Maplerun

Η όμορφη περίοδος που περνά εντός συνόρων ο σκληρός ήχος θέλω να πιστεύω πως είναι πλέον κάτι δεδομένο, για το οποίο δεν χρειάζεται να αναφερθούν περισσότερα. Ομοίως και για την εγχώρια σκηνή, θεωρώντας πως ο όρος έχει το νόημα που του αποδίδεται. Στο όλο κλίμα, επιστρέφουν για να βάλουν ακόμα ένα λιθαράκι οι Maplerun με την τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, βέβαια, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια καλοσχηματισμένη, βαριά πέτρα κι όχι με κάποιο μικρό, ναι-μεν-αλλά λιθαράκι.

Τα σχεδόν πέντε χρόνια που μεσολάβησαν από το "Restless" μπορεί να μοιάζουν αρκετά, αλλά από τη μία η μπάντα κάθε άλλο παρά ανενεργή ήταν κι από την άλλη αυτό που τελικά μετράει είναι το αποτέλεσμα. Σε αυτόν τον τομέα, η τετράδα δείχνει να δικαιώνεται απόλυτα. Ήδη από τον προηγούμενο δίσκο, το υλικό είχε αρχίσει να γίνεται περισσότερο συμπαγές σε σύγκριση με το ντεμπούτο, με τις επιρροές να πηγαίνουν στο πλάι κι ένα πιο προσωπικό ύφος να βγαίνει σε πρώτο πλάνο. Αυτή η πορεία συνεχίζεται και στη φετινή κυκλοφορία, όπου πλέον το σχήμα δείχνει να έχει κατασταλάξει πλήρως στον ήχο του.

Τα βασικά συστατικά του καθιερωμένου ύφους του συγκροτήματος παραμένουν απαράλλαχτα. Η εναλλακτική διάθεση είναι πανταχού παρούσα, όπως και η σύγχρονη heavy λογική. Οι ισορροπίες μεταξύ τους, ωστόσο, αλλάζουν για ακόμα μια φορά. Τα groove αποκτούν ακόμα μεγαλύτερο ρόλο, οι ταχύτητες διατηρούνται σε μόνιμη βάση πάνω από το μέσο και στο σύνολο έρχεται να προστεθεί μια σχεδόν προοδευτική, με την ευρεία έννοια του όρου κι ελλείψει ακριβέστερου όρου, προσέγγιση. Σε αυτό το τελευταίο, προφανώς έχει βάλει το χέρι του ο πολύς David Bottrill, ο οποίος πέρα από την παραγωγή και τη μίξη έχει συμβάλλει και στις ίδιες τις συνθέσεις. Οι όποιες Tool-ish αναφορές, λοιπόν, είναι κάτι παραπάνω από δικαιολογημένες.

Μιλώντας για παραγωγή, πρέπει να τονιστεί εξαρχής ότι ο ήχος του δίσκου είναι εντυπωσιακά προσεγμένος. Χωρίς να μοιάζει γυαλισμένο ή ψεύτικο, με μοναδικό μικρό προσωπικό σχόλιο ότι δεν θα έλεγα όχι σε ακόμα πιο έντονη την παρουσία του μπάσου, το αποτέλεσμα ακούγεται απολαυστικό. Αυτό, ωστόσο, μικρή σημασία θα είχε αν το μουσικό μέρος δεν το υποστήριζε. Τα δέκα κομμάτια αποτελούν ένα δεμένο σύνολο, με πολλά σημεία κομμένα και ραμμένα για τη σκηνή. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μεμονωμένα τραγούδια, αυτά θα ήταν το εισαγωγικό "D.I.Y." με τo άψογo drumming και το System-ικό ξέσπασμα, το συναυλιακά κολλητικό "Partybomb", το "Wasted" με το έντονο groove και το ουσιώδες solo και το σχεδόν mid-tempo κλείσιμο του "Remedy".

Με μια πρώτη ματιά, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι το βήμα που κάνει η μπάντα δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο. Κοιτώντας πιο προσεκτικά, όμως, η απόσταση του εν λόγω βήματος δεν είναι το ζητούμενο στο "Partykrasher". Τα ονόματα από τον ευρύτερο alternative metal χώρο που παγιδεύτηκαν στα «πρέπει» του είδους είναι αρκετά. Όσα κι εκείνα που χάθηκαν σε βεβιασμένες προσπάθειες αλλαγής πορείας. Αντίθετα, οι Maplerun κατάφεραν να προχωρήσουν τον ήχο τους, διατηρώντας τον πυρήνα του, και να χτίσουν έναν πραγματικά δεμένο δίσκο. Τον καλύτερο της μέχρι στιγμής πορείας τους, αν ρωτάτε εμένα.