Mark Knopfler

Ο Mark Knopfler είναι ίσως άλλη μία απόδειξη ότι για τους ροκάδες η χειρότερη ηλικία είναι η μέση. Τα νιάτα και τα γηρατειά τούς πάνε περισσότερο. Από το 2000 και όσο περνάει ο καιρός, όχι μόνο δημιουργεί όλο και πιο συχνά πολύ καλές δουλειές, αλλά δείχνει να βρίσκει και ένα νέο προσωπικό στυλ που να μην απορρίπτει το παρελθόν του με τους Dire Straits αλλά και να μην μένει προσκολλημένο εκεί.

Το "Privateering" ήταν ίσως το αποκορύφωμα της πορείας αυτής και φαίνεται μόλις χθες που το απολαμβάναμε. Κι όμως έχουν μεσολαβήσει ήδη τρία χρόνια μέχρι τον νέο φετινό του δίσκο. Αυτή η ψυχολογική σύγκριση αδικεί το "Tracker", που η αλήθεια είναι ότι σε κανένα σημείο του δεν είναι τόσο εντυπωσιακό ή σαγηνευτικό όπως ο προκάτοχός του. Αυτό όμως δεν σημαίνει επ' ουδενί ότι δεν είναι πολύ όμορφο. Αυτή τη φορά η έμπνευσή του έφτανε για μονό CD, αλλά και πάλι 60 λεπτά δεν τα λες λίγα. Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι στο "Tracker" ο Knopfler δείχνει να έχει επιστρέψει για τα καλά στην εσωστρέφεια.

Όσο κι αν προσπαθούν τραγούδια όπως το "Beryl" (η πιο Dire Straits στιγμή του δίσκου) ή το folk της τάβλας "Laughs And Jokes And Drinks And Smokes", η αίσθηση που μένει είναι αυτή της οικειότητας και της εξομολόγησης. Περισσότερο δηλαδή από έναν μεγάλης σε ηλικία rocker που φτιάχνει τα επόμενα τραγούδια που θα παίξει σε ένα καλοκαιρινό φεστιβάλ ή στην επερχόμενη τουρνέ του στα στάδια, ο Knopfler προβάλλει ως ένας τροβαδούρος που διηγείται τις ιστορίες του σε εσένα. Ναι, μόνο σε εσένα, άντε και σε δέκα ακόμα άτομα σε ένα μπαράκι με τη φωτιά στο τζάκι και όλα τα στερεότυπα που το συνοδεύουν. Και όλο αυτό το ηθελημένο ή αθέλητο concept είναι καλό, τελικά.

Τι ιστορίες μας λέει ο Knopfler; Κυρίως καθημερινά στιγμιότυπα από τις επαρχιακές πόλεις των ΗΠΑ, τα μπλουζ του εργατόπαιδου και νοσταλγικές θύμησες, είτε με χρονική είτε με γεωγραφική βάση. Οι στίχοι είναι απλοί αλλά περίτεχνα περιγραφικοί. Σε καμία όμως από τις περιπτώσεις δεν υπάρχει κάποιο κρυμμένο νόημα, μία διδακτική υπόθεση ή ακόμα και μία έντονη συγκινησιακή αναφορά. Κι αυτό, μαζί βέβαια με τη χαλαρή μουσική του δίσκου, είναι που κάνει το "Tracker" να ακούγεται τόσο ευχάριστα και οικεία. Σαν ένα διάλειμμα από την διαρκή αναζήτηση για την επόμενη νέα και πρωτοποριακή κυκλοφορία, κάτι που είναι ταυτόχρονα καινούργιο αλλά και γνώριμο.