηρώντας τον ξεχωριστό τους ήχο και ταυτόχρονα παρουσιάζοντας κάτι καινούργιο.

Παίξιμο. Διάολε, δεν ξέρω τι συμφωνία έχεις κάνει με τους Mastodon, αλλά το παίξιμό τους είναι την ίδια ώρα τόσο απλό και τόσο πολύπλοκο, όσο πρέπει για να μπορούν να το απολαύσουν όσοι γουστάρουν και τις δυο σχολές. Πιο συγκεκριμένα, η κιθαριστική δουλειά των Hinds/Kelliher είναι από τις εντυπωσιακότερες που έχουν παρουσιάσει ποτέ, με τρομερά riff και ακόμα καλύτερα lead (ας πούμε για παράδειγμα το "Precious Stones"), ενώ το drumming του Dailor είναι και πάλι παράγοντας που ξεχωρίζει.

Ήχος/Παραγωγή. Όπως και το παίξιμο, έτσι και ο ήχος του "Emperor Of Sand" είναι ιδανικά ισορροπημένος. Ούτε παλιακός, ούτε υπερβολικά μοντέρνος, ούτε πολύ, ούτε λίγο γυαλισμένος. Όταν δε στις ενορχηστρώσεις τους τολμούν και διαφορετικά πράγματα, όπως στο τελείωμα με το πιάνο του "Roots Remain", στο '80s synth μεσαίο μέρος του "Clandestiny" ή στην ακουστική εισαγωγή/κλείσιμο του "Jaguar God" - που φέρνουν συνειρμικά στον νου το τεράστιο "Crack The Skye" - το πράγμα ξεφεύγει και πραγματικά θα ήθελα πολύ να τους δω να εξερευνούν όσο περισσότερο μπορούν αυτήν την πλευρά τους που μοιάζει αστείρευτη. Τα δέοντα να αποδοθούν στον σπουδαίο παραγωγό Brendan O Brien παρακαλώ...

Φωνητικά. Ναι κι όμως. Όσο κι αν περνάει η σκέψη από το μυαλό πως αποτελούν πάντα την αχίλλειο πτέρνα τους στις συναυλίες τους, εδώ είναι όχι απλά ατού, αλλά... υπερατού. Πρώτα απ' όλα το γεγονός ότι είναι μοιρασμένα στα τρία (Sanders/Hinds/Dailor) προσθέτει ποικιλία και ανεβάζει κατακόρυφα το ενδιαφέρον τόσο σε επίπεδο κάθε μεμονωμένης σύνθεσης, όσο και σε επίπεδο άλμπουμ συνολικά. Δεύτερον, είναι μεγάλοι μάστορες στο να γράφουν φωνητικές γραμμές. Πιασάρικες όπως στο "Show Yourself", κολλητικές όπως στο ρεφρέν του τρομερού "Steambreather", μεγαλειώδεις όπως στο ρεφρέν του "Andromeda" και πονεμένες όπως στην εισαγωγή του "Jaguar God" μεταξύ άλλων. Το έχουν. Και τρίτον έχουν δουλέψει πολύ στις φωνητικές αρμονίες (διπλές γραμμές φωνητικών) που για τα δικά μου αυτιά είναι το κερασάκι στην τούρτα.

Συνθέσεις. Δεν υπάρχει μισή σύνθεση που να υστερεί στο άλμπουμ. OK, το "Show Yourself" μπορεί να μην έχει τη δυναμική να γίνει «χιτ» σαν το "Curl Of The Burl" ή το "The Motherload", αλλά δεν παύει να είναι ένα εξαίσιο single και μπορεί να μην υπάρχει στο "Emperor Of Sand" ένα νέο "Oblivion" ή ένα αντίστοιχο "The Czar", αλλά τι συζητάμε τώρα; Το άλμπουμ δεν κάνει κοιλιά ούτε για αστείο κι αν υπάρχει άλλη σύγχρονη μπάντα με τη συνθετική συνέπεια των Mastodon σε επτά συνεχή άλμπουμ να μου την πείτε κι εμένα.

Οι στίχοι/το concept. Ίσως είναι ένας παράγοντας που δεν θα αγγίξει όλους το ίδιο, αλλά θα έπρεπε να έχει τη σημασία που του αξίζει. Αρχικά, οι δυο (κατά γενική ομολογία) σπουδαιότερες δουλειές του σχήματος ("Leviathan" και "Crack The Skye") είναι concept άλμπουμ κι εδώ επίσης έχουμε μια ιστορία που εκτυλίσσεται, η οποία είναι πιο κοντά στην προσέγγιση του "Skye". Πρόκειται για μια αλληγορική ιστορία ενός νομά που περιηγείται στην έρημο, ενώ έχει καταδικαστεί με θανατική ποινή και μέσα από τις περιπέτειες, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του αγγίζουν θέματα θνησιμότητας, τα οποία προκύπτουν από τον αγώνα που δίνουν μέλη των οικογενειών των μελών της μπάντας ενάντια στην επάρατη νόσο. Για μια ακόμα φορά, οι προσωπικές δυσκολίες αποτελούν πηγή έμπνευσης για την μπάντα και τόσο η σημαντικότητα του θέματος, όσο και η διττή υπόσταση του άλμπουμ σε στιχουργικό επίπεδο δίνουν ένα επιπλέον επίπεδο σε όποιον θέλει να βυθιστεί ακόμα πιο πολύ μέσα του. Τέτοιες δουλειές έχουν την υπεραξία που προσωπικά αναζητώ.

Υπάρχουν πολλοί ακόμα μικρότεροι παράγοντες πάνω στους οποίους μπορεί κανείς να επιχειρηματολογήσει για την αξία αυτού του άλμπουμ, αλλά και οι από πάνω αρκούν και περισσεύουν. Κι αν ο Hinds θίγει τον καθωσπρεπισμό της μεταλλοσύνης πού και πού, κι αν επί σκηνής δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις που οι ίδιοι δημιουργούν, δεν πειράζει. Είναι τόσο σπουδαίες οι μουσικές που γράφουν που τίποτα δεν μπορεί να μετριάσει την απόλαυση ενός άλμπουμ σαν το "Emperor Of Sand".