Marietta Fafouti

Σπουδαία νέα -ως συνήθως- από το μέτωπο του, πάντοτε ποιοτικού, «εργοστασίου» της Inner Ear. Το δεύτερο άλμπουμ της Μαριέττας Φαφούτη είναι όσο καλό ελπίζαμε κι ακόμη παραπάνω. Έχει κρατήσει όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν τόσο αγαπητό το ντεμπούτο της, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί μια ξεκάθαρα βελτιωμένη, σαφώς ωριμότερη, έκδοση της γλυκιάς συνταγής που έχει σκορπίσει ενθουσιασμό από τότε που την πρωτογευτήκαμε. Χαράς ευαγγέλια λοιπόν. Σπιτικής χαράς για την ακρίβεια.

Το "Homemade Joy" αποπνέει καλλιτεχνική ελευθερία και καλή ατμόσφαιρα και μοιάζει με μια καλομαγειρεμένη σπιτική συνταγή. Η Μαριέττα κι η εξαιρετική παρέα που την πλαισιώνει τολμάνε και όλα τους βγαίνουν. Καλά, για άσχημο κομμάτι ούτε λόγος. Το άλμπουμ ξεχειλίζει από όμορφες μελωδίες. Μελωδίες απλές, αλλά κάθε άλλο παρά προβλέψιμες. Μια ανατροπή περιμένει στη γωνία στα περισσότερα tracks ανανεώνοντας διαρκώς το ενδιαφέρον του ακροατή. Πρόκειται για ένα περιπετειώδες άλμπουμ γεμάτο σπινθηροβόλες ιδέες που δύσκολα θα σας αφήσουν αδιάφορους.

Στο διάστημα που μεσολάβησε από την κυκλοφορία του "Try A Little Romance", ο κόσμος αγκάλιασε τα παιδιά κι αγάπησε τα τραγούδια και αυτό έχει ευδιάκριτο αντίκτυπο στον ήχο και τις ερμηνείες του "Homemade Joy". Εδώ η Μαριέττα ερμηνεύει πιο ελεύθερα και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι στο δίσκο αυτό «βρίσκει» τη φωνή της. Οι ζωντανές εμφανίσεις έχουν «δέσει» τον ήχο της μπάντας που βρίσκεται δίπλα της και η συνεργασία «μυρίζει» αμοιβαία εμπιστοσύνη και λειτουργικό κώδικα επικοινωνίας. Κι εκεί ακριβώς είναι που έγκειται το μυστικό της επιτυχίας του δίσκου, καθώς μπορεί στο επίκεντρο να βρίσκεται η Μαριέττα με την πολύ όμορφη φωνή της (την οποία έχει εμφανώς τιθασεύσει, περιορίζοντας όσο χρειαζόταν τις «κοριτσίστικες» παρεκτροπές του ντεμπούτου της) και τις εξαιρετικές μελωδίες που συνέθεσε για μια ακόμη φορά, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι το τελικό αποτέλεσμα αποτελεί το άθροισμα της δημιουργικότητας πολλών ανθρώπων, με τον καθένα να  έχει αφεθεί να βάλει την προσωπική του πινελιά χωρίς περιορισμό.

Αυτό είναι εμφανέστατο από το πανέμορφο "Kookoobadi" που ανοίγει το δίσκο. Ήδη από τα πρώτα μέτρα γίνεται σαφές ότι πρόκειται για κάτι το εντελώς διαφορετικό από αυτό που περιμέναμε, αλλά δεν παύει να είναι απολύτως καλοδεχούμενο. Μια εξαιρετική disco μελωδία παλαιάς κοπής βασισμένη σε μια εντυπωσιακή μπασογραμμή (από τον Θοδωρή Ζευκιλή). Στο τέλος του ρεφρέν (στα 00:59) συναντάμε την πρώτη ανατροπή, καθώς καμπανάκια, φωνές, τρομπόνια και τύμπανα δένουν υπέροχα δημιουργώντας μια πειστική ατμόσφαιρα Άγριας Δύσης. Ωστόσο, αντί για αχυρένιες μπάλες που στροβιλίζονται από τον άνεμο έχουμε απαστράπτουσες ντισκομπάλες και αντί για κροταλίες που έρπουν στην καυτή έρημο, έχουμε παιδιά που πιάνονται στη δίνη του ρυθμού και το τελικό -ιδιότυπο spaghetti disco- αποτέλεσμα, δεν είναι τίποτε λιγότερο από τριάμισι λεπτά προοριζόμενα για ατελείωτο airplay.

