Marilyn Manson

Ο Marilyn Manson μάλλον έχει περισσότερους εχθρούς, παρά φίλους. Αν πιστέψουμε την πορεία της καριέρας του, είναι σαφώς πτωτική, μετά το ζενίθ του μέσου και του τέλους των '90s.

Ο καθένας από εμάς έχει τους λόγους που τον έκανε πέρα, αλλά και αυτός έβαλε το χεράκι του. Ταγμένος να προκαλεί, αλλά πάνω απ' όλα, να λέει πάντα όσα πιστεύει, δημιούργησε αυτή την rock περσόνα, που μετά το αρχικό σοκ της πρώτης παρουσίας του, συνήθιζες και πολλοί την αντιπάθησαν. Το ερώτημα ήταν και είναι «πού τελειώνει το σόου και ξεκινά η μουσική;»

Οι δηλώσεις και τα όσα έκανε, «σκέπαζαν» τη μουσική του. Ποτέ δεν έκανε έναν κακό δίσκο. Μέτριο ναι. Πάντα έγραφε καλά τραγούδια, και η προτίμησή του να μην ανήκει ουσιαστικά σε ένα είδος, δεν μπορούσε να διατηρήσει έναν τεράστιο πυρήνα οπαδών.

Η τωρινή συνεργασία του με τον Tyler Bates, τον κάνει... καινούργιο. Διάσημος συνθέτης κινηματογραφικών σάουντρακ, όπως "Guardians Of The Galaxy", "Halloween", "300", "Watchmen", "Killer Joe". Συμμαζεύει τα πάντα, δίνει τη γραμμή, τον ωθεί να κάτσει και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική. Δέκα τραγούδια, έξι - εφτά άξια κάθε αναφοράς.

Ο δίσκος ξεκινά με το "Killing Strangers" που δίνει τον τόνο. Δεν θα βρείτε μεγάλες «ταχύτητες», όγκους από κιθάρες και, γενικά, τον industrial ήχο των αρχών του. Θα ακούσετε ιδιοφυείς στίχους όπως το «You want to know what Zeus said to Narcissus? You'd better watch yourself"» εν μέσω μια blues ατμόσφαιρας που καταλήγει στο ρεφρέν με το «we're killing strangers so we don't kill the ones that we love».

Ο Manson γράφει καλύτερους στίχους από το 90% των συναδέλφων του. Το "Deep Six" είναι ένα ευθύ rock τραγούδι, προορισμένο για ραδιόφωνα, αν διάλεγαν με γούστο. Το εξαιρετικό στην απλότητά του "Third Day Of A Seven Day Binge" μιλά για κραιπάλη, αλλά πιθανότατα στα 46 του, ο Manson χαλαρώνει...

Το "The Mephistopheles Of Los Angeles" ροκάρει απλά και κατανοητά, το "The Devil Beneath My Feet" είναι groovάτο (όταν ξεκίνησε νόμιζα ότι άκουγα το "Youth Against Fascism" των Sonic Youth), ενώ στο "Birds Of Hell Awaiting" τo riff της κιθάρας είναι σαν μια αργή εκτέλεση του "Beautiful People", τουλάχιστον μέχρι τη μέση.

Το "Cupid Carries A Gun" είναι γραμμένο από τον Bates, ο οποίος δείχνει ικανός να τον επαναφέρει στο δρόμο των hits. To "Odds Of Even" κλείνει τον δίσκο, προσπαθώντας να φτιάξει ατμόσφαιρα à la "I Put A Spell On You" και τα πάει καλά.

Εκπλήξεις, ηχητικές, δεν θα βρείτε πολλές, ο δίσκος δεν είναι «βρώμικος» όπως τον περιέγραψαν, αλλά το αντίθετο. Καλογυαλισμένη παραγωγή, σαφείς αναφορές στα blues, όπως  λέει όπου κι αν σταθεί ο Manson. H φωνή του παραμένει αναγνωρίσιμη από το πρώτο δεύτερο, και εκεί υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Δεν έχει άλλες δυνατότητες, ικανές να αλλάζουν στιλ και διάθεση σε κάθε τραγούδι.

Όπως και να' χει, είναι η καλύτερη δουλειά του από την εποχή του τρομερού "Mechanical Animals" το μακρινό 1998...