Manilla Road

Αυτό είναι το δέκατο έβδομο full length άλμπουμ από τους βετεράνους και πολυαγαπημένους epic metal ήρωες, οι οποίοι είναι ιδιαίτερα δραστήριοι, δισκογραφικά και επί σκηνής, τα τελευταία χρόνια, έχοντας καταλήξει σε ένα σταθερό και λειτουργικό, καθώς φαίνεται, line-up. Από την επανασύνδεσή τους το 2001 και έπειτα, οι Manilla κυκλοφορούν σταθερά ικανοποιητικούς έως πολύ καλούς δίσκους για το ιδίωμα ("Spiral Castle", "Gates Of Fire" και "Μark Of The Beast", ξεχωρίζουν κατ' εμέ) και το φετινό "The Blessed Curse" έρχεται να προστεθεί στις πολύ καλές στιγμές τους, όντας το πιο φιλόδοξο και καλοστημένο από όλα τα, μετά το 2001, άλμπουμ τους (για πιο πίσω δεν γίνεται λόγος). Χωρίς να εντυπωσιάζει, o δίσκος ικανοποιεί και, σε στιγμές, συγκινεί, διαθέτοντας αρκετή από την μαγική αύρα του ιστορικού αυτού συγκροτήματος.

Αυτό άλλωστε είναι και το διακύβευμα για δεινόσαυρους, όπως οι Manilla Road: να κυκλοφορούν αξιοπρεπείς δίσκους, που να αξίζουν να φέρουν το λογότυπό τους και να αποτελούν καλή αφορμή για να βγει το συγκρότημα «στον δρόμο», εκεί δηλαδή που ανήκουν και εντυπωσιάζουν με άνεση (οι αυτόπτεις μάρτυρες των ζωντανών εμφανίσεών τους καταλαβαίνουν απολύτως τι εννοώ).

Στο "The Blessed Curse", λοιπόν, οι Manilla Road δίνουν έμφαση στις μελωδίες τους και στις ατμόσφαιρές τους, χρησιμοποιούν εντυπωσιακές ακουστικές εισαγωγές, με εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες από το γερόλυκο Mark 'The Shark' Shelton, ο οποίος εδώ και αρκετά χρόνια είναι απαλλαγμένος από την υποχρέωση να τραγουδά αποκλειστικά αυτός (ο Bryan Patrick εξάλλου, δεν κάνει καμιά προσπάθεια να διαφοροποιηθεί από τον μέντορά του και αιώνιο ηγέτη της μπάντας). Ο Andreas Neuderth (τύμπανα) είναι εξαιρετικός και χαοτικός συνάμα, ενώ ο Josh Castillo, που υποκαθιστά τον τεράστιο Scott Park στο μπάσο, είναι ένας ακόμα βράχος στα μετόπισθεν (στη full bass εισαγωγή του "Kings Of Invention" βγαίνει μπροστά και οργώνει κυριολεκτικά). Η παραγωγή τους είναι ανεκτή και σκόπιμα πρίμα, ενώ οι στίχοι τους αρκετά ενδιαφέροντες, όπως πάντα, χωρίς επαναλαμβανόμενες λέξεις και φράσεις, όπως μερικοί-μερικοί άλλοι...

Προσωπικά ξεχώρισα με άνεση τα "The Blessed Curse", "Tomes Of Clay" (φανταστικό τραγούδι και με μαγικό intro), "The Dead Still Speak" και το "The Muse's Kiss", που κλείνει το άλμπουμ, τα οποία στάζουν ατσάλι και μεγαλείο, χωρίς τα υπόλοιπα τραγούδια να είναι άσχημα, ούτε καν μέτρια. Ωστόσο, ο δίσκος κινείται αποκλειστικά σε mid-tempo ρυθμούς, με αρκετές χαλαρές στιγμές, γεγονός που οδηγεί σε μια κάποια κοιλιά, από τη μέση και μετά, και ο ακροατής αρχίζει να χάνει την προσήλωσή του στο άλμπουμ, καθώς δεν συναντά καμία έκρηξη ή κάποιο σαρωτικό υπεργρήγορο πέρασμα, σαν αυτά που μας είχαν συνηθίσει στις '80s δουλειές τους.

Ας μην είμαστε όμως πλεονέκτες. Οι Manilla τιμούν τα γαλόνια τους με το "The Blessed Curse", το οποίο όμως είναι καλό για ζέσταμα, πριν το στερεοφωνικό στενάξει από τους φετινούς epic metal ογκόλιθους που ακούνε στα ονόματα "None But The Brave" (IronSword), "The Revenant King" (Visigoth) και "Wrath Of The Ages" (War Dance). Μια χαρά.