Η Μαριέττα έχει -προφανώς- καταλάβει πως έχει χτυπήσει το τζακ ποτ και έχει αφήσει μίλια πίσω της τη συστολή των κομματιών του "Try A Little Romance". Πλέον ακούγεται δέκα φορές πιο «αεράτη» και μας καλεί να το αναγνωρίσουμε «Hear my voice now I'm strong / I will fight by my own». Παράλληλα, όμως, μοιάζει κάπως πληγωμένη και σίγουρα πιο ψιλιασμένη για τις παγίδες της ζωής. Η αθωότητα και η απόλυτη εμπιστοσύνη στον κόσμο έχει, κάπως, κλονιστεί («Oh I'm leaving you boy, now you're alone»). Παρ’όλα αυτά, δε χάνει την αισιοδοξία της με τίποτε και -όπως μας πληροφορεί στο βιβλιαράκι του cd- η λέξη Kookoobadi είναι ένα μαγικό ξόρκι που κάνει τους ανθρώπους να χαμογελάνε και να παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους.

Οι απρόσμενες western επιρροές επιβεβαιώνονται (και εξηγούνται) από το λυρικότατο "Morricone", μέσα στους πολύ όμορφους στίχους του οποίου έχουμε μια πρώτης τάξεως άσκηση αυτογνωσίας, καθώς μια απρόσμενη επίσκεψη από το μέλλον έρχεται να τη στηρίξει. Από πλευράς ενορχήστρωσης, το track αυτό θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποιο δίσκο των Calexico. Εκεί, ωστόσο, που τα πράγματα θυμίζουν την "Μονομαχία Στο Ελ Πάσο" (1965) περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, είναι μετά τα μισά (01:40) του "I Just Wanna Be The Sun", το οποίο μέχρι το σημείο εκείνο με τα μπιξήματα και τα γελάκια του και αυτήν την ακατάσχετα ηλιόλουστη αισιοδοξία που αποπνέει, παρέχει τον ορισμό της υπέροχης flower pop που απαντά σε αφθονία στο πλεγμένο σαν πρωτομαγιάτικο στεφάνι DNA της Μαριέττας.

Η εξαιρετική χημεία που έχει αναπτυχθεί με τον Tareq επιβεβαιώνεται στο πολύ καλό ντουέτο "Home", που κλιμακώνεται με τα πίσω φωνητικά της Ευαγγελίας Ξυνοπούλου και της Εύης Κουρτίδου, οι οποίες (μαζί με τα υπόλοιπα κορίτσια της χορωδίας) κάνουν εξαιρετική δουλειά σε όλο το άλμπουμ και προσθέτουν βάθος στην, ούτως ή άλλως, πολύ προσεγμένη παραγωγή του Θοδωρή Ζευκιλή. Ακολουθεί το "June 2" που είναι το track με το οποίο δέθηκα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στο δίσκο. Χτισμένο πάνω σε μια απλή, αλλά άκρως ενδιαφέρουσα ακολουθία συγχορδιών (D - Dbsus4 - E - A) θέτει ένα «ζεστό» υπόβαθρο, πάνω στο οποίο μας παρακινεί να εμπιστευτούμε το άστρο που κρύβουμε μέσα μας.

«Baby don't you see your star?
Come on come on let it shine
It’s been there all these nights...»

Για ακόμη μια φορά έχουμε αλλαγή ρότας στα μισά του κομματιού, αλλά αυτήν τη φορά γινόμαστε μάρτυρες μιας πραγματικής απογείωσης. Με το track αυτό η Μαριέττα μεταμορφώνεται από ένα ξεπεταρούδι σε μια πλουμιστή πεταλούδα που ίπταται με σιγουριά κατέχοντας, πλέον, όλα τα μυστικά της μηχανικής πτήσης των αιωροπτέρων.

Η απόφασή μου να χαρακτηρίσω το άλμπουμ «Rocking Επιλογή» κλειδώνει οριστικά με μια βόλτα στο γραφικό "Galaxy D", όπου θαρρώ ότι μου κάνει πλάκα, σκοπίμως ερμηνεύοντας με αυθάδεια καθώς ξεδιάντροπα τρίβει το ταλέντο της στη μούρη μου. Είναι σαν να την έχω μπροστά μου να βολτάρει με τα κόκκινα γοβάκια της Dorothy από το μάγο του Οζ. Η εικόνα αυτή, σε συνδυασμό με τα τρομπόνια του Γιώργου Ζαρέα και του Τζιμ Σταρίδα που «διακτινίζονται» στο ρεφρέν (παρέα με τα φωνητικά της χορωδίας) μου φέρνουν στο μυαλό στιγμές από το αριστουργηματικό "Eldorado" (1974) των Electric Light Orchestra, το οποίο έχει τα γοβάκια της Dorothy στο εξώφυλλο.

Ακόμη κι εκεί που τα πράγματα ακούγονται απλοποιημένα (π.χ. στο "Sail Away" που έγραψε παρέα με τον Ottomo ή στο "Get Up"), είναι απολύτως βέβαιο ότι θα ακούγονται πολύ όμορφα live, καθώς εκεί όλα θα λειτουργούν προς όφελος της απαιτούμενης αμεσότητας. Τα εν λόγω κομμάτια εναλλάσσουν το ρυθμό και έχουν μόνο να προσθέσουν στο -πραγματικά- πολύ εύστοχο sequencing που κάνει το άλμπουμ να «κατεβαίνει» μονορούφι και καθώς τα κομμάτια προχωρούν να γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρον. Παρεμπιπτόντως, στο "Sail Away" η Μαριέττα ακούγεται σαν την Kate Pierson των B-52's (και της πάει πολύ).

Όμως, μη ξεγελαστείτε. Μπορεί όλα να συγκλίνουν στο ότι η Μαριέττα κι η παρέα της έχουν ανακαλύψει το υπέρτατο αντικαταθλιπτικό που τους παρέχει ανοσία από τη φρίκη της εποχής, αλλά υπάρχουν σημεία στο δίσκο που πίσω από το γενικότερο κλίμα ευφορίας κρύβεται μια ξεκάθαρη συνειδητοποίηση της κατάστασης που βιώνουμε και ο θυμός, όσο κι αν είναι καλά συγκαλυμμένος, δύσκολα κρύβεται. Ακόμη και τότε, όμως, η αισιοδοξία κυριαρχεί ποσοτικά και η προσέγγιση της παραμένει παιχνιδιάρικη κι ελπιδοφόρα. Στο "Get Up" την ακούμε να λέει «I won't go till I kick you out of here and make a whole new world!» και εύκολα καταλαβαίνουμε σε ποιους, πιθανότατα, αναφέρεται.

Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και το λυτρωτικό "This Is Not The End", το οποίο ερμηνεύει παρέα με τον (επίσης ιδιαιτέρως ταλαντούχο) Σέργιο Βούδρη από τους Voyage Limpid Sound. Δίχως αμφιβολία, το track αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου από πλευράς στίχων. Θεματολογικά μοιάζει βγαλμένο από τη μακάβρια πραγματικότητα της Ελλάδας των αυτοκτονιών. Η περιγραφή είναι αποπνικτική και ακριβής («All my dreams are dead, I can't breathe, I can't stay»), αλλά στο ρεφρέν έρχεται η ελπίδα κι η αλληλεγγύη να λειτουργήσουν σαν σανίδα σωτηρίας («This is not the end. You're not alone»).

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι -αν όλα πάνε καλά- η κοπέλα αυτή που ξεχειλίζει από μελωδίες, θα μας δώσει μια εξαιρετική δισκογραφία. Είμαστε τυχεροί που μας προέκυψε τέτοιο ταλέντο. Θα ήθελα πολύ να τη δω με την ωραία της παρέα να κάνουν κάποια βήματα στο εξωτερικό με το δίσκο αυτό. Πραγματικά το αξίζουν και με λίγο πιο δουλεμένους στίχους δεν θα έχουν απολύτως τίποτε να ζηλέψουν. Η μουσική που μας δίνουν όχι απλά δεν υστερεί σε σχέση με την dream pop που μας έρχεται απ’έξω, αλλά είναι μελωδικότερη, ευρηματικότερη και πιο αισιόδοξη. Με μια λέξη: καλύτερη.  Όμως, από την άλλη μεριά φοβάμαι ότι αν τους ξαμολήσουμε και τους δουν οι ξένοι έτσι που ξεχειλίζουν από χαρά, θα σχηματίσουν την άποψη ότι, παρά τα Μνημόνια, εξακολουθούμε να περνάμε καλά εδώ πέρα και θα μας μπήξουν κι άλλα μέτρα...

Σε ακαδημαϊκούς όρους οικονομικών, το "Homemade Joy" θα μπορούσε να είναι μια διαπρεπής διατριβή με αντικείμενο την έξοδο από την κρίση. Η Μαριέττα κι η παρέα της κοιτάζουν την κατάσταση κατάματα με τόλμη κι αποφασίζουν να αξιοποιήσουν κάθε χαραμάδα ευκαιρίας στο κυνήγι της ευτυχίας. Παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, αντιλαμβανόμενοι το όλο σκηνικό, όχι σαν έναν απύθμενο οχετό, αλλά σαν μια εξέδρα απογείωσης με προορισμό τον Ήλιο. Ελάτε να πιαστούμε όλοι μαζί από την ουρά του χαρταετού τους και αέρα στα πανιά μας!